สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 304

แม่จูถูกเข็นไปที่ห้องตรวจ ส่วนเฟิงเชียนเสวี่ยรออยู่ด้านนอกอย่างกระวนกระวายใจ

แพทย์และพยาบาลบอกให้เฟิงเชียนเสวี่ยไปรักษาอาการบาดเจ็บที่เอว แต่เธอไม่ยอมไป และบอกว่าจะรอแม่จูออกมาหลังจากตรวจเสร็จอยู่ตรงนี้

“เฟิงเชียนเสวี่ย ตรวจทั้งหมดค่อนข้างใช้เวลา คุณรออยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไปรักษาอาการบาดเจ็บที่เอวก่อนเถอะค่ะ” เหลยอวี่พูดโน้มน้าวอย่างจริงจัง “อาการบาดเจ็บที่เอวของคุณดีขึ้นแล้วจะได้มีแรงดูแลครอบครัวได้”

“ก็ได้ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยคิดไปคิดมาก็รู้สึกเห็นด้วย จึงตามแพทย์และพยาบาลไปรักษาอาการบาดเจ็บที่เอว

หลังจากนอนคว่ำบนเตียงแล้ว ในใจของเธอก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย เธอถามขึ้นมา “คุณหมอเหลยคะ แม่จูคงไม่เป็นอะไรร้ายแรงหรอกใช่ไหมคะ”

เหลยอวี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดอ้อมๆ “สถานการณ์ของแม่จูอาจจะไม่ค่อยสู้ดีนัก คุณอาจจะต้องเตรียมใจไว้สักหน่อย”

“ไม่ค่อยดี หมายความว่าอย่างไรคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามขึ้นอย่างรีบร้อน “หรือว่ามีปัญหาอะไรร้ายแรงหรือคะ”

“ฉันทำความเข้าใจสถานการณ์จากสถานพยาบาลเหรินซินมาแล้ว ช่วงนี้แม่จูไปที่สถานพยาบาลของพวกเขา บอกว่าเวียนหัวอยู่บ่อยๆ คุณหมอให้เธอตรวจอย่างละเอียดแต่เธอก็บอกว่าไม่มีเวลา ถ้ามีเวลาแล้วจะไปใหม่ แต่ยังไม่ทันได้ไปตรวจเธอก็เป็นลมในลิฟต์ไปเสียก่อน...หมายความว่าอาหารของเธอมีมานานแล้วค่ะ”

เหลยอวี่อธิบายสถานการณ์คร่าวๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยฟังแล้วก็รู้สึกทรมานใจกว่าเดิม “ต้องโทษฉัน ทุกวันเอาแต่ยุ่งเรื่องของตัวเอง ไม่ได้เอาใจใส่แม่จู เธอคนเดียวช่วยฉันดูแลเด็กๆ สามคน ทุกวันหัวหมุนตั้งแต่เช้าถึงค่ำ แม้แต่เวลาไปหาหมอก็ไม่มี...”

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ให้เธอรักษาตัวที่นี่อย่างสบายใจเถอะ” เหลยอวี่พูดปลอบโยน “ฉันจะจัดการหมอและพยาบาลให้ดูแลเธอเองค่ะ”

“ขอบคุณคุณมากนะคะ คุณหมอเหลย” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดด้วยความกระวนกระวายใจ “ถ้าแม่จูตรวจเสร็จแล้วรีบบอกฉันเลยนะคะ”

“คุณวางใจเถอะค่ะ ตอนนี้รักษาอาการบาดเจ็บก่อน อีกเดี๋ยวฉันจะเข้ามาใหม่”

หลังจากเหลยอวี่ปลอบเฟิงเชียนเสวี่ยแล้ว เธอก็ออกไปทำธุระ

เวลาเที่ยง แม่จูออกมาจากห้องตรวจและเข้าพักในห้องคนไข้ของโรงพยาบาล

ตอนนี้เธอกำลังสะลึมสะลือ ที่มือมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ เธอพูดพึมพำ “คุณหนู คุณหนู...”

“แม่จู ฉันอยู่นี่ค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือแม่จูไว้แน่น

“ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า...” แม่จูพึมพำไม่เป็นคำ “อย่าลืมไปรับเด็กๆ นะคะ”

“อื้อ เข้าใจแล้วค่ะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยทั้งซาบซึ้งและรู้สึกผิด แม่จูป่วยจนอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังไม่ลืมเรื่องของเด็กๆ ทั้งสามคน

เธอติดค้างแม่จูมากจริงๆ...

เฟิงเชียนเสวี่ยดูเวลา ตอนนี้ยังมีเวลาอยู่ เธอกลัวว่าจะไปรับเด็กๆ ไม่ทัน จึงตั้งใจตั้งนาฬิกาปลุกเวลาสามโมงไว้โดยเฉพาะ

เวลาสามโมง เหลยอวี่ก็นำเอกสารการตรวจชุดหนึ่งมาหาเฟิงเชียนเสวี่ย หลังจากพาเธอไปยังห้องที่ไม่มีคนแล้ว เหลยอวี่ก็ประกาศอย่างเป็นทางการว่าแม่จูอยู่ในสภาวะสมองตายระดับปานกลาง

ข้อมูลนี้ราวกับสายฟ้าผ่าลงมา เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจมากจนเกือบจะเป็นลม...

เหลยอวี่รีบประคองเธอทันที “คุณไม่ต้องกังวลไปค่ะ ฉันจะใช้วิธีรักษาที่ดีที่สุดรักษาเธอแน่นอน”

“เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร” เฟิงเชียนเสวี่ยร้องไห้ออกมา “แม่จูจิตใจดี มีเมตตา มองโลกในแง่ดี ทำไมต้องมาเป็นโรคแบบนี้ด้วย เธอต้องเหนื่อยมากเกินไปแน่ๆ เป็นเพราะฉัน เป็นเพราะฉันเอง...”

“คุณเฟิงคะ คุณไม่ต้องเสียใจไปนะคะ แค่ไม่ใช่อาการขั้นสุดท้าย ยังไงก็มีความหวังแน่นอนค่ะ” เหลยอวี่ปลอบเธอ “ต้องจัดการเรื่องรักษาแม่จูทันที คุณกลับไปจัดการเรื่องเด็กๆ ให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ ที่นี่ปล่อยให้ฉันจัดการเอง”

“คุณหมอเหลยคะ ไม่ว่าจะต้องใช้เงินเท่าไร ก็ต้องช่วยแม่จูไว้ให้ได้นะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างร้อนใจ “ฉันจะกลับไปเอาเงินด้วยเลย”

“เรื่องเงิน คุณไม่ต้องกังวลเลยค่ะ” เหลยอวี่ตบมือเธอเบาๆ และพูดเตือนเธอ “เกือบจะถึงเวลาแล้ว ฉันให้คนไปส่งคุณไปรับลูกดีกว่าค่ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอง”

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่อยากให้คนของตระกูลเยี่ยทำความรู้จักกับเด็กๆ ไปมากกว่านี้

เธอดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาสามโมงห้านาทีแล้ว เธอรีบออกจากโรงพยาบาลไปอย่างรีบร้อน เธอเรียกรถที่หน้าโรงพยาบาลและรีบไปยังถนนซิ่งฝู

ถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่งถึงสิบเป็นที่พักอาศัยระดับไฮเอนท์ ล้อมรอบไปด้วยสีเขียว รถของคนนอกไม่สามารถเข้าไปได้ ดังนั้น รถของโรงเรียนอนุบาลจึงไปส่งเด็กๆ ได้แค่ปากทางเข้า และให้ผู้ปกครองมารับ