สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 288

พูดถึงตรงนี้ เด็กสาวก็ร้องไห้เสียใจมากยิ่งขึ้น พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “เธอก็เหยียบมือของหนูที่อยู่บนเศษแก้ว ดังนั้น…”

“อย่ามาหาข้อแก้ตัว” ผู้จัดการฟางคนนั้นพูดอย่างโกรธเคือง “งานเลี้ยงคืนนี้คนที่มาร่วมงานล้วนเป็นคนที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง ถ้าเธอไม่สามารถขึ้นเวทีได้ตรงตามเวลา วันหลังอย่าได้คิดจะอยู่ในวงการนี้อีก”

“แต่ว่าหนู…”

“ฉันจะให้กลุ่มไอโอลินแสดงบนเวทีก่อน เธอค่อยคิดหาวิธีขึ้นก็แล้วกัน”

พูดเสร็จ ผู้จัดการฟางคนนั้นก็เดินย่ำเท้า “ตึกๆๆ” ออกมาจากห้อง

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหลบไปอยู่อีกมุมหนึ่ง เห็นผู้จัดการฟางที่สวมชุดสูทสีดำเดินไปห้องแต่งหน้าฝั่งตรงข้าม ตบมือและทักทายเสียงดัง “กลุ่มนักไวโอลิน รีบเตรียมตัว อีกสามนาทีขึ้นเวที!”

เฟิงเชียนเสวี่ยหันกลับไปมองห้องส่วนตัวข้างหลัง เด็กสาวคนหนึ่งรูปร่างสวยสดงดงามเดินออกมาจากด้านหลังฉากกั้น ร้องไห้น้ำตานองท่วมหน้า มือที่สั่นเทาเต็มไปด้วยเลือด เห็นแล้วน่าตกใจ…

เธอนั่งอยู่อย่างเหงาๆบนเก้าอี้ ใช้ข้อศอกเปิดกล่องยาอย่างยากลำบาก พยายามทายาให้กับตัวเอง

แต่เพราะมือทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บ การเคลื่อนไหวจึงเงอะงะงุ่มง่าม เวลาผ่านไปนานมากแล้วก็ยังเปิดไม่ออก

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเข้าไปให้ความช่วยเหลือ “ให้ฉันช่วยเถอะค่ะ”

เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเฟิงเชียนเสวี่ย เธอตกใจไปอึดใจหนึ่ง จากนั้นรีบกล่าวคำว่า“ขอบคุณค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยเปิดกล่องยาออก ก่อนอื่นหยิบทิงเจอร์ไอโอดีนออกมาเพื่อฆ่าเชื้อให้เด็กสาว หลังจากนั้นค่อยเอาเศษแก้วออกจากบาดแผลอย่างระมัดระวัง

เด็กสาวตัวสั่นด้วยความเจ็บ กัดริมฝีปากล่างแน่น ไม่กล้าร้องไห้ส่งเสียงดัง แต่น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย

“มือของคุณบาดเจ็บรุนแรงเกินไป ต้องไปหาหมอเฉพาะทางให้รักษา” เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นอาการบาดเจ็บที่มือของเด็กสาว ก็รู้สึกเจ็บไปด้วย จึงพูดอย่างกังวลใจว่า “ไม่ได้การละ เธอรีบไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย ไม่อย่างนั้นมือของเธอต้องพิการแน่”

“แต่ว่าผู้จัดการฟางจะจำไม่ได้เหรอคะ” หญิงสาวเป็นกังวลเล็กน้อย

“จำได้แล้วยังไง” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดต่อ “เธอแค่อยากให้งานลุล่วงสำเร็จ จะได้ไปรายงานเบื้องบนได้ งั้นขอแค่แสดงได้ดี ใครแสดงคงไม่สำคัญ”

“คุณพูดถูกค่ะ” หญิงสาวรีบหาโน๊ตเพลงให้เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยมือที่บาดเจ็บ “ขอบคุณนะคะ คุณช่วยหนูได้มากเลยล่ะค่ะ!”

“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยมองที่ชุดบัลเล่ต์สีขาวบนตัวเด็กสาว “พวกเราต้องเปลี่ยนชุดกัน”

“อื่อๆ” หญิงสาวพยักหน้าติดๆ จากนั้นพูดอย่างระมัดระวังว่า “แต่เสื้อผ้าของคุณชุดนี้หนูใส่ไม่ได้ หนูใส่ชุดเดิมของหนูดีกว่าค่ะ ชุดของคุณดูก็รู้ว่าราคาแพงมาก หนูจะเก็บรักษาเอาไว้ให้ รอคุณแสดงเสร็จค่อยกลับมาเปลี่ยนได้ไหมคะ ชุดบัลเล่ต์ของหนูยังต้องคืนให้ผู้จัดการ”

“ได้”