สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 242

เฟเชียนเสวี่ยไม่รู้ว่าถูกมัดไว้นานขนาดไหนหัน แขนขาของเธอเริ่มแข็งทื่อ เธอขัดขืนไม่หยุด ที่ข้อมือข้อเท้าของเธอเจ็บปวดราวกับถูกไฟลน ในตอนที่ผ้ากำลังจะขาด

สุดท้าย เธอก็เลิกขัดขืน เพื่อเป็นการออมแรงไว้ให้ตัวเธอเอง

ด้านนอกเงียบมาก ไม่มีเสียงอะไรแม้แต่นิด

น่าจะเป็นเพราะบอดี้การ์ดและคนใช้ต่างรู้ว่าเยี่ยเจิ้นถิงกำลังโมโห จึงไม่มีใครกล้าเข้าไปยั่วโมโห

โทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยกำลังดัง เป็นเบอร์ที่โทรมาจากฉู่จือมั่ว

เธอขยับแขนของเธอ เพราะอยากจะรับสาย แต่เธอเอื้อมไม่ถึง จึงทำได้เพียงมองสายถูกตัดไปกับตาตัวเอง......

ผ่านไปเป็นเวลานาน แสงไฟที่เคลื่อนไหวจากนอกหน้าต่าง ทำให้ใจของเธอรู้สึกดีใจ เธอรู้ ว่านี่เป็นสัญญาณที่ฉู่จือมั่วมีให้เธอ

เธออยากตอบรับมาก แต่ปากของเธอถูกอุดเอาไว้ ออกเสียงไม่ได้แม้แต่นิด

เธอพยายามพลิกตัว เพื่อสั่นเตียง หรือไม่ก็ทำแจกันบนหัวเตียงให้ตก เพื่อเป็นการตอบสนอง เพียงแต่ไม่มีประโยชน์

เตียงนั้นแข็งแรงมาก แขนขาของเธอก็ถูกมัดเอาไว้อย่างแน่นหนา

สลัดออกไม่ได้แม้แต่นิด และไม่สารถแตะต้องสิ่งของใดๆ ทั้งนั้น

และแล้ว ในเวลานี้เอง จู่ๆ ไฟก็ดับลง......

จากนั้น ก็มีเสียงสตาร์ทของรถยนต์ดังขึ้น พวกเขาไปหรือยัง?

ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยร้อนรน ในลำคอของเธอส่งเสียง “อื้อๆๆ” เพื่อที่จะรั้งพวกเขาไว้......

เพียงแต่ รถไม่ได้หยุดลง ก็ขับออกไปอยู่ดี

เฟิงเชียนเสวี่ยล้มพับบนเตียงอย่างสิ้นหวัง เธอมองไปบนเพดาน ความรู้สึกของเธอแทบจะพังทลาย

“

ก๊อกๆ!” จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังนั้น จากนั้นเหลยอวี่ก็ผลักประตูเข้ามา

“

อื้อๆ.......” เฟิงเชียยเสวี่นราวกับเห็นผู้ช่วยชีวิต และรีบขอความช่วยเหลือจากเธออย่างรวดเร็ว

เหลยอวี่เปิดไฟ เข็นรถเข็นพยาบาลพร้อมกับเดินเข้ามา แก้แผ่นผ้าที่อุดปากของเธอเอาไว้ออก

“

คุณหมอเหลย รีบปล่อยฉันเร็ว” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบขอความช่วยเหลือ

“

ไม่มีคำสั่งจากคุณชายเยี่ย”

เหลยอวี่หยิบหลอดในแก้วขึ้น เพื่อป้อนน้ำให้เธอ

เฟิงเชียนเสวี่ยดื่มไปไม่กี่อึก ก็พูดอย่างร้อนรน “คุณหมอเหลย คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ขอร้องล่ะ......”

“

คุณเฟิง คุณเลิกทำการขัดขืนที่มันไร้ประโยชน์เถอะค่ะ คุณสู้คุณชายเยี่ยไม่ได้หรอก” เหลยอวี่ปลอบเสียงเบา “ ยิ่งคุณขัดขืน ยิ่งคุณอยากหนีืเขายิ่งไม่ปล่อยให้คุณไป อีกอย่าง การที่คุณทำแบบนี้ นอกจากจะทำร้ายตัวเองแล้ว ยังทำคนอื่นเดือดร้อนอีก”