สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 293

“ฉัน…”

“คุณชายเยี่ยโปรดระงับโทสะ” เยี่ยฮุยกระซิบกล่อม “คืนนี้มีแขกผู้มีเกียรติมากันมากมาย รวมถึงตระกูลฉู่ ถ้ามีเรื่องขึ้นมา เกรงว่าจะไม่เป็นการดี”

“ใช่ๆๆ อย่าก่อเรื่องจนมีคนตายขึ้นมา” หลิงหลงรีบพูดเกลี้ยกล่อม “เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียว ไม่คุ้มค่า!”

คำพูดนี้ โดนใจเยี่ยเจิ้นถิง

เยี่ยเจิ้นถิงเหวี่ยงเฟิงเชียนเสวี่ยไปที่โซฟา ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็สงบลง “คุณชายฉู่บอบบางจริงๆ แค่หมัดเดียวก็ทนไม่ไหวแล้ว ยังกล้ามาแย่งผู้หญิงกับฉัน?”

ฉู่จือมั่วคลานขึ้นมาจากพื้น เช็ดเลือดบนหน้า ฝืนกัดฟันและเดินเข้ามา จะโจมตีเยี่ยเจิ้นถิงด้วยหมัด

เยี่ยเจิ้นถิงเบิกตากว้าง เตะเท้าออกไป…

ในตอนนี้นี่เอง เฟิงเชียนเสวี่ยพุ่งตัวเข้ามาราวกับสายฟ้า เพื่อปกป้องฉู่จือมั่ว

เท้าของเยี่ยเจิ้นถิงจึงเตะโดนตัวของเฟิงเชียนเสวี่ยพอดี

เสียง “ปัง” พร้อมกับที่เฟิงเชียนเสวี่ยกอดฉู่จื่อมั่วและล้มลงไปที่พื้น…

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าเอวของเธอเหมือนจะหัก เธอนอนทับร่างของฉู่จือมั่ว เจ็บปวดจนตัวสั่น

เยี่ยเจิ้นถิงตกตะลึง และมองที่เฟิงเชียนเสวี่ยอย่างประหลาดใจ

เขาไม่เคยคิดเลยว่า เฟิงเชียนเสวี่ยจะโผเข้าไปช่วยฉู่จือมั่วโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง

หรือว่าในใจของเธอ ความปลอดภัยของฉู่จือมั่ว ยังสำคัญกว่าชีวิตของเธองั้นหรือ

มือของเขากำแน่นเป็นกำปั้น และปลายนิ้วกือบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ

“เชียนเสวี่ย…” ฉู่จือมั่วรีบอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ย มือเขาสั่น “ทำไมเธอโง่อย่างนี้…”

“ฉันไม่เป็นไร” เฟิงเชียนเสวี่ยเจ็บจนหน้าซีด เหงื่อออกมากราวกับฝนตก แต่ยังฝืนยิ้ม “นายออกไปก่อน”

เชียนเสวี่ย...”

“ออกไป!” เฟิงเชียนเสวี่ยผลักเขาอย่างอ่อนแรง

“คุณชายฉู่ ผมส่งคุณออกไปก่อนเถอะครับ” เยี่ยฮุยรีบเข้าไปประคองฉู่จือมั่ว และกระซิบว่า “คุณหนูเฟิงจะไม่เป็นไร ยิ่งคุณอยู่ห่างจากเธอมากเท่าไร เธอก็ยิ่งปลอดภัยมากเท่านั้น”

แววตาคู่นั้นพาความเย็นยะเยือก ซึ่งอธิบายไม่ได้มาด้วย…

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่กล้ามองเขา เธอก้มหน้างุด อธิบายตัวสั่น “ฉันกับจือมั่วไม่มีอะไรกันจริงๆ เขาอยากคุยกับฉันแค่ไม่กี่คำ…”

เยี่ยเจิ้นถิงบีบคางของเธอ เสยหน้าเธอขึ้น เย้ยหยันอย่างชั่วร้าย “คุณรักเขาจริงๆ เพื่อเขาแล้วชีวิตก็ให้เขาได้!’

“ฉันแค่ไม่อยากทำให้เขาพลอยติดร่างแหไปด้วย” เฟิงเชียนเสวี่ยเจ็บจนเหงื่อไหลโทรม และเปียกชุ่มกระโปรง “เขาบริสุทธิ์”

“บริสุทธิ์จนมีลูกกับคุณถึงสามคน?” บริสุทธิ์จนคร่อมอยู่บนตัวคุณ?” เหมือนเยี่ยเจิ้นถิงกำลังได้ยินเรื่องที่น่าขบขันที่สุดในโลก “คุณคิดว่าผมโง่ใช่ไหม หืม?”

“ไม่ใช่ค่ะ…” เฟิงเชียนเสวี่ยกระวนกระวาย “เมื่อกี้เขาแค่…”

“หุบปาก!” เยี่ยเจิ้นถิงกัดฟันด้วยความเดือดดาล “อย่าท้าทายความอดทนของผม มิฉะนั้น ผมเกรงว่าจะควบคุมตัวเองไม่อยู่…”

เขาเดินมาใกล้เธอดูน่าสะพึงกลัว ราวกับยมฑูต พูดเตือนทีละคำ “ฉันจะฆ่าเขา!”

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตาโตด้วยความหวาดผวา ถึงตอนนี้แล้ว เธอถึงรู้ว่าความหึงหวงและหวงแหนของเยี่ยเจิ้นถิงนั้นน่ากลัวเพียงใด…

น่ากลัวจนกระทั่งฉู่จือมั่วยังอาจโดนฆ่าตายได้!