สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 114

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกร้อนมากจนอยากจะถอดเสื้อผ้าออก เธอคิดว่าอาจเป็นเพราะดื่มมากไปหน่อย จึงรีบวางแก้วเหล้าลงแล้วเดินออกไปยังห้องน้ำ

“เธอเป็นไรไหม?” โฮสต์หนุ่มลูกหนี้กำลังจะเดินตามไปด้วย แต่ถูกเสิ่นอวิ๋นตัดหน้าไปก่อน “ฉันตามไปดูก่อน”

ขณะเดียวกัน เพื่อนคนอื่นก็ดึง “โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ไปคุยเล่น

“โฮสต์หนุ่มลูกหนี้” ไม่ได้เอะใจอะไร ดื่มเหล้ากับเพื่อนๆต่อ

“เชียนเสวี่ย เป็นอะไรไหม ?”

เสิ่นอวิ๋นเดินเข้าไปยังห้องน้ำ มองไกลไกลเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะล้างหน้าล้างตาพอดี

“อาจจะดื่มมากไปหน่อย ร้อนมากเลย...”

เฟิงเชียนเสวี่ยล้างหน้าด้วยน้ำเย็นหวังที่จะดับความรู้สึกร้อนในกาย

“ฉันเอาน้ำเปล่ามาให้เธอขวดหนึ่ง” เสิ่นอวิ๋นหยิบน้ำออกมาหนึ่งขวด พร้อมกับช่วยเธอเปิดฝาขวดก่อนส่งน้ำให้เธอ “ดื่มน้ำก่อนเถอะ!”

“ขอบใจมาก!” เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังรู้สึกคอแห้งอยู่พอดี รับมาก็ดื่มอึกใหญ่จนหมดขวด

“โอเคขึ้นไหม?” เสิ่นอวิ๋นหรี่ตามอง ถามด้วยเสียงเย็น “ยังรู้สึกร้อนอยู่ไหม?”

“ดีขึ้นล่ะ “เฟิงเชียนเสวี่ยใช้มืออังที่หน้าร้อนๆของเธอ ไม่รู้ทำไมยิ่งดื่มน้ำเข้าไปยิ่งกระหายกว่าเดิม “ฉันขอพักตรงนี้สักแป๊บ เธอออกไปก่อน ไม่ต้องห่วงๆ”

“ตรงนี้จะพักได้ยังไง เดี๋ยวเพื่อนก็ต้องเข้าห้องน้ำเหมือนกัน” เสิ่นอวิ๋นพูดแบบยิ้มๆ “ อีกอย่างตรงนี้ยังมีห้องน้ำชายอีก ไม่สะดวกเท่าไรนะ”

“งั้น...”

“ห้องข้างๆไม่มีคน ฉันพาเธอไปพักที่นั่นดีกว่า” เสิ่นอวิ๋นพยุงเฟิงเชียนเสวี่ยเดินออกไปและพูดที่ข้างหูเธอ “พวกเราออกประตูด้านข้างดีกว่า ไม่งั้นเดี๋ยวเพื่อนๆ เห็นเธอเข้าก็เดินมาหาเรื่องชนแก้วอีก

“อืม ฉันดื่มไม่ไหวแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเบลอนิดหน่อย ไม่มีสติที่จะไตร่ตรองอะไรใดๆ ปล่อยให้เสิ่นอวิ๋นพาเธอออกไป

“เฮ้ เชียนเสวี่ย..” อาลี่ว์เพื่อนร่วมงานอีกคนเห็นพวกเธอเข้าเลยตะโกนเรียก “เสิ่นอวิ๋นเธอจะพาเชียนเสวี่ย..ไปไหนน่ะ？”

น่าเสียดายห้องวีไอพีเสียงดังเกินไป เสียงเพลงแนวเฮฟวีเมทัลกับเสียงรบกวนของทุกคนดังกลบจนไม่ได้ยิน อาลี่ว์หันกลับไปมองที่แฟนของเฟิงเชียนเสวี่ย

เขากำลังเล่นเป่ายิ้งฉุบกับพวกเพื่อนผู้ชายอย่างสนุกสนาน อาลู่คิดว่ามีเสิ่นอวิ๋นอยู่ด้วยคงไม่มีปัญหาอะไร เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

เสิ่นอวิ๋นไม่ได้พาเชียนเสวี่ยไปยังห้องข้างๆอย่างที่บอกไว้ แต่เดินอ้อมทางเดินไปหลายทางเดิน เดินมายังห้องมุมสุดไกลๆที่ไม่มีคนใช้งาน

ห้องนี้เนื่องจากสิ่งอำนวยต่างมีปัญหาเลยปิดการใช้งาน ภายในห้องมืดตึ๊ดตื๋อไม่มีแม้แต่แสงไฟและก็ไม่มีเสียงเพลง มีเพียงแสงไฟตรงระเบียงทางเดินที่เล็ดลอดเข้ามา แสงอันริบหรี่ส่องไปยังใบหน้าสวยๆของเฟิงเชียนเสวี่ย

“น้ำ...” เฟิงเชียนเสวี่ยถูกเสิ่นอวิ๋นโยนลงไปที่โซฟา บิดร่างกายไปมา ริมฝีปากสีแดงขยับไปมาอย่างกระหาย “น้ำ ขอดื่มน้ำหน่อย...”

“เธออยากดื่มน้ำหรือ?” เฉินยวินหยิบเหล้าหมดอายุแล้วที่วางอยู่ข้างๆโต๊ะเทลงไปที่หน้าของเฟิงเชียนเสวี่ย “ดื่มให้พอ！”

“ฮือ ๆ ๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยขยับหัวไปมาเพื่อจะหลบ แต่ร่างกายอ่อนปวกเปียกขยับตัวไม่ได้

ตอนนี้เธอไม่มีสติอีกต่อไป ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่เพียงว่ามีคนกำลังเอาน้ำสาดใส่เธออยู่

“นางเพศยา” ” เสิ่นอวิ๋นเทเหล้าเสร็จก็บีบแก้มของเฟิงเชียนเสวี่ย พร้อมกัดฟันพูดด้วยความโกรธเคือง

“เพราะเธอทำให้ผู้จัดการเฮ่อที่อนาคตยังอีกยาวไกลต้องมาตกงาน แถมยังถูกตัดสินให้เข้าคุก ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียว!”

“ผู้จัดการเฮ่อเป็นคนที่ยอดเยี่ยมคนหนึ่ง เขาเป็นคนแรกของชุมชนพวกเราที่สอบเข้ามหาลัยดังได้ และก็เป็นคนแรกที่ประสบความสำเร็จ เขาเป็นคนที่ฉันยกย่องเชิดชูมากที่สุด”

“ฉันเดินตามรอยเขาเข้ามาทำงานที่บริษัทเซิ่งเทียน ฉันขยันทำงาน ตั้งอกตั้งใจทำ เพียงหวังแค่ว่าจะดึงดูดความสนใจของเขาได้บ้าง แต่ความสนใจของเขากลับมุ่งไปที่เธอคนเดียว...”

“แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อเธอรักเขา ก็ดูแลเขาให้ดีๆ ฉันก็ยินดีด้วย แต่ทำไมเธอจะต้องทำร้ายเขาด้วย? เธอทำให้อนาคตของเขาจบลง ทำให้ความหวังของฉันต้องหายไป ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่...”