สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 144

เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูรีบพาเย่ว์เย่ว์ไปเข้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลสำหรับเด็ก ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มสี่สิบแล้ว แต่ที่แผนกฉุกเฉินยังมีคิวยาวอยู่

เฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนกำลังจะตายจากความวิตกกังวล เธอจึงขอให้แม่จูนั่งลงบนเก้าอี้โดยให้อุ้มเย่ว์เย่ว์ไว้บนตัก แล้วตัวเธอเองก็ไปต่อแถวเพื่อลงทะเบียน

“ตอนที่ฉันออกมาต้าเป่ากับเอ้อร์เป่ายังไม่หลับ ฉันเลยไม่รู้ตอนนี้ลูกทั้งสองคนเป็นอย่างไรบ้าง”

แม่จูป้อนน้ำให้เย่ว์เย่ว์แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะกังวลถึงเด็กสองคนที่อยู่บ้าน

“พวกเขาทั้งสองคนดูแลตัวเองได้ อย่ากังวลไปเลย”

ในความเป็นจริงเฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่สบายใจเช่นกัน ถึงอย่างไรก็เป็นแค่เด็กอายุสามขวบครึ่ง แม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะมีร่างกายที่แข็งแรง แต่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ที่บ้านเลยเธอก็ยังไม่วางใจ

“ฉันกำชับเจ้านกแก้วซื่อเป่าให้ดูแลพวกเขาแล้ว” แม่จูพูดโพล่งออกมา “ไม่รู้ว่าวันนี้เจ้าซื่อเป่ามันเป็นอะไร อยู่แต่ในกรงตลอดไม่ออกมาเลย ตอนเย็นหลังจากที่คุณไปแล้ว มันเพิ่งจะออกมาหาเย่ว์เย่ว์”

“อืม มีซื่อเป่าอยู่เป็นเพื่อน พวกเขาคงมีความสุขมากขึ้น”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปข้างหน้าอย่างกังวล ยังมีคิวยาวอยู่มากและไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงคิวของพวกเธอ

“โธ่ ถ้าก่อนหน้านี้ฉันหาหมอประจำครอบครัวมาดูก็คงดี มันจะมีปัญหาตรงไหนกัน”

แม่จูถอนหายใจ…

เฟิงเชียนเสวี่ยเล่าถึงครอบครัวเฟิงในอดีตที่ไม่เคยต้องไปรอคิวที่โรงพยาบาลเมื่อป่วย มีหมอเชี่ยวชาญประจำตระกูล และถ้าอาการร้ายแรงถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล พวกเขาก็จะไปโรงพยาบาลเอกชนระดับสูง ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องต่อคิวเลย

สรรพสิ่งยังคงเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป ทั้งหมดล้วนกลายเป็นอดีตไปแล้ว

จู่ๆเฟิงเชียนเสวี่ยก็คิดได้ว่า เหลยอวี่ทิ้งข้อมูลติดต่อของเธอไว้ก่อนหน้านี้ แล้วบอกว่าหากมีปัญหาด้านสุขภาพ สามารถติดต่อเธอได้ตลอดเวลา

เฟิงเชียนเสวี่ยลังเลอยู่เล็กน้อย ถ้าเธอติดต่อเหลยอวี่ เยี่ยเจิ้นถิงก็จะรู้น่ะสิ…

ช่างเถอะ รออีกหน่อยแล้วกัน

“หม่ามี๊ หนู…”

ขณะที่เย่ว์เย่ว์กำลังจะพูด จู่ๆเธอก็อาเจียนออกมา

“โอ้พระเจ้า…” แม่จูรีบเช็ดทำความสะอาดให้เย่ว์เย่ว์

“ซานเป่า!” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเข้าไป ใช้มือข้างหนึ่งเช็ดทำความสะอาด และอีกข้างหนึ่งตบหลังเย่ว์เย่ว์เบาๆ “ซานเป่าไม่ต้องกลัว หม่ามี๊อยู่นี่แล้ว”

“หม่ามี๊ หนูทรมาณมากเลย ฮือฮืออ”

ใบหน้าของเย่ว์เย่ว์ซีดเซียว ร่างกายของเธออ่อนล้าหมดแรง อาหารทั้งหมดที่เธอกินเข้าไปก็อาเจียนออกมาเต็มตัวแม่จูทั้งหมด ดวงตาปราดเปรียวของเธอคลอไปด้วยหยาดน้ำตา…

“ไม่ต้องกลัวนะซานเป่าลูก เราจะได้เข้าไปหาหมอแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยทำความสะอาดคราบต่างๆให้เย่ว์เย่ว์ แล้วพาเธอไปหาพยาบาล “คุณพยาบาลคะ ลูกสาวของฉันทนไม่ไหวแล้ว คุณช่วยขอให้หมอมาดูให้เราก่อนได้ไหมคะ”

“ตอนนี้ฤดูกำลังเปลี่ยน เป็นฤดูที่มีเด็กๆหลายคนเป็นไข้หวัดใหญ่ ทุกบ้านเต็มไปด้วยเด็กที่ป่วย ทุกคนต้องเข้าคิว ยกเว้นกรณีฉุกเฉินสำคัญๆ เช่น ช็อก หมดสติ หายใจไม่ออก ไม่เช่นนั้นก็ต้องรอตามลำดับคิวค่ะ”

พยาบาลที่กำลังยุ่ง ไม่มีเวลาแม้แต่หันไปมองเฟิงเชียนเสวี่ย

“แต่ว่า…”

“ขอทางหน่อยค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยถูกผู้ปกครองของเด็กคนอื่นผลักออกไปอีกทาง

เมื่อมองไปที่คิวยาวข้างหน้าก็ทำเอาเฟิงเชียนเสวี่ยเกือบจะเป็นบ้าแล้ว ฉันควรทำอย่างไรดี ฉันจะทำอย่างไรดี

“คุณหนู ทำไมเราไม่ไปโรงพยาบาลอื่นล่ะ” แม่จูพูดขณะที่กำลังเช็ดคราบเลอะบนตัวด้วยทิชชูเปียก “พวกเรารอมาครึ่งชั่วโมงแล้ว และข้างหน้าแทบไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย ถ้าเรารอแบบนี้ต่อไป ซานเป่าจะทนไม่ไหวแล้วนะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองไปที่เย่ว์เย่ว์ที่กำลังนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเธอ สีหน้ายิ่งดูแย่ลงเรื่อยๆ เธอรู้สึกเหมือนถูกมีดกรีดลงมาที่หัวใจ เธอดูแลไม่ได้ขนาดนั้น จึงหยิบโทรศัพท์มาโทรหาเหลยอวี่

ถือสายไม่นานก็มีคนรับ “คุณเฟิง?”

“คุณหมอเหลยคะ ฉัน…ลูกของเพื่อนฉันป่วย ตอนนี้ที่โรงพยาบาลเด็กมีผู้ป่วยฉุกเฉินเยอะมากเกินไป พวกเธอรอคิวนานมากแต่ก็ไม่ถึงสักที ตอนนี้เด็กอยู่ในอาการวิกฤต คุณพอจะช่วยได้ไหมคะ…”

“คุณเฟิงไม่ต้องกังวลไปนะคะ ให้เพื่อนของคุณมาที่โรงพยาบาลเด็กของฉัน เดี๋ยวฉันรับเป็นคนไข้ของฉันเอง”

“โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะ แล้วที่อยู่คือ?”

“ฉันจะส่งไปให้คุณเดี๋ยวนี้แหละ”

โทรศัพท์วางสายไปแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูก็รีบนั่งรถไปที่โรงพยาบาลของเหลยอวี่

โชคดีที่โรงพยาบาลอยู่ห่างกันแค่สามกิโลเมตร ไม่ไกลมาก

ในรถ เฟิงเชียนเสวี่ยกระซิบกับแม่จูว่า “แม่จู เดี๋ยวอีกสักครู่ คุณบอกว่าเย่ว์เย่ว์เป็นหลานของคุณนะ…”