สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 142

“เป็นเช่นนี้นี่เอง…” เฟิงเชียนเสวี่ยตระหนักได้ในทันที เธอคิดแล้วคิดอีกก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง “แต่เจ้าปีศาจเยี่ยทั้งแข็งแกร่งและมีอำนาจมาก นายจะพาฉันไปจากเขาได้อย่างไร”

“ยังไงก็ตาม เธอเป็นแฟนของฉัน” ต้วนเทียนหยาตอบอย่างแข็งกร้าว “ถึงแม้เขาจะมีอำนาจเหนือกว่า แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เหตุผล นอกจากนี้ตอนนั้นเขาก็มีลูกค้าอยู่ คงไม่ให้ผู้หญิงคนหนึ่งมามีผลกระทบกับธุรกิจของเขาหรอก…”

“ก็จริง” เฟิงเชียนเสวี่ยเชื่อสิ่งที่ต้วนเทียนหยาพูด เธอเคยเห็นตอนที่เยี่ยเจิ้นถิงทำงาน เขาไม่สนใจใครเลย เอาแต่สนใจงานเท่านั้น

“เธอคิดถึงท่าทางพฤติกรรมของเขาในวันนี้ ถ้าเขาเป็นคนช่วยเธอในคืนนั้นจริงๆ อย่างนั้นก็คงจะเป็นเขาที่เกิดความสัมพันธ์กับเธอ แต่เขากลับไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้เลย…

…เว้นเสียแต่…

…เขาเป็น ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ จริงๆ แต่คนตรงหน้านี้คือตัวปลอม!

เฟิงเชียนเสวี่ยมองโฮสต์ลูกหนี้ที่อยู่ข้างๆ แล้วรีบปฏิเสธความคิดของตัวเอง มันเป็นไปไม่ได้ วันนั้นเธอเห็นกับตาว่าเยี่ยเจิ้นถิงเดินขึ้นรถไป แล้วชายหนุ่มข้างๆก็ขับคนรถนี้ไปรับเธอ

ทั้งสองคนใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น และไม่ว่า ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ นั้นจะมีความสามารถและเก่งกาจมากมายเพียงใด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแยกร่างได้

ดังนั้น เยี่ยเจิ้นถิงก็คือเยี่ยเจินถิง และคนที่อยู่ข้างๆเธอตอนนี้ต้องเป็น ‘โฮสต์หนุ่มลูกหนี้’ ที่แท้จริงแน่ๆ ไม่ผิดแน่นอน!

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่” ต้วนเทียนหยาเข้าใกล้เธออย่างมีลับลมคมใน “เธอแปลกใจมากเลยหรอ ที่รู้ว่าฉันไม่ใช่หนุ่มบาร์โฮสต์

“ก็นิดหน่อย”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่เขาอย่างสับสน ในใจก็คิดว่า ในเมื่อเขาไม่ใช่หนุ่มบาร์โฮสต์แล้วเขามีสิทธิ์ที่รับรู้เรื่องเด็กคนนี้หรือไม่

เพราะถึงอย่างไร เด็กก็ต้องการพ่อ…

“ถ้าคุณต้องการล่ะก็ ให้ฉันไปเป็นหนุ่มบาร์โฮสต์ตอนนี้มันก็ไม่สายไปนะ” ต้วนเทียนหยาพูดออกมาอย่างปกติ

เฟิงเชียนเสวี่ยหัวเราะพรืดออกมา

“ในที่สุดก็หัวเราะแล้ว!” ต้วนเทียนหยาเอื้อมมือไปบีบแก้มเธอ “เวลาเธอยิ้มมันน่ารักมากเลยนะ เธอต้องยิ้มเยอะๆสิ!”

จู่ๆเฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกว่า จริงๆแล้วเขาก็ดีนะ เมื่อใดก็ตามที่เธอมีปัญหา เขาก็มักจะปรากฏตัวขึ้นได้ทันเวลา แล้วพาเธอออกจากเรื่องแย่ๆได้ทุกครั้ง

ทุกวันเขารายงานรายได้และโอนเงินให้เธออย่างซื่อสัตย์

ตอนนี้ก็ยังทำให้เธอยิ้มหัวเราะ และทำให้เธอมีความสุขได้

คนแบบนี้สมบูรณ์แบบอยู่แล้ว

เธอเคยกังวลเรื่องอาชีพของเขามาก่อน แต่ตอนนี้พอรู้ว่าเขาไม่ใช่หนุ่มบาร์โฮสต์อย่างนั้นก็คงไม่ส่งผลเสียอะไรต่อเด็ก บางที เป็นไปได้ไหมว่า…

ขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิด จู่ๆเฟิงเชียนเสวี่ยก็พบว่านี่มันไม่ใช่เส้นทางที่ถูกต้อง จึงรีบถามออกไป “นี่นายจะขับไปที่ไหนกันแน่ ทำไมยิ่งห่างจากบ้านฉันขึ้นเรื่อยๆ”

“ออกไปหาอะไรกินเล่นกันก่อน เร็วขนาดนี้จะรีบกลับบ้านทำไม”

ต้วนเทียนหยาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน แต่เขาตอบกลับมาเร็วมาก เขามักจะหลุดปากพูดคำโกหกออกมาตลอด อีกทั้งยังพูดอย่างจริงจังอีกด้วย

“ไม่ได้ ฉันมีธุระต้องทำที่บ้าน รีบพาฉันกลับเร็วๆเลย”

“โอ้…”

“คุณลืมที่อยู่ของคุณหรือเปล่า”

“ไม่นี่…”

ในขณะที่ต้วนเทียนหยากำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้คำโกหกนี้เป็นจริง โทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยก็ดังขึ้นมาพอดี เป็นแม่จูที่โทรเข้ามา “คุณหนูคะ เย่ว์เย่ว์ไข้ขึ้นถึง 39.5 องศาแล้วค่ะ…”

“หนูจะรีบกลับเดี๋ยวนี้แหละ” เฟิงเชียนเสวียรู้สึกตื่นตระหนกในทันใด “แม่จูเตรียมบัตรประกันสุขภาพแล้วก็กาน้ำให้พร้อมเลยนะ กลับถึงบ้านหนูจะรับไปโรงพยาบาลเลย”

“อืมโอเค” เมื่อวางสาย ต้วนเทียนหยาก็เห็นที่อยู่จากบันทึกการนำทาง ก็รีบกลับรถทันที “บ้านเลขที่ 32 ถนนซิ่งฝูใช่ไหม สิบนาที!”

“ขอบคุณ” เฟิงเชียนเสวี่ยโล่งใจที่เขาจำที่อยู่ได้ “ครั้งที่แล้วฉันลบเบอร์โทรศัพท์ของนายไป นายโทรมาหาฉันอีกครั้งสิ เดี๋ยวฉันจะบันทึกเบอร์ไว้”

“โทรศัพท์…”

ต้วนเทียนหยาแอบกรีดร้องอยู่ในใจ ก่อนหน้านี้เยี่ยเจิ้นถึงให้เขาปลอมตัวเป็นเยี่ยเจิ้นถิงชั่วคราว จึงให้โทรศัพท์มาใช้สองสามชั่วโมง แล้วมันก็ถูกเก็บเข้าไปในความมืดแล้ว!

เขาสามารถใช้รถอย่างลับๆ ได้ แต่โทรศัพท์นั้นไม่สามารถหยิบออกมาได้

“ทำไมล่ะ คุณไม่อยากให้ฉันหรอ” เฟิงเชียนเสวี่ยดูท่าทางที่เหมือนไม่เต็มใจจะให้ของเขา

“ไม่ใช่” สายตาของต้วนเทียนหยาสั่นเครือเล็กน้อย แต่เขาก็หาข้อแก้ตัวได้อย่างรวดเร็ว “เบอร์มือถือนั้นฉันปิดใช้บริการไปแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันมีเบอร์ใหม่แล้ว เธอบันทึกเบอร์โทรใหม่ของฉันได้เลย”