สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 266

เฟิงเชียนเสวี่ยรับโทรศัพท์ด้วยความรีบร้อน

ครูใหญ่หลิวทักทายเธออย่างสุภาพอยู่สองสามประโยค ก่อนที่จะเข้าสู่ประเด็นหลัก เธอบอกว่าซือมู่เฟิงได้ย้ายโรงเรียนไปแล้ว ส่วนเด็กๆ ก็ลาหยุดมาตั้งนานแล้ว ไม่รู้ว่าเมื่อไรถึงจะกลับมาเรียนอีก

เฟิงเชียนเสวี่ยขอปรึกษากับเด็กๆ ก่อนแล้วจะให้คำตอบอีกที

หลังจากวางสาย เธอรู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าแม่ลูกตระกูลไป๋จะทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย แต่เด็กน้อยเป็นผู้บริสุทธิ์

เธอไม่ชอบให้เรื่องราวระหว่างผู้ใหญ่เกี่ยวโยงไปถึงเด็ก

แต่หลังจากคิดทบทวนดูแล้ว แม้ว่าซือเฮ่าเซวียนจะตกต่ำลง แต่ตระกูลซือเองก็มีรากฐานอยู่บ้าง เป็นไปไม่ได้ที่จะล่มสลายในพริบตา

พ่อแม่ของซือเฮ่าเซวียนคงย้ายหลานไปยังโรงเรียนอื่นเพื่อไม่ให้เด็กน้อยได้รับผลกระทบ

เมื่อคิดได้ดังนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่กังวลใจอีก

เมื่อกลับถึงบ้าน แม่จูกำลังวุ่นวายอยู่กับการนึ่งซาลาเปาและต้มโจ๊กอยู่ในครัว เด็กๆ ทั้งสามต่างผลัดกันเรียกหาเธอ

“ยายจ๋า มาถักผมให้หนูหน่อย ผมหนูยุ่งไปหมดแล้วค่ะ!”

เสียงเจื้อยแจ้วของเย่ว์เย่ว์ดังมาจากในห้อง ผมของเธอทั้งยาวทั้งหนา ถ้าทุกๆ เช้าไม่ถักเปียให้เรียบร้อยแล้วละก็ เธอจะไม่สามารถล้างหน้าแปรงฟันได้

“มาแล้ว มาแล้ว!” แม่จูตอบขณะใส่ข้าวโพดลงในโจ๊ก

“คุณยายฮะ ในห้องน้ำทิชชูหมดแล้ว!” หลงหลงที่อยู่ในห้องน้ำก็ตะโกนออกมาอย่างกระวนกระวายใจ “ผมยังไม่ได้เช็ดก้นเลยฮะ”

“เมื่อเช้ายังมีอยู่เลยนี่นา สงสัยต้าเป่าจะใช้หมดแล้ว” แม่จูตอบอย่างลนลาน “จะเอาไปให้เดี๋ยวนี้แล้วจ้ะ รอแป๊บนึงนะ!”

“ยายฮะ อาหารเช้าของเจ้าซื่อเป่าอยู่ตรงไหนฮะ” เสียงตะโกนของเฉินเฉินลอยมาจากระเบียง “มันหิวจนร้องโวยวายแล้ว ผมหาอาหารของซื่อเป่าไม่เจอฮะ”

“เมื่อวานก็เอาออกมาห่อแล้วนี่นา หรือจะวางบนเครื่องซักผ้านะ” แม่จูตะโกนตอบเสียงดัง “ไม่ต้องห่วง ยายกำลังจะไปแล้ว”

แม่จูลดไฟที่เตาลง แล้วรีบหยิบทิชชูหนึ่งม้วนส่งไปที่ห้องน้ำ จากนั้นก็ไปที่ระเบียงเพื่อหาอาหารของซื่อเป่าและส่งให้เฉินเฉิน

แล้วก็ล้างมือและรีบเข้าไปถักผมให้เย่ว์เย่ว์

ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเล็กๆ ภายในห้อง เย่ว์เย่ว์กำลังนั่งถักผมให้ตุ๊กตาบาร์บี้ของเธอ พลางพูดเองเออเองกับตุ๊กตาบาร์บี้...

“อู๋เป่าน้อย วันนี้ไปโรงเรียนต้องเป็นเด็กดีนะจ๊ะ ต้องดื่มน้ำเยอะๆ แล้วก็กินลูกกวาดให้น้อยลงด้วย ไม่อย่างนั้นแมงกินฟันแล้วจะต้องไปหาหมอฟันนะ เจ็บมากเลย”

จากนั้น เธอก็เปลี่ยนกระโปรงให้ตุ๊กตาบาร์บี้อีกตัว “ลิ่วเป่าน้อย ต้องเชื่อฟังพี่สาวเข้าใจไหม วันนี้มีเรียนวิชาศิลปะ ห้ามทำสีหกใส่กระโปรง รู้ไหมจ๊ะ”

“ฮ่าๆ ถึงลิ่วเป่าแล้วหรือเนี่ย เย่ว์เย่ว์ยังมีตุ๊กตาอีกสองสามตัวในตู้ พวกนั้นก็มีชื่อด้วยหรือเปล่าจ๊ะ”

เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักของเย่ว์เย่ว์ ความเหนื่อยล้าของแม่จูที่กำลังถักเปียให้เธอก็หายไปหมด

“ใช่ค่ะ ใช่แล้ว มีชื่อทั้งหมดเลย ตอนนี้ถึงจิ๋วเป่าแล้วนะคะ!”

เย่ว์เย่ว์ตัวน้อยเอียงศีรษะแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เดี๋ยวหม่ามี๊กลับมานะ หนูจะแนะนำให้หม่ามี๊รู้จักกับสมาชิกใหม่ของพวกเรา!”

“ได้ๆๆ...”

“หม่ามี๊กลับมาแล้ว!”

เวลานี้ เฟิงเชียนเสวี่ยเดินเข้ามาในบ้านพร้อมด้วยถุงอาหารเช้าสองสามใบ พลางตะโกนขึ้นว่า “ต้าเป่า เอ้อเป่า ซานเป่า มาดูเร็วว่าหม่ามี๊ซื้ออะไรอร่อยๆ มาให้บ้าง”

“หม่ามี๊...” 

เด็กทั้งสามรีบเข้ามาหา

บนฝ่ามือของเฉินเฉิน เจ้าซื่อเป่าน้อยยังยืนจิกอาหารกินไม่ยอมหยุด

ส่วนหลงหลงก็วิ่งออกมาโดยอีกมือยังดึงกางเกงอยู่เลย เด็กน้อยไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเท้าของเขาถูกห่อด้วยทิชชูจนกระดาษทิชชูถูกดึงยาวเป็นหางสีขาวที่ด้านหลังของเขา

“หม่ามี๊ หม่ามี๊...”

เย่ว์เย่ว์นั้นถักเปียไปได้เพียงครึ่งเดียว ในขณะที่อีกข้างยังยุ่งเหยิง

แม่จูถือหวีวิ่งไล่หลังเธอมาและพูดด้วยความร้อนรน “เย่ว์เย่ว์ อย่างวิ่งสิ ผมเปียนั่นยังไมได้มัดหนังยางเลย”

“หม่ามี๊...”

“อุ๊ย...เบาๆ หน่อยสิจ๊ะ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยย่อตัวลงกับพื้นและอ้าแขนออกรอรับเด็กๆ ทั้งสามคน แต่สุดท้าย เธอก็ถูกร่างอ้วนป้อมของเด็กทั้งสามกระแทกล้มลง

แม้ว่าจะเจ็บก้นไปสักหน่อย แต่ในหัวใจกลับฟูฟ่องไปด้วยความสุข