สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 308

“บังอาจ!” คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ ตะโกนขึ้นมา

คุณท่านเยี่ยมีอำนาจมาทั้งชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกต่อต้าน

อ่อ ไม่ใช่ คุณชายเยี่ยตอนเด็กๆ ก็เคยต่อต้านเขามาก่อน...

พูดให้ถูกต้องก็คือ นี่เป็นครั้งแรกที่คุณท่านเยี่ยถูกคนที่ไม่ใช่หลานของตัวเองต่อต้าน

อีกทั้งยังเป็นแค่เด็กสามขวบ!

คุณท่านเยี่ยขมวดคิ้วพร้อมกับส่งสายตา คนรับใช้จึงถอยออกไปทันทีและไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ผมพูดอะไรไม่ถูกหรือครับ” เฉินเฉินถามแบบไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่ง และไม่ถ่อมตัวเกินจนดูต้อยต่ำ “อย่าคิดว่าพวกท่านขับรถหรูแล้วจะมีสถานะสูงศักดิ์ สูงส่งกว่าคนอื่น หม่ามี้เคยบอกผมไว้ คนเราทุกคนเท่าเทียมกันหมด คนที่ไม่เคารพคนอื่น ก็จะไม่ได้รับการเคารพจากคนอื่นเช่นกัน!”

“หนูพูดถูกมากๆ” คุณท่านเยี่ยไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกด้วย “เด็กอายุสามขวบ พูดมีหลักการขนาดนี้เลย เก่งจริงๆ!”

“หึ!” เฉินเฉินโกรธมาก มือทั้งสองข้างเท้าสะเอว ท่าทางราวกับลูกเสือที่กำลังโมโหอยู่

“ไม่ต้องร้อนใจไป ฉันถามคุณหมอมาแล้ว น้องของหนูไม่เป็นอะไรหรอก” คุณท่านเยี่ยยิ้มและพูดปลอบใจเขา “เรื่องนี้ฉันจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุดอย่างแน่นอน หนูบอกเบอร์โทรของคุณพ่อมา ฉันจะให้คนโทรไปแจ้งข่าว จากนั้นค่อยคุยเรื่องชดใช้ค่าเสียหาย”

“คุยกับผมก็พอแล้ว” เฉินเฉินหน้านิ่งและจริงจัง “ผมเคยศึกษาเรื่องกฎหมายมาก่อน โดยเฉพาะเรื่องที่สามารถพบเจอได้ในชีวิตประจำวัน ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ท่านอย่าคิดจะหลอกผม!”

ตอนนี้เฉินเฉินคิดเพียงแค่จะปกป้องแม่ซื่อบื้อที่ไม่รู้เรื่องกฎหมายเท่านั้น ถ้าเกิดว่าเธอมาแล้ว ถ้าเกิดถูกคุณปู่เจ้าเล่ห์คนนี้รังแกจะทำอย่างไร

ดังนั้นคุยแค่กับเขาก็พอแล้ว

“ฮ่าๆๆ น่าสนใจ!” คุณท่านเยี่ยหัวเราะออกมา “ถ้าอย่างนั้นหนูว่าฉันควรจะชดใช้อย่างไรดี”

“ก่อนอื่น ผมต้องสามารถยืนยันได้ก่อนว่าน้องชายของผมไม่เป็นไร” เฉินเฉินจ้องเขาด้วยความโกรธ “ขอแค่น้องชายของผมไม่เป็นไร ท่านถึงจะมีโอกาสคุยเรื่องค่าชดใช้กับผม ถ้าเกิดเขาเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะบอกพวกท่านแน่นอน...”

“ความคิดเฉียบขาดมาก!” คุณท่านเยี่ยพยักหน้าชมเขา

“ตอนนี้ผมไม่มีใจจะคุยกับท่าน ขอท่านเงียบหน่อย อย่ากวนผม!”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็นึกขึ้นได้ว่าโทรศัพท์ของตัวเองแบตหมดไปแล้ว เพื่อไม่ให้ขวางการทำงานของตำรวจ เธอจึงทำได้เพียงเรียกรถกลับบ้าน

หลังจากเดินเข้าไปในบ้าน เธอก็ตะโกนเรียกอย่างไม่รู้ตัว “ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า...”

ภายในห้องว่างเปล่า มีเพียงซื่อเป่าน้อยที่ส่งเสียงตอบกลับมา “หม่ามี้!”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกแสบจมูกขึ้นมาทันที และน้ำตาก็ไหลลงมา...

เด็กๆ ยังไม่กลับมา จนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปห้าชั่วโมงแล้ว อีกทั้งไม่มีข่าวคราวของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

เฟิงเชียนเสวี่ยแทบจะสติแตกแล้ว...

เธอพาร่างกายที่บาดเจ็บของเธอเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อชาร์จแบตโทรศัพท์ จากนั้นก็ไปให้อาหารกับน้ำซื่อเป่าน้อย

ซื่อเป่าน้อยน่าจะรู้สึกได้ถึงบาดแผลของเธอ มันใช้หัวน้อยๆ ของตัวเองถูแก้มของเธอเบาๆ เพื่อปลอบใจเธอ “หม่ามี้ ไม่ร้อง ไม่ร้อง!”