สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 307

เด็กๆ ทั้งสามคนฉลาดขนาดนี้ คงไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก

บางที บางทีเด็กๆ แค่ห่วงเล่นก็เลยวิ่งเล่นอยู่ในหมู่บ้าน?

ในหมู่บ้านมีสนามเด็กเล่นตั้งมากมาย ไหนจะสวนดอกไม้ สนามบอล เพื่อนๆ...

จะต้องไปเล่นที่ไหนแน่ๆ

เฟิงเชียนเสวี่ยพาซื่อเป่าน้อยไปตามหาเด็กๆ ต่อในหมู่บ้าน

ในขณะนั้นเอง เธอก็โทรไปถามเจ้าหน้าที่ว่าเห็นลูกๆ ของเธอบ้างไหม

เจ้าหน้าที่ได้รับข่าวว่าพวกเขาหายไป ก็รีบสั่งให้คนไปช่วยเธอตามหาทันที

เวลาหกโมงสี่สิบนาที...

ฟ้ามืดลงแล้ว แต่ก็ยังตามหาเด็กๆ ไม่เจอ

เฟิงเชียนเสวี่ยทนไม่ไหว ปิดปากและร้องไห้ออกมา

เธอเอาแต่โทษตัวเองที่ไม่กลับมาให้เร็วกว่านี้ แม่จูนอนสะลึมสะลืออยู่ที่โรงพยาบาล ยังเตือนเธอซ้ำๆ ว่าให้ไปรับเด็กๆ

แต่เธอก็ทำทุกอย่างพัง

เธอโทษตัวเองที่ไร้ความสามารถ ไม่สามารถดูแลแม่จูได้ดี และไม่สามารถปกป้องเด็กๆ ไว้ได้ ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง...

ช่างไร้ค่าจริงๆ!

คุณเฟิงอย่างเพิ่งเป็นแบบนี้สิครับ” เจ้าหน้าที่รีบเข้ามาปลอบเธอ “พวกเรากำลังช่วยคุณตามหาอยู่ ต้องหาเด็กๆ เจอแน่นอนครับ ถ้าเกิดว่าสองทุ่มยังหาไม่เจอพวกเราค่อยไปแจ้งความ”

แจ้งความ!

คำนี้เตือนสติให้กับเฟิงเชียนเสวี่ย จู่ๆ เธอก็คิดได้ หรือว่าจะมีคนจับตัวเด็กๆ ไป

หรือว่าจะเป็นหลิงหลง คุณท่านเยี่ย หรือว่าจะเป็นแม่ลูกตระกูลไป๋

เฟิงเชียนเสวี่ยกระวนกระวายใจมาก

เธอต่อสายไปที่ 110 อย่างรีบร้อน

เฉินเฉินหันหน้ากลับมาและจ้องเขาด้วยความโกรธ

“หนูเป็นแบบนี้เหมือนกับหลานของฉันตอนเด็กๆ เลย” คุณท่านเยี่ยมองดูเฉินเฉินอย่างละเอียดถี่ถ้วน “ถึงแม้ว่าหน้าตาจะเหมือนเพียงแค่สี่สิบเปอร์เซ็นต์ แต่สายตา การแสดงออก รวมไปถึงท่าทางเล็กๆ น้อยๆ กับเหมือนกันอย่างกับแกะ

เฉินเฉินหันหน้ากลับไปอย่างเย็นชา ไม่อยากที่จะสนใจเขา

“ความดื้อรั้นหัวแข็งนี้เหมือนกับเขาไม่มีผิด” คุณท่านเยี่ยลองถามหยั่งเชิงเขาดู “หนูเป็นแฝดกับน้องชายน้องสาวหรือ”

“ถึงขั้นนี้แล้วท่านยังมีใจจะพูดเรื่องพวกนี้อยู่หรือครับ”

เฉินเฉินพูดออกมาอย่างเหลืออดและต่อว่าด้วยความโมโห...

“ถึงแม้ว่าถนนเส้นนั้นจะไม่มีไฟแดงไฟเขียว แต่ก็มีทางข้ามม้าลายอยู่ อีกทั้งยังเป็นถนนภายในหมู่บ้านด้วย ตามกฎจราจรแล้วท่านควรจะลดความเร็วลง...

...คนขับรถของท่านไม่ได้ลดความเร็วลง ฝ่าฝืนกฎจราจร แถมยังชนน้องชายผมด้วย นี่ต้องรับผิดชอบตามกฎหมายนะครับ...

...ผมเคารพท่าน หลังจากเกิดเรื่องก็พาพวกเรามาส่งที่โรงพยาบาลทันที ถึงได้เก็บไว้ในใจตลอดไม่ได้ต่อว่าอะไรท่าน แต่ท่านกลับไม่ได้รู้สึกผิดเลย ยังมาคุยเรื่องไร้สาระกับผมอีก น่ารังเกียจเกินไปแล้ว!”