สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 305

ก่อนหน้านี้ ในตอนบ่ายของทุกวัน แม่จูจะรอรับเด็กๆ อยู่ที่ปากทาง

แต่วันนี้ เด็กๆ ลงจากรถมาและไม่เห็นคุณยาย

“เฟิงเชียนเฉิน เฟิงเชียนหลง เฟิงเชียนเย่ว์ ผู้ปกครองไม่อยู่หรือ” ครูเฉินจากห้องเรียนดอกทานตะวันถามขึ้น “จะให้คุณครูโทรหาผู้ปกครองให้ไหม”

“ไม่เป็นไรครับ” เฉินเฉินพูดอย่างเป็นผู้ใหญ่ “ช่วงนี้คุณยายมาสายไม่กี่นาที พวกเรารอคุณยายอยู่ตรงนี้ก็ได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นเป็นเด็กดีรออยู่ตรงนี้ อย่าวิ่งไปไหนนะ” ครูเฉินกำชับ “เฟิงเชียนเฉิน หนูเป็นพี่ใหญ่ ต้องดูแลน้องชายกับน้องสาวดีๆ เข้าใจไหมครับ”

“เข้าใจครับ คุณครูเฉินไม่ต้องเป็นห่วงครับ” เฟิงเชียนเฉินตีไปที่หน้าอกเบาๆ และพูดให้สัญญา “ผมจะดูแลพวกเขาให้ดีครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วครับ” ครูเฉินไม่ได้คิดอะไรมากและให้รถโรงเรียนขับออกไป

ช่วงนี้ แม่จูจะมาสายเล็กน้อย ครั้งก่อนๆ รถโรงเรียนจะรอจนกว่าเธอจะมารับเด็กๆ ทั้งสามคนก่อน

แต่พอเป็นแบบนี้ ผู้ปกครองคนอื่นๆ ก็ได้รับลูกของตัวเองช้าและร้องเรียน ครูเฉินจึงไม่กล้าชักช้าอีก

พอคิดว่าอีกเดี๋ยวแม่จูก็คงจะมารับเด็กๆ แล้ว อีกทั้งที่นี่ก็ไม่ไกลจากบ้านมาก ครูเฉินจึงไม่ได้เป็นห่วงอะไรมาก

“คุณยายเดินช้า อาจจะกำลังเดินมาอยู่ก็ได้” หลงหลงเตะก้อนกรวดที่อยู่ข้างทาง “ต้าเป่า พวกเรามาเล่นเกมกันไหม”

“ไม่เล่น” เฉินเฉินมองไปที่เส้นทางกลับบ้าน จากนั้นก็พูดขึ้นอย่างรู้ความ “ช่วงนี้คุณยายไม่ค่อยสบาย เดินทีนึงก็หอบแล้ว ทุกครั้งที่มารับพวกเรา เสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยเหงื่อ พวกเราเดินกลับบ้านกันเถอะ แบบนี้ คุณยายจะได้ไม่ต้องเดินไกลมาก”

“ต้าเป่าพูดถูก” เย่ว์เย่ว์ชูกำปั้นอวบอ้วนขึ้น “พวกเราเป็นถึงเด็กโตในโรงเรียนอนุบาลแล้ว จะมัวแต่คิดถึงเรื่องเล่นไม่ได้ พวกเราต้องแบ่งเบาความกดดันจากคุณยายแล้วก็คุณแม่”

“ก็ได้ ผมผิดไปแล้ว” หลงหลงก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด เพื่อเป็นการชดเชย เขาจึงพูดขึ้น “ผมจำทางกลับบ้านได้ ผมพาทุกคนไปเอง”

“พี่ก็จำได้ ไปกันเถอะ”

เด็กๆ ทั้งสามคนจูงมือกันเดินไปตามทางกลับบ้าน และร้องเพลงเด็กไปด้วย

“แต่ว่า...”

“อ๊ะ มันวิ่งเข้าไปในหลังต้นไม้แล้ว” จู่ๆ เย่ว์เย่ว์ก็ตะโกนขึ้นด้วยความร้อนใจ

หลงหลงพุ่งตัวไปที่ต้นไม้อย่างรวดเร็ว ตามหลังแมวแร็กดอลล์ตัวนั้นไป

“เอ้อร์เป่ารอด้วย” เย่ว์เย่ว์รีบวิ่งตามไป ขาอวบอ้วนน้อยๆ วิ่งค่อนข้างช้า

“เอ้อร์เป่า ซานเป่าหยุดเดี๋ยวนี้นะ” เฉินเฉินเรียกพวกเขาแต่พวกเขาก็ไม่หยุด จึงทำได้แค่วิ่งตามไป “พวกเธออย่าวิ่งไปเรื่อยสิ ถ้าไม่อย่างนั้นคุณยายจะหาเราไม่เจอนะ...”

ทั้งสองคนไม่ได้ฟังเลยสักนิด ยังคงตามแมวตัวนั้นไป

หลงหลงวิ่งเร็วมาก เขาวิ่งตามแมวแร็กดอลล์ตัวนั้นจนทะลุต้นไม้ไป จนไปโผล่ที่ถนนอีกเส้นหนึ่ง

ในขณะนั้นเอง รถโรลส์-รอยซ์ เรธที่ยาวกว่าปกติคันหนึ่งก็พุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว