สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 294

เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นตระหนกทันที เธอรีบพูดว่า “ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่ ฉู่จือมั่วเป็นผู้บริสุทธิ์ พวกเราไม่มีอะไรกันเลย…”

“เมื่อครู่ถ้าพวกเราไม่บุกเข้ามา ขัดจังหวะของพวกคุณ เกรงว่าพวกคุณป่านนี้น่าจะทำเรื่องงามหน้าไปแล้วกระมัง?”

เยี่ยเจิ้นถิงกัดฟันกรอด ใช้มือตบเฟิงเชียนเสวี่ยจนหน้าบวมแดง

เขาเข้าใจความหมายของเธอผิด คิดว่าเธอพูดเรื่องเมื่อครู่

ไม่ใช่ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยส่ายหัวอย่างตกใจ อธิบายว่า “ความจริงฉู่จือมั่วไม่ได้เป็น…”

“ก๊อกๆๆ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังพูดไม่ทันจบ ข้างนอกก็มีเสียงเคาะประตูด้วยความร้อนรน

ตามมาด้วยเสียงของเยี่ยฮุย “คุณชายเยี่ย คุณท่านเยี่ยมาครับ!”

“รู้แล้ว” เยี่ยเจิ้นถิงรับคำพลางขมวดคิ้ว บีบแก้มของเฟิงเชียนเสวี่ย พูดเตือนอย่างเคร่งขรึมว่า “เฟิงเชียนเสวี่ย ผมขอเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย อย่าท้าทายความอดทนของผม!”

เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“บางทีผมอาจไม่กล้าทำร้ายคุณ” เยี่ยเจิ้นถิงหรี่ตา ข่มขูอย่างเยือกเย็น “แต่กับเพื่อนของคุณและครอบครัวของคุณ รวมถึงลูกทั้งสามคนของคุณ ต้องชดใช้ให้กับความโง่ของคุณ!”

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตาโตด้วยความตกใจ ส่ายหัวอย่างตื่นเต้น “อย่านะ อย่าทำร้ายพวกเขา ขอร้องคุณล่ะ…”

“งั้นต้องเชื่อฟัง!” เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเธอไปวางบนโซฟา ถอดเสื้อโค้ทคลุมบนตัวเธอ จากนั้นหันหลังเดินจากไป ตอนที่เดินถึงหน้าประตู เขาสั่งว่า “ให้เหลยอวี่เข้ามา!”

“ครับ!” เยี่ยฮุยเหลือบมองเฟิงเชียนเสวี่ยที่อยู่ในห้อง แล้วค่อยๆดึงประตูปิด

เฟิงเชียนเสวี่ยพิงโซฟา ตัวสั่นไม่หยุด ทั้งเจ็บและหวาดกลัว

เธอไม่กล้าคิด ถ้าหากเยี่ยเจิ้นถิงบ้าคลั่งขึ้นมา แล้วทำร้ายเด็กๆ…

ขณะนี้เธอหวาดกลัวถึงขีดสุด ในใจนั้นลังเล ควรบอกความจริงกับเยี่ยเจิ้นถิงหรือไม่ ถ้าหากเขารู้ว่าเด็กๆเป็นลูกของเขา ถ้างั้นฉู่จือมั่วและเด็กๆ จะปลอดภัยใช่ไหม?

แต่ว่า เเต่ว่า…

เด็กๆติดตามพ่อที่รุนแรงป่าเถื่อนแบบนี้ จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ไหม

ไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์หลายคนเข็นวีลแชร์มา ประคองเฟิงเชียนเสวี่ยนั่งบนวีลแชร์อย่างระมัดระวัง จากนั้นเข็นเธอออกไปทางประตูหลัง

ข้างนอกมีฝนตกปรอยๆ อากาศเริ่มเย็น

เฟิงเชียนเสวี่ยคลุมเสื้อโค้ทของเยี่ยเจิ้นถิงอยู่ ขดตัวจนกลมอยู่ในนั้น ใบหน้าขาวซีด ร่างกายสั่นเทา

ตอนที่ขึ้นรถ เฟิงเชียนเสวี่ยบังเอิญเห็นเยี่ยเจิ้นถิงพาลูกน้องฉกรรจ์รีบร้อนออกไป เหมือนจะไปต้อนรับบุคคลสำคัญ

รถขับมาถึง แขกเหรื่อทุกคนยืนอย่างเป็นระเบียบสองแถว

เยี่ยเจิ้นถิงเดินไปเปิดประตูด้วยตัวเอง และก้มลงไปช่วยประคองคนที่นั่งเบาะหลัง อากัปกิริยาของเขา ดูเคารพเป็นอย่างยิ่ง

“คนนั้นคือใคร”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงว่าในโลกนี้ ยังมีคนที่เยี่ยเจิ้นถิงก้มหัวให้ด้วย

“คุณท่านเยี่ยค่ะ!” เหลยอวี่กระซิบ “คุณปู่ของคุณชายเยี่ย!”