สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 303

“แกมันไอ้สารเลว!” คุณท่านเยี่ยโกรธจนตัวสั่น

หลิงหลงจับหน้าผากและพูดอะไรไม่ออก เธอคิดว่าการยุยงให้พ่อของเธอเชิญคุณท่านเยี่ยมาที่บ้านจะทำให้เยี่ยเจิ้นถิงตกใจ และได้แต่งงานกันเร็วขึ้น

คิดไม่ถึงเลย...

ริมฝีปากของเฟิงเชียนเสวี่ยกระตุก เธออยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เธอนึกว่าถ้าพูดสิ่งเหล่านั้นออกไป คุณท่านเยี่ยจะโกรธและไล่เธอออกไป จากนั้นก็สั่งไม่ให้เยี่ยเจิ้นถิงมาเจอกับเธออีก

ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็จะได้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาสักที

แต่ก็คิดไม่ถึงเลย...

เธอประเมินความเป็นปีศาจร้ายของเยี่ยเจิ้นถิงต่ำไปจริงๆ!

“คุณปู่อย่าโกรธสิครับ” เยี่ยเจิ้นถิงยืนขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ เขาทุบหลังให้คุณท่านเยี่ย “ถ้าโกรธมากไปร่างกายก็เป็นอย่างไรล่ะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาคงจะไม่ได้เห็นหน้าหลานแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยใจสั่นขึ้นมา ต้องไม่ให้คุณท่านรู้เรื่องเด็กๆ ทั้งสามคนเด็ดขาด ถ้าไม่อย่างนั้นคงจะถูกแย่งลูกๆ ไปแน่นอน

“แกมันไอ้สารเลว...”

คุณท่านเยี่ยต่อยเยี่ยเจิ้นถิงไปด้วยความโกรธ

“คุณปู่ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ อย่าโกรธเลย” หลิงหลงรีบลุกขึ้นปลอบคุณท่าน จากนั้นก็ตะโกนใส่เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความโมโห “เป็นเพราะคุณ ยังไม่รีบออกไปอีก”

เฟิงเชียนเสวี่ยได้สติกลับมา จากนั้นก็รีบลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกไป

เหลยอวี่เดินเข้ามาพยุงเธอ

หลังจากขึ้นรถแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็เอนตัวพิงพนักพิงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

โอกาสสุดท้ายไม่เหลือแล้ว ชีวิตนี้ของเธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจากเยี่ยเจิ้นถิงได้แล้วหรือ

“คุณชายเยี่ยก็ไม่อยากแต่งงานเหมือนกันค่ะ ถึงได้ตั้งใจต่อต้านคุณท่านไปแบบนั้น” เหลยอวี่ยิ้มและพูดขึ้น “ในจังหวะสำคัญแบบนี้ คุณน่าจะยืนหยัดไปกับเขานะคะ”

“ฉัน?” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มขมขื่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันอยากให้เขาแต่งงานกับหลิงหลงให้เร็วๆ และปล่อยฉันไป”

ขณะที่พูดสิ่งเหล่านี้ออกมา เธอรู้สึกฝืนใจเล็กน้อย

อยากหนีไปจากเขาเป็นเรื่องจริง แต่แต่งงานกับหลิงหลง จริงๆ แล้วเธอไม่อยากเห็นมันเกิดขึ้น...

หญิงสาวคนนั้น จิตใจชั่วร้ายเกินไป ไม่คู่ควรกับเขา

“คุณเฟิงคะ คุณชายเยี่ยดูแลคุณด้วยความจริงใจจริงๆ นะคะ” เหลยอวี่แสดงความคิดเห็นออกมาอย่างอดไม่ได้ “ฉันไม่เคยเห็นเขาใส่ใจกับหญิงสาวคนไหนมาก่อนเลย”

“เขาก็แค่ทำดีในช่วงแรกแค่นั้นแหละค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ “อีกอย่าง การใส่ใจที่รุนแรงแบบนี้ ไม่ต้องใส่ใจจะดีกว่าค่ะ”

“แต่ว่า...” เหลยอวี่กำลังจะพูดอะไรต่อ เสียงโทรศัพท์ของเฟิงเชียนเสวี่ยก็ดังขึ้น เป็นแม่จูที่โทรเข้ามา

เธอรีบรับโทรศัพท์ทันที “ฮัลโหลค่ะแม่จู!”

“สวัสดีครับ ผมเป็นเจ้าหน้าที่ของตึกซิ่งฝูหนึ่ง คุณยายท่านนี้เป็นลมอยู่ที่ประตูของหมู่บ้าน คุณเป็นญาติของเขาหรือเปล่า คุณรีบมาสถานพยาบาลเหรินซินที่อยู่ตรงข้ามกับหมู่บ้านเถอะครับ”

“ใช่ค่ะๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้...”

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจมาก จากนั้นก็พูดกับเหลยอวี่อย่างรีบร้อน “รีบไปส่งฉันที่สถานพยาบาลเหรินซินทีนะคะ”

“คุณใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” เหลยอวี่รีบบอกคนขับรถให้ออกรถทันที

ระหว่างทาง เฟิงเชียนเสวี่ยยืนยันรายละเอียดสถานการณ์กับเจ้าหน้าที่ และได้รู้ว่าแม่จูกลับมาหลังจากออกไปซื้อของในตอนเช้า จากนั้นก็เป็นลมอยู่ในลิฟต์ เจ้าหน้าที่เห็นผ่านทางกล้องวงจรปิดจึงรีบส่งเธอไปที่โรงพยาบาล

เฟิงเชียนเสวี่ยไปถึงสถานพยาบาลอย่างรีบร้อน เมื่อเห็นแม่จูที่นอนอยู่บนเตียง เธอก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที “แม่จู...”

เป็นเพราะรีบร้อนเกินไป เอวของเธอจึงเจ็บขึ้นมาอีกครั้งจนเธอเหงื่อท่วมตัว

“คุณหนู เป็นอะไรหรือคะ” แม่จูใบหน้าซีดเซียว ไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังเป็นห่วงเฟิงเชียนเสวี่ยอยู่

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือของแม่จูไว้และถามไปอย่างร้อนใจ “แม่จูเป็นอย่างไรบ้างคะ ไม่สบายตรงไหนบ้าง”

“อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ ก็เลยเวียนหัวน่ะค่ะ ฉันกลับไปดื่มชาขิงสักหน่อย หลับอีกสักตื่นก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” แม่จูเปิดผ้าห่มออกและจะลงจากเตียง “คุณหนู พวกเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ ช่วงนี้สีหน้าของแม่จูไม่ค่อยดีเลย ต้องตรวจให้ละเอียดก่อน” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดกับเหลยอวี่ทันที “คุณหมอเหลยคะ รบกวนคุณด้วยนะคะ!”

“วางใจเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

เหลยอวี่ให้คนพาแม่จูไปที่โรงพยาบาลของเธอทันที จากนั้นก็จัดการเรื่องการตรวจทั้งหมดให้

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไปที่นั่นเช่นกัน และรักษาอาการบาดเจ็บที่เอวไปด้วย

แม่จูพูดเตือนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า “คุณหนูคะ เด็กๆ เลิกเรียนสามโมงครึ่ง ที่บ้านไม่มีใคร คุณหนูกลับไปเร็วสักหน่อยนะคะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”