สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 267

“เอาล่ะ พอได้แล้ว เป็นเด็กดีกันทุกคนเลย รีบไปล้างมือแล้วมาที่ห้องอาหารกินมื้อเช้ากันนะจ๊ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยกลับมาแล้ว แม่จูก็เบาแรงลง

แม่จูช่วยดูแลเด็กๆ ในขณะที่เธอนำอาหารที่ซื้อกลับมาใส่จานและยกมาที่โต๊ะทานข้าว

เมื่อรวมกับซาลาเปาและโจ๊กข้าวโพดที่แม่จูทำแล้ว อาหารเช้าที่แสนอร่อยก็เสร็จสมบูรณ์ในที่สุด

ทั้งครอบครัวนั่งล้อมโต๊ะและรับประทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างมีความสุข

เฟิงเชียนเสวี่ยสัญญาว่าจะพาพวกเด็กๆ ไปสวนสนุกในตอนบ่าย แต่พวกเขาจะต้องช่วยแม่จูล้างจานและทำความสะอาดครัว

เด็ก ๆ ยกมือเห็นด้วยด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเห็นใบหน้าที่มีความสุขของเด็กๆ แม่จูก็ยิ้มอย่างสุขใจ

ในเวลาเดียวกัน เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยกลับมาพร้อมชุดใหม่ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นกังวล

หลังอาหารเช้า เด็กๆ ช่วยกันทำความสะอาดครัว แม่จูฉวยโอกาสนี้ลากเฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปในห้องพลางถามด้วยเสียงเบาๆ ว่า “คุณหนู มีแฟนหรือคะ”

“อื้อ” เธอไม่คิดจะปิดบัง

“ใครหรือคะ ฉันรู้จักไหม” แม่จูถามต่อ

“แม่จูไม่รู้จักหรอกค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยตอบเลี่ยงๆ “ตอนนี้แค่คบกันระยะแรกเองค่ะ ยังไม่แน่นอนเลยไม่ได้พากลับมาให้รู้จักค่ะ แต่แม่จูวางใจได้นะคะ ฉันโตแล้ว ไม่เลอะเลือนเหมือนตอนเด็กๆ หรอกค่ะ ฉันทำอะไรรู้จักหนักเบาค่ะ”

“ก็ได้...” แม้ว่าแม่จูจะยังไม่คลายใจ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก ทำได้เพียงกำชับกับเธอว่า “อยู่ข้างนอกต้องคอยระวังอันตรายนะคะ แต่ก็อย่าให้ใครมารังแกได้”

“เข้าใจแล้วค่ะ แม่จูวางใจได้”

ช่วงบ่าย เฟิงเชียนเสวี่ยและแม่จูพาเด็กๆ ไปสวนสนุก

แต่เนื่องจากเด็กทั้งสามยังเล็กอยู่ พวกเขาจึงเล่นได้แค่เครื่องเล่นรายการพื้นฐานบางอย่างเท่านั้น จึงไม่เหนื่อยมากสำหรับผู้ใหญ่ที่คอยดูแล

เพียงแต่ระยะหลังมานี้ ดุเหมือนว่าแม่จูจะไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เดินแค่ไม่กี่ก้าว เธอก็เหนื่อยมากจนหายใจไม่ออกและมีอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัว

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดว่า ระยะนี้เธอคงเหนื่อยเกินไป ในใจรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย เธอจึงอาศัยโอกาสนี้ปรึกษากับแม่จูเกี่ยวกับการจ้างแม่บ้านชั่วคราวในช่วงวันหยุดของลูกๆ

แม่จูคัดค้านอย่างหนักแน่น โดยบอกว่าการจ้างแม่บ้านชั่วคราว นอกจากต้องใช้จ่ายเงินจำนวนมากแล้ว การมีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย

เฟิงเชียนเสวี่ยคิดจะเกลี้ยกล่อมเธอ แต่เสียงของเย่ว์เย่ว์ก็ดังขึ้นเสียก่อน “ซือมู่เฟิง!”

เธอหันศีรษะไปมองโดยไม่รู้ตัว ห่างไปไม่ไกลนัก เจิ้งอวี้หลินผู้เป็นมารดาของซือเฮ่าเซวียน พร้อมด้วยบอดี้การ์ดสองสามคน กำลังพาซือมู่เฟิงไปเล่นม้าหมุน

เพื่อให้หลานของตนมีความสุข เจิ้งอวี้หลินเหมาม้าหมุนทั้งหมด ทั้งยังให้บอดี้การ์ดยัดเงินให้ผู้ที่มาเข้าแถวเพื่อให้พวกเขาไปเล่นที่อื่น

แต่ซือมู่เฟิงยังคงหน้านิ่วคิ้วขมวดดูไม่มีความสุขเลย

จนกระทั่ง เขาได้เห็นเย่ว์เย่ว์

“เฟิงเชียนเย่ว์!”

ซือมู่เฟิงตื่นเต้นมาก กระโดดลงจากม้าหมุนทันที แต่กลับสะดุดล้มลง

ในขณะที่จานของม้าหมุนยังคงเคลื่อนที่ไม่หยุด เด็กน้อยเกือบจะถูกดูดเข้าไปแล้ว

“พระเจ้า เฟิงเฟิง...”

เจิ้งอวี้หลินกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก

บอดี้การ์ดสองนายรีบเข้าไปช่วยซือมู่เฟิงไว้ได้ทันท่วงที

เจิ้งอวี้หลินตัวสั่นด้วยความตกใจ รีบเข้าไปกอดหลานชายของเธอ “เฟิงเฟิง หนูทำย่าตกใจแทบแย่แล้ว เล่นอยู่ดีๆ ทำไมถึงกระโดดลงมาล่ะ รู้หรือเปล่าว่ามันอันตรายมาก”

“ผมเห็นเพื่อนฮะ”

ซือมู่เฟิงไม่สนใจอาการบาดเจ็บที่หัวเข่า เขาผลักคุณย่าออกแล้ววิ่งไปหาเย่ว์เย่ว์

แต่เฟิงเชียนเสวี่ยไม่อยากจะขัดแย้งกับคนของตระกูลซืออีกจึงรีบดึงเย่ว์เย่ว์ออกไปจากตรงนั้น

แต่เด็กน้อยวิ่งเข้ามาและจับมือเย่ว์เย่ว์ไว้แล้ว พลางพูดอย่างตื่นเต้น เฟิงเชียนเย่ว์ ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีไหม”

“ฉันสบายดี แล้วเธอล่ะ”

โลกของเด็กช่างบริสุทธิ์ เย่ว์เย่ว์เองก็ดีใจที่ได้เจอกับซือมู่เฟิง

เมื่อเห็นแผลที่หัวเข่าของเขา เธอยังถามอย่างกังวล “เข่าของเธอเป็นแผลแล้ว เจ็บมากไหม”

“ไม่เลย ได้เจอเธอก็ไม่เจ็บแล้ว” ซือมู่เฟิงยิ้มอย่างมีความสุข

“ฉันมีปลาสเตอร์ อ่ะ ให้”

เย่ว์เย่ว์ปลาสเตอร์ยาที่มีโลโก้การ์ตูนออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ซือมู่เฟิง

“ขอบใจนะ!” ขณะที่ซือมู่เฟิงกำลังจะรับ ก็ถูกมือของผู้ใหญ่ปัดปลาสเตอร์ทิ้ง