สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 143

“ไม่ใช่” สายตาของต้วนเทียนหยาสั่นเครือเล็กน้อย แต่เขาก็หาข้อแก้ตัวได้อย่างรวดเร็ว “เบอร์มือถือนั้นฉันปิดใช้บริการไปแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันมีเบอร์ใหม่แล้ว เธอบันทึกเบอร์โทรใหม่ของฉันได้เลย”

พูดจบเขาก็ปลดล็อกโทรศัพท์แล้วยื่นให้เฟิงเชียนเสวี่ย…

“ทำไมต้องเปลี่ยนเบอร์ด้วยล่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามโพล่งออกมา แต่เธอก็นึกเหตุผลขึ้นได้อย่างรวดเร็ว “เบอร์ก่อนนั้นมีสาวๆหลายคนมีใช่ไหมล่ะ”

“เมื่อก่อนฉันไม่อยากห่างจากช่อดอกไม้งามเลย แต่ตอนนี้จะไม่ทำอีกแล้ว” ต้วนเทียนหยายืนยันทันทีว่า “ในอนาคตฉันจะเป็นของเธอเพียงคนเดียว!”

“ฉันไม่เชื่อหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มอย่างเย็นชา

“ฉันขอสาบาน!” ต้วนเทียนยกมือขึ้นมาสาบานว่า “ถ้าในอนาคตฉันไปพัวพันกับสาวอื่น ขอให้ฉันไร้สมรรถภาพทางเพศ!”

“หึ!” เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นใบหน้าท่าทางที่จริงใจของเขา ก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรอีก เธอบันทึกเบอร์โทรศัพท์ของเขาไว้และกำลังคิดว่าจะบันทึกชื่อว่าอะไรดี

ต้วนเทียนหยาสังเกตเห็นความลังเลของเธอ ก็เลยพูดหยอกล้อออกไปด้วยรอยยิ้ม “บันทึกว่าพ่อของลูกสิ”

เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับใจสั่นเล็กน้อย เธอมองเขาอย่างลึกซึ้ง “นายชอบเด็กไหม”

“ขอแค่เธอเป็นคนให้กำเนิดให้ฉัน ฉันก็ชอบทั้งนั้นแหละ” ต้วนเทียนหยากุมมือของเธอแล้วถามหยั่งเชิงว่า “ถ้างั้น…คืนนี้เธอไม่กลับไปได้ไหม”

“อย่าทำเป็นเล่นน่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยชักมือของกลับอย่างหงุดหงิด “ฉันมีธุระที่บ้าน!”

“เอ่อ ถ้าอย่างงั้นพรุ่งนี้พวกเรา…”

“ขับรถดีๆ”

ในใจเฟิงเชียนเสวี่ยกำลังกังวลกับอาการของเย่ว์เย่ว์ ดังนั้นเขาจึงไม่มีอารมณ์ไปหยอกล้อกับต้วนเทียนหยา

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาไม่ใช่หนุ่มบาร์โฮสต์และยังชอบเด็ก สองประเด็นนี้โดนใจเธอมากจริงๆ!

ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เด็กๆได้รับการกระตุ้น พวกเขาอยากมีพ่อมาตลอด เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกไม่สบายใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องพิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจังว่าเด็กควรรู้จักกับพ่อหรือไม่…

รถขับไปที่หน้าหมู่บ้าน เฟิงเชียนเสวี่ยบอกกับต้วนเทียนหยาว่า “โอเค จอดรถตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอง”

“ให้ฉันไปส่งเธอ…” ต้วนเทียนหยากำลังจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก

“ไม่ต้องหรอก” เฟิงเชียนเสวี่ยผลักประตูออกแล้วรีบวิ่งเข้าไปในหมู่บ้าน

ต้วนเทียนหยามองดูเธอวิ่งออกไป หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปเช่นกัน

หลังจากที่วนรถกลับ เขาก็เพิ่งพบว่าเฟิงเชียนเสวี่ยลืมหยิบกระเป๋าไปด้วย เขาจึงจอดรถไว้ข้างถนน เตรียมจะโทรหาเธอ

ขณะเดียวกัน ทันใดนั้นเขาก็เห็นเฟิงเชียนเสวี่ยวิ่งออกมาจากหมู่บ้านพร้อมกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ ข้างหลังตามมาด้วยคุณป้าร่างท้วมคนหนึ่ง

ทั้งสามคนขึ้นรถรับจ้างแล้วรถก็ขับออกไปอีกทางหนึ่งอย่างรวดเร็ว…

ต้วนเทียนหยาชะงักงัน มองไปยังเส้นทางที่รถรับจ้างขับออกไป ในใจก็รู้สึกไม่ไว้ใจ

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็เปิดของรักของหวงของเฟิงเชียนเสวี่ย เห็นกระเป๋าสตางค์สีดำอยู่ข้างใน เมื่อเขาเปิดออกดูก็พบกับรูปครอบครัวในนั้น…

ในภาพเฟิงเชียนเสวี่ยและคุณป้าร่างท้วมนั่งอยู่ข้างกัน ทั้งสองคนอุ้มทารกน้อยทั้งสามไว้ในอ้อมแขน และนกแก้วขนสีเขียวยืนอยู่บนหัวของเฟิงเชีนเสวี่ย คนในครอบครัวทั้งหกคนยิ้มแย้มกันอย่างสดใส ดูมีความสุขและอบอุ่นมาก!

สีหน้าของต้วนเทียนหยาเคร่งขรึมมาก ประหนึ่งว่าเขารู้สึกตระหนักถึงอะไรบางอย่าง เขาเดาอย่ากล้าหาญ แต่กลับไม่กล้ายืนยัน…

ขณะนั้น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น และเมื่อเขาเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาก็รีบรับโทรศัพท์ทันที “สวัสดีครับพี่ใหญ่!”

‘นี่นายเอารถของฉันออกไปอีกแล้วหรือ’ เยี่ยเจิ้นถิงถามอย่างไม่อ้อมค้อม

“แค่ยืมมาใช้เถอะ” ต้วนเทียนยาพูดอย่างขำๆ “รถทั้งหมดของผมอยู่ที่อีเกิ้ลคันทรี่ และยังไม่ได้ส่งกลับมา…”

‘รถคันอื่นนายสามารถขับไปได้ แต่นายจะขับคันนี้ไม่ได้’ เยี่ยเจิ้นถิงตะโกนอย่างเย็นชา ‘เอารถกลับมาคืนเดี๋ยวนี้!’

“โอเคโอเค ผมจะเอาไปคืนพี่เดี๋ยวนี้แหละ” ต้วนเทียนหยาไม่กล้ากวนโมโหเขา “อย่าโกรธ ไม่โมโห!”

หลังจากวางสายลง ต้วนเทียนหยาก็โทรไปหาพี่ชายตง “บาร์ยังไม่ปิดใช่ไหม”

“ยังหรอก ยังเหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมง”

“รอฉันก่อน เดี๋ยวเอาของไปส่ง”

ต้วนเทียนหยาขับรถไปถึงบาร์ DTT ยื่นกระเป๋าของเฟิงเชียนเสวี่ยให้พี่ชายตง “แค่บอกเธอว่าเธอเลิกงานแล้วลืมไว้ อย่าให้เธอรู้ว่าฉันเป็นคนเอามาให้นะ”

“เข้าใจแล้ว!”