สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 287

“ฉู่จือมั่ว!” หลิงหลงอุทานอย่างประหลาดใจ “ทำไมคุณอยู่ที่นี่”

“ทำไม ไม่ต้อนรับ?”

วันนี้ฉู่จือมั่วใส่ชุดสูทสีเบจเรียบง่าย ยิ่งทำให้เขาดูงามสง่าโดดเด่น

ความงามที่ยากจะแยกแยะออกนี้ ดึงดูดความสนใจจากสาวๆในงานมากมาย

“จะเป็นไปได้ไง” หลิงหลงมองที่ฉู่จือมั่วและเฟิงเชียนเสวี่ยเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม “พวกคุณรู้จักกัน?”

“ฉันเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยกับเฟิงเชียนเสวี่ย ถือว่าเป็นคู่รักในวัยเด็ก” ฉู่จือมั่วโอบเฟิงเชียนเสวี่ย และพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “แถมยังเป็นเทพผู้คุ้มครองของเธอ”

“เข้าใจแล้ว” หลิงหลงยิ้มอย่างมีความนัย “เหมือนฉันกับเยี่ยเจิ้นถิงเลย!”

หลิงหลงเตือนเฟิงเชียนเสวี่ยตลอดเวลา ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเยี่ยเจิ้นถิงนั้นพิเศษ!

แต่พอหลิงหลงพูดถึงเยี่ยเจิ้นถิง ก็เตือนเธอขึ้นมาเรื่องหนึ่งโดยไม่ได้ตั้งใจ ก่อนหน้านี้เฟิงเชียนเสวี่ยรับปากเยี่ยเจิ้นถิงเอาไว้ว่า ต่อไปจะไม่เจอหน้าฉู่จือมั่วอีก…

ถ้าโดนปีศาจเยี่ยบังเอิญเห็นเข้าแล้วล่ะก็ น่ากลัวจะเกิดโทสะอีก…

คิดถึงตรงนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็ก้าวถอยไปข้างๆครึ่งก้าว เพื่อหลีกเลี่ยงอ้อมกอดของฉู่จือมั่ว

ฉู่จื่อมั่วผงะไปเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“ในเมื่อเสี่ยวเฟิงมีคนดูแล งั้นฉันไม่รบกวนแล้ว”

หลิงหลงยิ้มให้เล็กน้อยและหันหลังจากไป

เยี่ยฮุยเดินตามเธอไปหาเยี่ยเจิ้นถิง

เหวินลี่เหลือบมองเฟิงเชียนเสวี่ย และเดินตามไป

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเดินตามไปอีกคน ทว่าโดนฉู่จือมั่วดึงไว้ “เชียนเสวี่ย พวกเราคุยกันหน่อย”

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบสบัดมือเขา พูดกระซิบว่า “จือมั่ว พวกเราคุยกันแล้วไงว่าจะรักษาระยะห่าง”

“เอ่อ…” มือของฉู่จือมั่วค้างอยู่อย่างนั้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอ้างว้าง

“ขอโทษ”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่กล้ามองหน้าเขา ก้มหน้าและจากไป เพิ่งเดินไปไม่เท่าไร จู่ๆเธอพบว่า เยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่ที่ไม่ไกลจากนี้มองดูเธอ…

เขาถือแก้วเหล้าอยู่ในมือ รอบกายรายล้อมด้วยนักธุรกิจและนักการเมืองที่ไม่ธรรมดา คล้ายกับกำลังหารือเรื่องธุระกิจกับเขา

“ประธานหลิงเป็นคนใจดี คงเป็นผู้หญิงไร้ยางอายนี่สะกดจิตมา”

“ใช่ๆๆ ต้องใช่แน่!”

…

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ยากฟังต่อไปแล้ว จึงรีบสาวเท้าออกไป ยังไงเสียเธอก็ไม่ใช่คนสำคัญใหญ่โตอะไร ก็แค่หนึ่งในคนที่มาร่วมในงานเลี้ยง จะมีเธอหรือไม่มีก็ไม่ต่างกัน

ตอนนี้เธอกำลังมองหาที่เงียบๆเพื่อจะได้หลบซ่อนตัว รอจนงานเลี้ยงเลิกค่อยกลับพร้อมเหวินลี่

หลังห้องโถงมีคนน้อยมาก มีเพียงบริกรและพนักงานส่วนหนึ่งเท่านั้น

เฟิงเชียนเสวี่ยหาห้องรับรองที่ไม่มีคน คิดจะเข้าไปนั่งพัก พอเดินถึงหน้าประตู จู่ๆก็ได้ยินเสียงดุด่าอย่างรุนแรง

“เธอทำอะไรของเธอ? งานเลี้ยงสำคัญขนาดนี้ จะขึ้นเวทีอยู่แล้วยังทำให้มือเป็นแผลบาดเจ็บ เธอจงใจหาเรื่องลำบากให้ฉันใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ ผู้จัดการฟาง หนูไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะคะ” เด็กสาวร้องไห้และอธิบาย “เมื่อกี้ตอนหนูเดินผ่านงานเลี้ยง บังเอิญไม่ระวังชนเข้ากับประธานหลิง”

“เธอโกรธหนูมาก ใช้แรงผลักหนู จนหนูชนเข้ากับบริกรคนหนึ่ง แก้วไวน์แดงในมือของบริกรตกลงบนพื้น หนูก็ล้มลงไปด้วย จากนั้นประธานหลิงคนนั้นก็…”