สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 303

“แกมันไอ้สารเลว!” คุณท่านเยี่ยโกรธจนตัวสั่น

หลิงหลงจับหน้าผากและพูดอะไรไม่ออก เธอคิดว่าการยุยงให้พ่อของเธอเชิญคุณท่านเยี่ยมาที่บ้านจะทำให้เยี่ยเจิ้นถิงตกใจ และได้แต่งงานกันเร็วขึ้น

คิดไม่ถึงเลย...

ริมฝีปากของเฟิงเชียนเสวี่ยกระตุก เธออยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก เธอนึกว่าถ้าพูดสิ่งเหล่านั้นออกไป คุณท่านเยี่ยจะโกรธและไล่เธอออกไป จากนั้นก็สั่งไม่ให้เยี่ยเจิ้นถิงมาเจอกับเธออีก

ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็จะได้หลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขาสักที

แต่ก็คิดไม่ถึงเลย...

เธอประเมินความเป็นปีศาจร้ายของเยี่ยเจิ้นถิงต่ำไปจริงๆ!

“คุณปู่อย่าโกรธสิครับ” เยี่ยเจิ้นถิงยืนขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ เขาทุบหลังให้คุณท่านเยี่ย “ถ้าโกรธมากไปร่างกายก็เป็นอย่างไรล่ะครับ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาคงจะไม่ได้เห็นหน้าหลานแล้ว”

เฟิงเชียนเสวี่ยใจสั่นขึ้นมา ต้องไม่ให้คุณท่านรู้เรื่องเด็กๆ ทั้งสามคนเด็ดขาด ถ้าไม่อย่างนั้นคงจะถูกแย่งลูกๆ ไปแน่นอน

“แกมันไอ้สารเลว...”

คุณท่านเยี่ยต่อยเยี่ยเจิ้นถิงไปด้วยความโกรธ

“คุณปู่ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ อย่าโกรธเลย” หลิงหลงรีบลุกขึ้นปลอบคุณท่าน จากนั้นก็ตะโกนใส่เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความโมโห “เป็นเพราะคุณ ยังไม่รีบออกไปอีก”

เฟิงเชียนเสวี่ยได้สติกลับมา จากนั้นก็รีบลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกไป

เหลยอวี่เดินเข้ามาพยุงเธอ

หลังจากขึ้นรถแล้ว เฟิงเชียนเสวี่ยก็เอนตัวพิงพนักพิงด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

โอกาสสุดท้ายไม่เหลือแล้ว ชีวิตนี้ของเธอจะไม่สามารถหลุดพ้นจากเยี่ยเจิ้นถิงได้แล้วหรือ

“คุณชายเยี่ยก็ไม่อยากแต่งงานเหมือนกันค่ะ ถึงได้ตั้งใจต่อต้านคุณท่านไปแบบนั้น” เหลยอวี่ยิ้มและพูดขึ้น “ในจังหวะสำคัญแบบนี้ คุณน่าจะยืนหยัดไปกับเขานะคะ”

“ฉัน?” เฟิงเชียนเสวี่ยยิ้มขมขื่นออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันอยากให้เขาแต่งงานกับหลิงหลงให้เร็วๆ และปล่อยฉันไป”

ขณะที่พูดสิ่งเหล่านี้ออกมา เธอรู้สึกฝืนใจเล็กน้อย

อยากหนีไปจากเขาเป็นเรื่องจริง แต่แต่งงานกับหลิงหลง จริงๆ แล้วเธอไม่อยากเห็นมันเกิดขึ้น...

เป็นเพราะรีบร้อนเกินไป เอวของเธอจึงเจ็บขึ้นมาอีกครั้งจนเธอเหงื่อท่วมตัว

“คุณหนู เป็นอะไรหรือคะ” แม่จูใบหน้าซีดเซียว ไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังเป็นห่วงเฟิงเชียนเสวี่ยอยู่

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือของแม่จูไว้และถามไปอย่างร้อนใจ “แม่จูเป็นอย่างไรบ้างคะ ไม่สบายตรงไหนบ้าง”

“อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ ก็เลยเวียนหัวน่ะค่ะ ฉันกลับไปดื่มชาขิงสักหน่อย หลับอีกสักตื่นก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” แม่จูเปิดผ้าห่มออกและจะลงจากเตียง “คุณหนู พวกเรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”

“ไม่ได้ค่ะ ช่วงนี้สีหน้าของแม่จูไม่ค่อยดีเลย ต้องตรวจให้ละเอียดก่อน” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบพูดกับเหลยอวี่ทันที “คุณหมอเหลยคะ รบกวนคุณด้วยนะคะ!”

“วางใจเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

เหลยอวี่ให้คนพาแม่จูไปที่โรงพยาบาลของเธอทันที จากนั้นก็จัดการเรื่องการตรวจทั้งหมดให้

เฟิงเชียนเสวี่ยก็ไปที่นั่นเช่นกัน และรักษาอาการบาดเจ็บที่เอวไปด้วย

แม่จูพูดเตือนเธอครั้งแล้วครั้งเล่า “คุณหนูคะ เด็กๆ เลิกเรียนสามโมงครึ่ง ที่บ้านไม่มีใคร คุณหนูกลับไปเร็วสักหน่อยนะคะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”