สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 307

เด็กๆ ทั้งสามคนฉลาดขนาดนี้ คงไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก

บางที บางทีเด็กๆ แค่ห่วงเล่นก็เลยวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้าน?

ในหมู่บ้านมีสนามเด็กเล่นตั้งมากมาย ไหนจะสวนดอกไม้ สนามบอล เพื่อนๆ...

จะต้องไปเล่นที่ไหนแน่ๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยพาซื่อเป่าน้อยไปตามหาเด็กๆ ต่อในหมู่บ้าน

ในขณะนั้นเอง เธอก็โทรไปถามเจ้าหน้าที่ว่าเห็นลูกๆ ของเธอบ้างไหม

เจ้าหน้าที่ได้รับข่าวว่าพวกเขาหายไป ก็รีบสั่งให้คนไปช่วยเธอตามหาทันที

เวลาหกโมงสี่สิบนาที...

ฟ้ามืดลงแล้ว แต่ก็ยังตามหาเด็กๆ ไม่เจอ

เฟิงเชียนเสวี่ยทนไม่ไหว ปิดปากและร้องไห้ออกมา

เธอเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้ แม่จูนอนสะลึมสะลืออยู่ที่โรงพยาบาล ยังเตือนเธอซ้ำๆ ว่าให้ไปรับเด็กๆ

แต่เธอก็ทำทุกอย่างพัง

เธอโทษตัวเองที่ไร้ความสามารถ ไม่สามารถดูแลแม่จูได้ดี และไม่สามารถปกป้องเด็กๆ ไว้ได้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง...

ช่างไร้ค่าจริงๆ!

คุณเฟิงอย่างเพิ่งเป็นแบบนี้สิครับ” เจ้าหน้าที่รีบเข้ามาปลอบเธอ “พวกเรากำลังช่วยคุณตามหาอยู่ ต้องหาเด็กๆ เจอแน่นอนครับ ถ้าเกิดว่าสองทุ่มยังหาไม่เจอพวกเราค่อยไปแจ้งความ”

แจ้งความ!

คำนี้เตือนสติให้กับเฟิงเชียนเสวี่ย จู่ๆ เธอก็คิดได้ หรือว่าจะมีคนจับตัวเด็กๆ ไป

หรือว่าจะเป็นหลิงหลง คุณท่านเยี่ย หรือว่าจะเป็นแม่ลูกตระกูลไป๋

เฟิงเชียนเสวี่ยกระวนกระวายใจมาก

เธอต่อสายไปที่ 110 อย่างรีบร้อน