สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 268

เจิ้งอวี้หลินมองเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดกับซือมู่เฟิงว่า “เฟิงเฟิง ไป เดี๋ยวย่าจะพาไปหาหมอ”

“คุณย่า...” ยังไม่ทันที่เด็กน้อยจะได้พูด ก็ถูกเจิ้งอวี้หลินลากออกไปแล้ว

ซือมู่เฟิงดิ้นรนขัดขืน “ผมไม่ไปหาหมอ ผมจะเล่นกับเพื่อน...”

“เดี๋ยวย่าหาเพื่อนคนอื่นให้” เจิ้งอวี้หลินเกลี้ยกล่อมหลานชาย “ตั่วตั่วไง เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์ก็ด้วย ยังมี...”

“ไม่เอา ผมจะเล่นกับเฟิงเชียนเย่ว์”

ซือมู่เฟิงสะบัดมือเจิ้งอวี้หลินแล้วลงไปนั่งกับพื้นไม่ยอมเดิน

“เจ้าเด็กน้อย ทำไมถึงไม่เชื่อฟังเลยนะ” เจิ้งอวี้หลินร้อนใจแล้ว “โลกนี้มีเด็กๆ ตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเล่นกับคนคนนี้ด้วย”

“ผมจะเล่นกับเฟิงเชียนเย่ว์ ผมจะเล่น” ซือมู่เฟิงไม่ยอมไป

เจิ้งอวี้หลินขยิบตา บอดี้การ์ดนายหนึ่งก้าวเข้ามาอุ้มซือมู่เฟิงแล้ววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ปล่อยนะ ปล่อย...”

ซือมู่เฟิงยังคงดิ้นรนและร้องตะโกนจนดึงดูดสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมาจำนวนมาก

เย่ว์เย่ว์ตกใจหลบอยู่ข้างหลังเฟิงเชียนเสวี่ย พลางพูดด้วยความกลัวว่า “ซือมู่เฟิงน่าสงสารจังค่ะ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยทนดูไม่ได้อีกต่อไป แต่ก็จนปัญญา ทำได้เพียงจูงมือเย่ว์เย่ว์เดินจากไป

“หยุดก่อน!” เจิ้งอวี้หลินตะคอกอย่างเย็นชา

เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วและขยิบตาให้แม่จู

แม่จูรีบเข้ามาจูงเย่ว์เย่ว์ไป “เย่ว์เย่ว์ เด็กดี ยายจะพาไปหาพี่ๆ นะ”

“อ่อ” เย่ว์เย่ว์ชำเลืองมองเฟิงเชียนเสวี่ยก่อนจะเดินตามแม่จูไปอย่างไม่เต็มใจ

เจิ้งอวี้หลินเดินเข้ามาและถามอย่างเย็นชา “ฉันได้ยินมาว่า ตอนนี้เธอกำลังคบกับเยี่ยเจิ้นถิงน่ะหรือ”

“น้าเจิ้งคะ ดูเหมือนเรื่องนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับน้านะคะ”

การได้พบกับเจิ้งอวี้หลินอีกครั้งหลังจากที่ห่างหายกันไปนานหลายปี เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกสับสนมาก 

ยามที่ตระกูลเฟิงรุ่งโรจน์ เจิ้งอวี้หลินปฏิบัติต่อเธอและพ่อของเธออย่างดีในทุกๆ ด้าน และทำทุกอย่างเพื่อสนับสนุนการแต่งงานของเธอและซือเฮ่าเซวียน

เธอเองก็เคยเคารพคุณแม่คนนี้ และเคยใกล้ชิดกับเธอด้วย

ทว่า เมื่อธุรกิจของตระกูลเฟิงประสบกับปัญหา เจิ้งอวี้หลินก็ตัดสินใจยกเลิกการหมั้นหมายทันที

คนหน้าเนื้อใจเสือ ฝีมือการแสดงเทียบดาราดังได้เลย!

“ร้ายกาจ” เจิ้งอวี้หลินยิ้มเยาะ “ฉันประเมินเธอต่ำเกินไปจริงๆ!”

ในมือของเฉินเฉินมีรถของเล่น เขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า “หม่ามี๊ เมื่อกี้ผมไปแข่งรถของเล่นมาฮะ ผมได้ที่หนึ่งด้วย พวกเขาให้รางวัลผมเป็นรถหนึ่งคันฮะ”

“ว้าว ต้าเป่ายอดเยี่ยมจริงๆ เลย” เฟิงเชียนเสวี่ยย่อตัวลงหอมแก้มลูกชาย

“หม่ามี๊ หม่ามี๊ ผมไปปีนเขามา ผมปีนได้สูงสุดเลยฮะ นี่รางวัลของผม” หลงหลงยกตุ๊กตาไดโนเสาร์ตัวใหญ่ในมือขึ้น “เท่ไหมฮะ”

“เท่ไปเลย เอ้อเป่าก็เก่งมาก” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดหลงหลง

“หม่ามี๊ หนู หนูไม่ได้รางวัลเลย...” เย่ว์เย่ว์มุ่ยปากน้อยๆ ด้วยความรู้สึกน้อยใจ

“ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวพี่ชายเอารถให้นะ” เฉินเฉินยื่นรถของเล่นให้เย่ว์เย่ว์

“ตุ๊กตาไดโนเสาร์นี้ พี่ก็ให้เธอนะ” หลงหลงส่งตุ๊กตาไดโนเสาร์ให้เย่ว์เย่ว์ 

“ขอบคุณนะพี่” เย่ว์เย่ว์ยิ้มแก้มป่องพลางหยิบกระเป๋าเงินใบเล็กลายการ์ตูนสวยงามออกมา “หนูเลี้ยงขนมสายไหมพี่ๆ เอง!”

“ว้าว ขอบใจจ้ะซานเป่า...”

สามพี่น้องจูงมือกันไปซื้อสายไหม

“ช้าหน่อย เดี๋ยวล้ม” แม่จูเอ่ยเตือนด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นท่าทางที่มีความสุขของพวกเด็กๆ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส เธอเตือนตัวเองในใจว่า อย่าคิดมาก แค่หวงแหนช่วงเวลานี้เอาไว้ก็พอ...