สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 277

“นี่เป็นแค่เงินเดือนพื้นฐานเท่านั้น ยังไม่รวมโบนัสและสวัสดิการอื่นๆ” เหวินลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย “รวมกับสวัสดิการทั้งหมดแล้ว เงินรายปีฉันก็คงไม่ต่ำกว่าสองล้าน”

“แม่เจ้า อิจฉามากเลยค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะอิจฉาขึ้นมา

“อย่าดูถูกงานเลขาเชียว ขอแค่เธอทำได้ดี อนาคตดีแน่นอน” เหวินลี่พูดออกมาอย่างจริงใจ “ถ้าอยากมีชีวิตที่ดี ก็ต้องพึ่งความพยายามของตัวเอง อย่าใช้ชีวิตไปวันๆ แบบไม่มีเป้าหมาย”

หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็รู้สึกละอายใจขึ้นมา เป็นความจริงที่เธอโตมาจนถึงขนาดนี้แล้ว แต่ก็เหมือนจะยังไม่มีความอยากก้าวหน้าในการงานอะไรเลย...

“สู้ๆ!” เหวินลี่พูดขึ้น “พ่อของเธอเป็นคนที่เก่งขนาดนั้น ฉันเชื่อว่าเธอก็ต้องทำได้เหมือนกันแน่นอน!”

“พี่รู้จักพ่อของฉัน?” เฟิงเชียนเสวี่ยแปลกใจมาก

“ประธานของเฟิงซื่อกรุ๊ป ใครบ้างจะไม่รู้จัก” เหวินลี่พูดเลี่ยงประเด็นไม่ดี “สกุลเฟิงมีน้อยมาก บวกกับบรรยากาศรอบๆ ตัวของเธอที่ดูไม่ธรรมดาแล้ว ไม่ยากที่จะแยกแยะ”

“อ่อ” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่อยากพูดถึงเรื่องอดีตมากนัก

“ใกล้จะถึงแล้ว เธอดูเอกสารไปก่อน ทำความคุ้นเคยไว้”

“ค่ะ”

...

ขับรถมาเป็นเวลาสองชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงคฤหาสน์ที่ตีนเขา

เหวินลี่ขับรถมาจนถึงสนามกอล์ฟ จากนั้นก็ลงรถและเดินไปพร้อมกับเฟิงเชียนเสวี่ย

พนักงานของสนามกอล์ฟเข้ามาต้อนรับ เนื่องจากทราบว่าพวกเขานำเอกสารมาส่งให้กับเยี่ยเจิ้นถิง ท่าทางของเขาเคารพนอบน้อมมาก จากนั้นก็พาพวกเธอนั่งรถชมวิวเพื่อไปหาเยี่ยเจิ้นถิงทันที

เฟิงเชียนเสวี่ยเคยมาที่นี่มาก่อน เมื่อก่อนพ่อของเธอเป็นลูกค้าประจำและมักจะพาลูกค้ามาต้อนรับที่นี่

“นั่นคือประธานเยี่ยหรือ” เหวินลี่ชี้สนามกอล์ฟที่ไม่ไกลมากนักและถาม

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นไปมอง ร่างที่ดูคุ้นเคยนั้นคือเยี่ยเจิ้นถิงจริงๆ และร่างเล็กน่ารักในอ้อมแขนของเขา...น่าจะเป็นหลิงหลง!

“เอ่อ...” สีหน้าของเหวินลี่นิ่งค้างไปทันทีและมองไปยังเฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความกระอักกระอ่วน “อีกเดี๋ยวฉันค่อยเอาไปส่งด้วยตัวเองแล้วกัน เธอรอฉันอยู่ที่อีกฝั่งนะ”

คนอื่นๆ ในบริษัทความรู้สึกช้ากันหมดและไม่เห็นถึงความผิดปกติใดๆ แต่เหวินลี่มองออกตั้งนานแล้ว ว่าความสัมพันธ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยกับเยี่ยเจิ้นถิงไม่ธรรมดา

การเลื่อนตำแหน่งโดยตรงของเฟิงเชียนเสวี่ย เป็นเยี่ยฮุยที่เป็นคนออกคำสั่ง หลังจากนั้นไม่ว่ามีเรื่องอะไร เยี่ยฮุยก็เป็นคนที่เข้ามาเจรจาด้วยตัวเอง

“ให้ประธานเฉียวสอนไปก่อน”

เยี่ยเจิ้นถิงโยนไม้ไปให้เยี่ยฮุย จากนั้นก็หันตัวเดินออกไป และเหลือบไปเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยและเหวินลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ รถชมวิว

“ประธานเยี่ยคะ!” เหวินลี่ถือเอกสารและก้าวใหญ่ๆ เดินเข้าไป นี่เป็นเอกสารที่ท่านต้องการค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยยืนอยู่ที่เดิม ก้มหน้าทำความเคารพ จากนั้นก็หรี่ตาลงและไม่พูดอะไรสักคำ

เยี่ยเจิ้นถิงเหลือบไปมองเธอและพูดกับเหวินลี่ “เอาไปให้ประธานหลิง!”

“ค่ะ” เหวินลี่ก้าวไปด้านหน้าและส่งเอกสารให้หลิงหลงอย่างนอบน้อม “ประธานหลิงคะ”

“ขอบคุณค่ะ” หลิงหลงยิ้มออกมาเล็กน้อยและรับเอกสารไป “ให้คุณมาถึงที่นี่เลย ลำบากหน่อยนะคะ!”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว” เหวินลี่รีบพูดขึ้น

“พวกเรากำลังจะไปกินข้าวเที่ยงกันพอดี ไปด้วยกันเถอะ” หลิงหลงถือเอกสารและวิ่งตามเยี่ยเจิ้นถิงไป และคล้องแขนเขาอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นก็พูดกับเฟิงเชียนเสวี่ย “เธอก็ไปด้วยกันเถอะ!”