สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 300

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตาโตด้วยความสนเท่ห์ ไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว

ด้านนอก หลิงหลงยังเคาะประตูเรียก “เจิ้นถิง ฉันอยากคุยกับคุณ…”

แต่คนที่เธอกำลังร้องเรียก กำลังกอดเฟิงเชียนเสวี่ยจากด้านหลัง มือไต่เลื้อยเข้าไปในเสื้อผ้าและนวดหน้าอกของเธอเบาๆตามความเคยชิน

เฟิงเชียนเสวี่ยปิดปาก ไม่กล้าแม้กระทั่งหายใจ…

“เจิ้นถิง…” หลิงหลงยังคงเคาะประตู

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ได้สนใจที่เธอมาหาเลยสักนิด ริมฝีปากร้อนๆของเขาประชิดเข้ามาจากด้านหลัง จูบที่ต้นคอและไหล่ของเฟิงเชียนเสวี่ย…

ความรู้สึกเสียวซ่านราวกับไฟฟ้าช็อต ร่างกายของเฟิงเชียนเสวี่ยเกร็งขึ้นมา หัวใจของเธอเต้นตูมตาม

“คุณหนูหลิงคะ วันนี้คุณชายเยี่ยเหนื่อยมากแล้วละค่ะ เวลานี้น่าจะกำลังอาบน้ำอยู่ มีธุระอะไร ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยดีไหมคะ” เหลยอวี่เข้ามาแก้ไขสถานการณ์

“ก็ได้” ดูออกว่าหลิงหลงไม่เต็มใจ แต่ก็ไม่สามารถก้าวก่ายจนเกินไป “คุณหมอเหลย ฝันดี!”

“ฝันดีค่ะ”

ท้ายที่สุดด้านนอกก็เงียบสงบ ไฟที่ทางเดินก็ดับหมดแล้ว

หัวใจที่ตึงเครียดของเฟิงเชียนเสวี่ยก็ผ่อนคลายลง เยี่ยเจิ้นถิงกระซิบดุเธอและยังกัดและจูบเธอที่ต้นคอแผ่วเบา “อย่ายุกยิก…อาส์…”

เธอยังพูดไม่ทันจบก็โดนจูบที่เร่าร้อนของเยี่ยเจิ้นถิงบดขยี้

ครั้งนี้ คล้ายกับเขามีประสบการณ์มาแล้ว ไม่เหมือนก่อนหน้าที่ดึงเหนี่ยวเธอมา แต่ให้เธอยังนอนตะแคงอยู่ในท่าเดิม โดยหลีกเลี่ยงเอวที่บาดเจ็บของเธออย่างระมัดระวัง

เฟิงเชียนเสวี่ยอยากผลักเขาออกไป เขากัดติ่งหูของเธอและกระซิบ “อย่าขยุกขยิก ถ้าเจ็บฉันไม่รับผิดชอบ…”

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไม่กล้าขยับอีกจริงๆ แต่ไม่ใช่เพราะกลัวเจ็บเสียทีเดียว แต่เพราะกลัวยิ่งขยับ ด้านนอกยิ่งมีคนได้ยิน

จึงได้แต่หลับตา และปล่อยให้เขาโอบจูบ

ความปราถนาของเขารุนแรงเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่กอดเธอ เขามักจะหักห้ามใจไม่ได้ที่จะ…

ยิ่งกว่านั้น บัดนี้เขาเริ่มจะคุ้นเคยกับการที่มีเธอมาอยู่ด้วย หากคราใดที่นอนโดยไม่มีเธอนอนข้างๆ เขาจะหลับยาก มีบางครั้งที่เหนื่อยจนหลับไป เขาก็ตื่นขึ้นมากลางดึกหลายครั้ง

ไม่ได้เจอเธอมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว วันนี้เจอเธอที่สนามกอล์ฟ เขาก็เริ่มกระเหี้ยนกระหือรือ…

คุณท่านเยี่ยก็มาจัดการด้วยตัวเองแล้ว หลิงหลงก็มาแล้ว ทำไมเขายังไม่ยอมปล่อยเธอไป

เป็นแบบนี้ต่อ เธอจะลำมากมากใช่ไหม

เฟิงเชียนเสวี่ยถอนหายใจลึกๆ หันหน้าไปมองเยี่ยเจิ้นถิงที่อยู่ข้างหลัง

น่าจะเพราะเขาเหนื่อยเกินไป เขาหลับลึก คิ้วขมวดเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลายังคงมีเสน่ห์ชวนให้คนหลงใหล…

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไร ที่เธอเคยชินกับการอยู่ใกล้ๆเขา เหมือนเฉกเช่นตอนนี้ เธอไม่ได้ต่อต้านเขาเลยสักนิด

แม้กระทั่งตอนที่เธอเห็นเขาใกล้ชิดหลิงหลง เธอยังนึกอิจฉาและโมโห และยังคิดระแวงไปว่าอาจมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขากับหลิงหลงด้วย…

เธอไม่แน่ใจว่านี่เรียกว่าเธอหวั่นไหวไปกับเขาใช่ไหม รู้เรื่องราว ความอ่อนโยนสั้นๆในช่วงนี้ ช้าเร็วก็ต้องจบลง

ดังนั้น เธอเตือนตัวเองซ้ำๆว่า ไม่หวั่นไหว ก็ไม่เจ็บปวด

เด็ดขาด เด็ดขาด อย่าจริงจังเด็ดขาด…