สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 197

คืนนี้เฟิงเชียนเสวี่ยโดนฝันร้ายเข้าถาโถม เมื่อฟื้นคืนสติมาตอนรุ่งสาง ร่างกายเต็มไปด้วยเหงื่อ...

เธอเบิกตามองฝ้าเพดาน หอบหายใจอย่างกระวนกระวาย...

เป็นเวลาพักใหญ่กว่าเธอจะได้สติ เมื่อแน่ใจว่าตัวเองยังอยู่ในห้องของคฤหาสน์ ยังปลอดภัย ถึงได้ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก

เธอรู้สึกอึดอัดและเหนียวไปทั้งตัว เธอจึงลุกไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำ แต่กลับพบว่าปลายนิ้วเป็นแผล เมื่อโดนน้ำก็รู้สึกเจ็บเล็กน้อย

แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ น่าจะเป็นแผลจากตอนที่วิ่งหนีเมื่อคืน

ล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินออกจากห้อง เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาจากด้านนอก ตามมาด้วยเสียงของเหลยอวี่ “คุณหนูเฟิง ฉันเข้าไปได้มั้ยคะ”

“เข้ามา” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับ

เหล่ยอวี่เดินถือกรงนกเข้ามา

ซื่อเป่าน้อยนอนเงียบๆ อยู่ข้างใน มันมองไปรอบๆ สภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยอย่างประหม่า...

เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ย มันก็คึกคักขึ้นมาทันที มันกระพือปีกที่บาดเจ็บพร้อมส่งเสียงแหลมว่า

“หม่ามี้ หมามี้!

“ซื่อเป่าน้อย!” เฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปเปิดกรงนกอย่างร้อนใจ

ซื่อเป่าน้อยบินออกมา มันเกาะลงบนไหล่ของเฟิงเชียเสวี่ย มันใช้หัวที่มีขนปุกปุยถูไปที่แก้มเฟิงเชียนเสวี่ย

“เด็กดี” เฟิงเชียนเสวี่ยหอมมันอย่างนุ่มนวล

ซื่อเป่าน้อยเข้ามาคลอเคลียที่ซอกคอของเธออย่างน่ารัก เหมือนกับเด็กน้อยที่ติดแม่งอมแงม

“นกแก้วตัวนี้ไหวพริบดีจริงๆ” เหล่ยอวี่กล่าวชื่นชม “น่ารักเกินไปแล้ว!”

“มันเป็นคนในครอบครัวฉัน” เฟิงเชียนเสวี่ยลูกไปที่ปีกของซื่อเป่าน้อย “มันเป็นอย่างไรบ้าง ที่แผลอาการแย่ไหม”

“ต้องรักษาปีกสักพัก เปลี่ยนยาวันเว้นวัน เดือนเดียวก็น่าจะหายแล้ว”

เหล่ยอวี่แขวนกรงนกไว้