สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 260

รถแอสตันมาร์ตินเคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยเจิ้นถิงขับรถด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างของเขาวางบนกระจกรถและคีบบุหรี่ไว้

เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งเงียบๆ ด้วยอารมณ์ซับซ้อนยากจะอธิบาย

อยู่กับผู้ชายอย่างเยี่ยเจิ้นถิง ตรงกับคำกล่าวที่ว่าอยู่ ‘กับราชาก็เหมือนอยู่กับเสือ’

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร คิดอะไร ก็ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เมื่ออยู่ตรงหน้าเขา เหมือนเขามองทะลุตัวเธอ เรื่องในใจไม่จำเป็นต้องพูดอีก

ทุกสิ่งที่เขาสนใจ หากต้องการจะรู้แล้วละก็ เธอก็ไม่สามารถเก็บซ่อนความลับอะไรไว้ได้เลย

ดังนั้น ความลับเรื่องสิ่งของที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ เธอจะต้องเก็บมันไว้เป็นอย่างดี

โชคดีว่าเรื่องที่เขาไม่สนใจ เขาก็ไม่มาคอยสอดส่อง

ในขณะที่กำลังคิดสะระตะอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นแม่จูโทรเข้ามา

เฟิงเชียนเสวี่ยชำเลืองมองเยี่ยเจิ้นถิง แล้วรับสาย “แม่จู”

“คุณหนูคะ ตอนนี้ดึกแล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่ไหมคะ” แม่จูถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันกลับดึกหน่อย คุณนอนก่อนได้เลย...”

“หม่ามี้ หม่ามี้ หม่ามี้!”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่ทันพูดจบ เสียงของเด็กน้อยทั้งสามเรียกเธอก็ดังออกมา”

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจครู่หนึ่ง เธอหันไปมองเยี่ยเจิ้นถิงโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็หันกลับมา แล้วเอามือป้องปาก พร้อมกับพูดเสียงเบา “ทำไมยังไม่นอนกันอีก”

“หม่ามี้ ซานเป่าอยากฟังหม่ามี้เล่านิทาน หม่ามี้จะกลับเมื่อไหร่คะ”

เสียงน่ารักไร้เดียงสาของเย่ว์เย่ว์ดังมาจากปลายสาย ทำให้ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยแทบละลาย

“หม่ามี้กลับดึกหน่อยนะลูก พวกหนูไปนอนก่อนนะ นี่มันสิบเอ็ดโมงแล้ว..”

เฟิงเชียนเสวี่ยเหลือบมองเยี่ยเจิ้นถิง เธอกลัวว่าเขาจะโกรธ

เขามองตรงไปข้างหน้า สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ความรู้สึกที่กดดันทำให้บรรยากาศในรถดูหนักอึ้ง

“หม่ามี้ ดึกแล้วยังทำงานอยู่อีกหรือครับ” หลงหลงคว้าโทรศัพท์มาพูดเอง แล้วถามอย่างจริงจัง “เจ้านายของหม่ามี้ไม่ยอมให้หม่ามี้กลับบ้านใช่หรือเปล่า บอกผมมาว่าเขาชื่ออะไร ผมจะคุยให้เขาเข้าใจเอง”

“ไม่ใช่จ้ะ...” เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มรู้สึกร้อนใจ “เอ้อร์เป่าลูกต้องเชื่อฟังนะ...”

“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” โทรศัพท์ถูกเฉินเฉินคว้าไป แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจังทันที “หม่ามี้ ตอนนี้หม่ามี้อยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีไหม”

“หม่ามี้ปลอดภัยดีจ้ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นสีหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงเริ่มจะไม่ปกติ จึงรีบพูดว่า “ต้าเป่า ฟังหม่ามี้นะ พาน้องๆ เข้านอนก่อน หม่ามี้ต้องทำงานก่อนแล้ว”

“รู้แล้วครับ หม่ามี้ ไม่ต้องเป็นห่วง...”

“ต้าเป่า หม่ามี้วางสายก่อนนะลูก กลับไปค่อยคุยนะ เด็กดี!”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวางสาย หันกลับมา แล้วมองเยี่ยเจิ้นถิงด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ดับก้นบุหรี่ แล้วปิดกระจกรถ

ในรถเงียบสงัด บรรยากาศน่าอึดอัด

เฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มรู้สึกหายใจลำบาก ใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ

วันพิเศษวันนี้ อารมณ์ของเขาไม่ดีอยู่แล้ว เธอยิ่งไม่ควรทำอะไรให้เขาโกรธ

ก่อนหน้านี้บรรยากาศเริ่มจะผ่อนคลายลงบ้าง แต่ว่าตอนนี้เริ่มจะ...

ทันใดนั้น รถก็เพิ่มความเร็ว แล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกวิตกกังวลมากขึ้น เธอนั่งติดอยู่กับที่นั่ง ไม่กล้าขยับเขยื้อน แม้แต่หายใจยังต้องระมัดระวัง

“จะไปไหนหรือ”

หลังจากที่ทนมานาน ในที่สุดเฟิงเชียนเสวี่ยก็อดไม่ได้จึงถามขึ้นมา

เยี่ยเจิ้นถิงยังคงไม่พูดอะไร

“อย่าโกรธเลยนะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกกลัว “ฉันแค่รับสายโทรศัพท์...”

“ลูก สามขวบแล้วสิ” ในที่สุด เยี่ยเจิ้นถิงก็พูดออกมา

“ใช่” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับไปทันที

“ก่อนหน้าฉัน หรือว่าหลังจากฉัน” เยี่ยเจิ้นถิงถามขึ้นมาอีกคำ

“หา?” เฟิงเชียนเสวี่ยสับสน ไม่รู้ว่าควรจะตอบเขาอย่างไร

“น่าจะหลังจากนั้น...” เยี่ยเจิ้นถิงตอบเอง “คืนนั้นเมื่อสี่ปีก่อน เป็นครั้งแรกของเธอ ไม่ผิดแน่นอน”

คืนนั้นเธอมีเลือดออกมามาก ถึงแม้ว่าจะถูกวางยาและเกิดความใคร่ แต่ความไร้เดียงสาของหญิงสาวบริสุทธิ์นั้น ไม่อาจเสแสร้งได้