สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 269

ระหว่างทางกลับจากสวนสนุก เฟิงเชียนเสวี่ยหารือกับเด็กๆ เรื่องกลับไปเรียน

หลังจากคุยกับเด็กๆ แล้ว เธอนัดครูใหญ่หลิวตามลำพังเพื่อแสดงจุดยืนของเธอ โดยเธอหวังว่า เด็กๆ จะได้รับการปฏิบัติอย่างเป็นธรรมในโรงเรียนอนุบาล และเติบโตอย่างแข็งแรงและมีความสุข

ครูใหญ่หลิวรับประกันกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าและขอให้เธอวางใจได้

นอกจากนี้ ยังบอกเป็นนัยว่าตระกูลซือได้ถอนหุ้นออกจากสถาบันการศึกษาแอปเปิลน้อยไปแล้ว ต่อจากนี้ไป อุตสาหกรรมการศึกษาทั้งหมดภายใต้เรือธงของแอปเปิลน้อยจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลซืออีก

เฟิงเชียนเสวี่ยตอบกลับครูใหญ่หลิวอย่างเกรงใจว่าเธอจะส่งลูกกลับไปเรียนในวันจันทร์

ระหว่างทางกลับบ้าน เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกสับสน การลงทุนในสถาบันการศึกษาของตระกูลซือเป็นเพียงการลงทุนในส่วนย่อยเท่านั้น แต่หุ้นกลับถูกถอนออกหมด แสดงให้เห็นว่าปัญหาของตระกูลซือนั้นร้ายแรงกว่าที่เธอคิดไว้มาก

วันหยุดสุดสัปดาห์อันแสนสุขผ่านไปอย่างรวดเร็ว และเช้าวันจันทร์ ชีวิตที่วุ่นวายก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นนอนแต่เช้า ขณะที่มือกำลังถักผมให้เย่ว์เย่ว์ ก็สั่งให้ลูกชายทั้งสองไปอาบน้ำแต่งตัว

เวลานี้ย้ายบ้านใหม่แล้ว บ้านมีขนาดใหญ่ขึ้น และมีห้องน้ำสองห้อง เด็กๆ ไม่ต้องแย่งกันเข้าห้องน้ำอีกต่อไปแล้ว

แม่จูกำลังยุ่งกับการเตรียมอาหารเช้าแสนอร่อยอยู่ในครัว

เฟิงเชียนเสวี่ยมักจะพูดว่าทำอะไรกินง่ายๆ ก็พอแล้ว ไม่ต้องทำอะไรที่ยุ่งยากหรอก

แต่แม่จูเคยชินแล้ว ทุกวัน เธอจะทำอาหารเช้าอย่างน้อยสี่ถึงห้าอย่าง

ครอบครัวที่ได้พูดคุยและหัวเราะด้วยกันบนโต๊ะอาหาร เป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดสำหรับแม่จู

พวกเด็กๆ หยุดเรียนมานานแล้ว ในที่สุดก็ได้กลับไปเรียนอีกครั้ง พวกเขาตั้งตารออย่างใจจดใจจ่อ

หลังอาหารเช้า เฟิงเชียนเสวี่ยไปส่งพวกเขาขึ้นรถโรงเรียนพร้อมกับแม่จู ก่อนจะรีบไปที่บริษัท

คราวก่อนไป๋ลู่ไปก่อกวนที่บริษัท ทำให้เฟิงเชียนเสวี่ยถูกระงับการจ้างงานชั่วคราว

ยิ่งไปกว่านั้น หลายๆ คนในบริษัทชอบกินเผือกสนใจกับเรื่องของชาวบ้าน เสียงซุบซิบนินทาจึงเซ็งแซ่ไปทั่ว

ไม่รู้ว่าสถานการณ์ในเวลานี้เป็นอย่างไรบ้าง

เฟิงเชียนเสวี่ยมาถึงบริษัทด้วยความรู้สึกประหม่า

แต่ทันทีที่เธอเดินเข้าไปในอาคารของบริษัท ก็ตระหนักได้ว่าไม่มีใครสนใจเธอเลย บรรดาเพื่อนร่วมงานต่างแออัดกันเข้าไปในลิฟต์อย่างรีบร้อนเพราะกลัวเข้างานสายและโดนตัดโบนัส

เฟิงเชียนเสวี่ยยืนอยู่ที่มุมลิฟต์ ฟังเพื่อนร่วมงานของเธอพูดคุยกัน บางคนกำลังซุบซิบนินทา แต่ก็ไม่มีเรื่องไหนที่เกี่ยวกับเธอเลย

“ค่ะๆ ฉันเข้าใจแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยพยักหน้าอยู่หลายครั้ง หลังจากดูเอกสารแล้ว แขกที่มาเข้ารวมประชุมในวันนี้ล้วนเป็นผู้บริหารระดับสูงจากบริษัทใหญ่ๆ ทั้งนั้น แต่ละคน ประวัติไม่ธรรมดาเลย

ไม่นานนัก บุคคลสำคัญทั้งหลายก็ทยอยมาถึง เหวินลี่ยืนต้อนรับพวกเขาด้วยตัวเองที่หน้าลิฟต์ และนำพวกเขามายังห้องประชุม

เฟิงเชียนเสวี่ยจำได้ว่ายังมีบุคคลสำคัญที่สุดอีกคนหนึ่งยังมาไม่ถึง เธอกำลังยืนรออยู่หน้าลิฟต์ด้วยความงุนงง และในเวลานี้ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก

ร่างสูงระหงนางหนึ่งเดินออกมาจากลิฟต์ ตามด้วยผู้ช่วยอีกสี่คน ออร่าน่าเกรงขาม!

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองก็อดไม่ได้ที่ดวงตาจะเป็นประกาย...

CEO หญิงคนนี้อายุประมาณยี่สิบกว่าปี สูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร รูปร่างผอมสูงประหนึ่งนางแบบซูเปอร์โมเดล ท่าทางของเธอสง่างามและดูทันสมัย

ใบหน้าลูกครึ่งที่งดงามจนไม่มีใครกล้าขัดใจ!

“คุณคือประธานหลิงจากหลิงอวิ๋นกรุ๊ปใช่ไหมคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยจำได้ทันทีและรีบทักทายอย่างสุภาพนอบน้อม “เชิญทางนี้ค่ะ!”

หญิงสาวผู้นั้นไม่แม้แต่จะชำเลืองมองเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยซ้ำ ดวงตาของเธอมองข้ามไปที่เยี่ยเจิ้นถิงที่ยืนอยู่ด้านหลัง และแล้ว ใบหน้าของเธอผุดรอยยิ้มที่สดใส “เจิ้นถิง!”