สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 306

เมื่อคนขับรถเห็นเด็กชายตัวน้อยกับแมวอยู่กลางถนน เขาก็เหยียบเบรกทันที

น่าเสียดายที่มันช้าเกินไปแล้ว ถึงแม้ว่าความเร็วของรถจะลดลงอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังชนเข้ากับหลงหลง...

ร่างน้อยๆ ของหลงหลงถูกชนจนกระเด็นไปหลายเมตร จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นและนิ่งไป

“กรี๊ดดด” เย่ว์เย่ว์เอามือปิดหน้าไว้และกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ

“เอ้อร์เป่า ซานเป่า!” เฉินเฉินพุ่งตัวเข้าไปด้วยความกระวนกระวายใจ

ภายในรถ คนขับรถตกใจจนนิ่งค้างไป ส่วนคนที่อยู่ด้านข้างค่อนข้างสงบ “เบรกกะทันหันไปแล้ว ความเร็วลดลง คงไม่ถึงแก่ชีวิต รีบโทรเรียกรถพยาบาลเร็ว”

“ครับๆ” คนขับรถรีบโทรเรียกรถพยาบาลทันที

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงทุ้มและดูมีอายุดังขึ้นจากด้านหลัง

“คุณท่าน พวกเราชนเข้ากับเด็กน้อยคนหนึ่ง ตอนนี้กำลังโทรเรียกรถพยาบาลอยู่ครับ” เยี่ยเซินที่นั่งที่นั่งข้างคนขับรายงาน

“เอ้อร์เป่า!” เฉินเฉินพุ่งตัวเข้าไปด้วยความตกใจ เมื่อเห็นหลงหลงที่นอนจมอยู่ในกองเลือดก็ตะโกนขึ้น “ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วยยย”

“ฮือๆๆ เอ้อร์เป่า ฮือ...”

เย่ว์เย่ว์ตกใจจนตัวสั่นไปทั้งตัวและยืนร้องห่มร้องไห้อยู่ตรงนั้น

คนที่นั่งด้านหลังลดกระจกรถลง คุณท่านเยี่ยยื่นหัวออกไป เขาเห็นเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งนอนอยู่กลางถนน ที่หัวมีเลือดออกเป็นจำนวนมาก

ส่วนเด็กชายตัวน้อยอีกคนหนึ่งก็กอดเด็กที่ได้รับบาดเจ็บคนนั้นและตะโกนขอความช่วยเหลือ เด็กสาวอีกคนหนึ่งยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ...

ฉากนี้ ราวกับจับหัวใจของคุณท่านไว้แน่นในทันที

คุณท่านลงจากรถไปด้วยตัวเอง เดินถือไม้เท้าไปอังมือที่จมูกของหลงหลง จากนั้นก็ออกคำสั่งทันที “ไม่ต้องรอรถพยาบาลแล้ว พาเด็กๆ ขึ้นรถแล้วไปส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

“ครับ”

...

เวลาสามโมงสี่สิบนาที เฟิงเชียนเสวี่ยยังอยู่บนรถแท็กซี่อยู่ เธอกลัวว่าจะเกิดเรื่องกับเด็กๆ จึงรีบโทรไปหาคุณครูเฉินจากห้องเรียนดอกทานตะวัน “คุณครูเฉินคะ แม่จูป่วย วันนี้ก็เลยไม่ได้ไปรับเด็กๆ ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางไป รบกวนคุณ...”

เด็กๆ ทั้งสามคนฉลาดมาก พวกเขารู้จักทางกลับบ้าน ยิ่งไปกว่านั้น มีต้าเป่าอยู่ด้วยคงจะไม่เกิดเรื่องอะไร

เฟิงเชียนเสวี่ยรีบกลับไปที่บ้าน ภายในห้องว่างเปล่า มีเพียงซื่อเป่าน้อยที่บินออกมาต้อนรับ “หม่ามี้ หม่ามี้!”

“ซื่อเป่าน้อย เห็นต้าเป่าเอ้อร์เป่าซานเป่าบ้างไหม” เฟิงเชียนเสวี่ยถามไปอย่างร้อนใจ

“ไม่เห็น ไม่เห็น” ซื่อเป่าน้อยส่ายหัวเล็กๆ ของมัน

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งใจ แต่ก็รู้สึกว่ายังพอมีความหวังอยู่ จึงไปตามหาที่ทุกๆ ห้อง พลางตะโกนเรียกไปด้วย “ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า รีบออกมาเร็ว อย่าทำให้หม่ามี้ตกใจเลย!...

“ออกมาเร็ว ออกมาเร็ว!” ซื่อเป่าน้อยก็ตะโกนเรียกด้วยเช่นกัน

แต่น่าเสียดายที่ยังคงไม่เห็นแม้แต่เงาของเด็กๆ ทั้งสามคน

ในขณะนั้นเอง เฟิงเชียนเสวี่ยก็ร้อนใจจนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว เธอประคองเอวที่เจ็บปวดไว้ หอบหายใจและบอกตัวเองซ้ำๆว่า ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ ใจเย็นไว้ก่อน