สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 260

รถแอสตันมาร์ตินเคลื่อนที่ออกไปอย่างรวดเร็ว

เยี่ยเจิ้นถิงขับรถด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างของเขาวางบนกระจกรถและคีบบุหรี่ไว้

เฟิงเชียนเสวี่ยนั่งเงียบๆ ด้วยอารมณ์ซับซ้อนยากจะอธิบาย

อยู่กับผู้ชายอย่างเยี่ยเจิ้นถิง ตรงกับคำกล่าวที่ว่าอยู่ ‘กับราชาก็เหมือนอยู่กับเสือ’

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร คิดอะไร ก็ดูเหมือนว่าเขาจะมองเห็นได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

เมื่ออยู่ตรงหน้าเขา เหมือนเขามองทะลุตัวเธอ เรื่องในใจไม่จำเป็นต้องพูดอีก

ทุกสิ่งที่เขาสนใจ หากต้องการจะรู้แล้วละก็ เธอก็ไม่สามารถเก็บซ่อนความลับอะไรไว้ได้เลย

ดังนั้น ความลับเรื่องสิ่งของที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ เธอจะต้องเก็บมันไว้เป็นอย่างดี

โชคดีว่าเรื่องที่เขาไม่สนใจ เขาก็ไม่มาคอยสอดส่อง

ในขณะที่กำลังคิดสะระตะอยู่นั้น โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เป็นแม่จูโทรเข้ามา

เฟิงเชียนเสวี่ยชำเลืองมองเยี่ยเจิ้นถิง แล้วรับสาย “แม่จู”

“คุณหนูคะ ตอนนี้ดึกแล้ว ยังไม่กลับบ้านอีกหรือ ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรใช่ไหมคะ” แม่จูถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันกลับดึกหน่อย คุณนอนก่อนได้เลย...”

“หม่ามี้ หม่ามี้ หม่ามี้!”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่ทันพูดจบ เสียงของเด็กน้อยทั้งสามเรียกเธอก็ดังออกมา”

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจครู่หนึ่ง เธอหันไปมองเยี่ยเจิ้นถิงโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็หันกลับมา แล้วเอามือป้องปาก พร้อมกับพูดเสียงเบา “ทำไมยังไม่นอนกันอีก”

“หม่ามี้ ซานเป่าอยากฟังหม่ามี้เล่านิทาน หม่ามี้จะกลับเมื่อไหร่คะ”

เสียงน่ารักไร้เดียงสาของเย่ว์เย่ว์ดังมาจากปลายสาย ทำให้ใจของเฟิงเชียนเสวี่ยแทบละลาย

“หม่ามี้กลับดึกหน่อยนะลูก พวกหนูไปนอนก่อนนะ นี่มันสิบเอ็ดโมงแล้ว..”

เฟิงเชียนเสวี่ยเหลือบมองเยี่ยเจิ้นถิง เธอกลัวว่าเขาจะโกรธ

เขามองตรงไปข้างหน้า สีหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ แต่ความรู้สึกที่กดดันทำให้บรรยากาศในรถดูหนักอึ้ง

“หม่ามี้ ดึกแล้วยังทำงานอยู่อีกหรือครับ” หลงหลงคว้าโทรศัพท์มาพูดเอง แล้วถามอย่างจริงจัง “เจ้านายของหม่ามี้ไม่ยอมให้หม่ามี้กลับบ้านใช่หรือเปล่า บอกผมมาว่าเขาชื่ออะไร ผมจะคุยให้เขาเข้าใจเอง”