สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 309

หลังจากได้ยินคำว่า “ไม่ร้อง” เฟิงเชียนเสวี่ยก็ร้องไห้อย่างปวดใจกว่าเดิม เธอมองดูรูปครอบครัวที่ติดอยู่บนกำแพงและพูดขึ้น “ซื่อเป่าน้อย แกว่าต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่าไปที่ไหนแล้ว พวกเขาถูกคนไม่ดีจับตัวไปหรือเปล่า”

“คนไม่ดี คนไม่ดี…” ซื่อเป่าน้อยพูดซ้ำคำนี้

เฟิงเชียนเสวี่ยนึกถึงเยี่ยเจิ้นถิงขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก คงไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนจับเด็กๆ ไปหรอกใช่ไหม

คำพูดที่เธอพูดก่อนออกมาจากตระกูลเยี่ยทำไปยั่วโมโหเขาเข้าหรือ

เขาก็เลยมาจับลูกๆ ของเธอไป

คงไม่ใช่หรอก…

ในขณะนั้นเอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เฟิงเชียนเสวี่ยรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนทันที และไม่ระวังชนเข้ากับกำแพง อาการบาดเจ็บที่เอวปะทุขึ้นมาราวกับเอวจะหัก แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจอาการบาดเจ็บเหล่านั้น เธอโถมตัวลงบนเตียงเพื่อไปหยิบโทรศัพท์

เป็นเยี่ยเจิ้นถิงที่โทรมา

เธอรับโทรศัพท์และพูด “ฮัลโหล”

“อยู่ไหน” เยี่ยเจิ้นถิงถาม

“เยี่ยเจิ้นถิง คุณจับลูกของฉันไปหรือเปล่า” เฟิงเชียนเสวี่ยถามไปอย่างร้อนใจ

“อะไรของคุณ” เยี่ยเจิ้นถิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมจะจับลูกของคุณไปทำไม”

เฟิงเชียนเสวี่ยตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นไม่นานก็ได้สติกลับมา “ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ”

เธอรู้ว่าถึงเยี่ยเจิ้นถิงจะอำมหิตขนาดไหน แต่เขาก็มีข้อดีอยู่อย่างหนึ่งก็คือ เขาไม่เคยเล่นสกปรก

พูดให้ถูกต้องก็คือ เขารักศักดิ์ศรีเกินกว่าจะเล่นสกปรก

ถ้าเขาเป็นคนที่จับเด็กๆ ไป เขาจะยอมรับทันที ถึงขั้นพูดออกมาด้วยตัวเอง

ในเมื่อเขางงงันแบบนี้ ก็แสดงว่าไม่ใช่เขาที่เป็นคนจับตัวเด็กๆ ไป

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น” เยี่ยเจิ้นถิงถาม

“ไม่มีอะไรค่ะ ฉันขอวางก่อนนะ…”

ตอนนี้อารมณ์ของเฟิงเชียนเสวี่ยกำลังตกต่ำและหงุดหงิดมาก ไม่มีกะจิตกะใจที่จะมาสนใจเขา จึงกดตัดสายไปทันที

“…”

เยี่ยเจิ้นถิงที่อยู่ปลายสายคิดไม่ถึงว่าเฟิงเชียนเสวี่ยจะกล้าวางสาย

เขาคิดถึงเรื่องที่เธอพูดเมื่อสักครู่นี้และขมวดคิ้วขึ้น

“ประธานหลงครับ ปูอลาสก้าพวกนี้ทำอย่างไรดีครับ” ลูกน้องถามขึ้นอย่างกลัวๆ

“พวกนายเอาไปกินเถอะ” หลิงหลงโทรไปหาคุณท่านเยี่ย น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปออดอ้อนเชื่อฟัง “คุณปู่คะ วันนี้ฉันจะเข้าครัวด้วยตัวเองทำอาหารที่คุณปู่ชอบ พวกเราทานข้าวด้วยกันดีไหมคะ”

“ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาล เธอไม่ต้องลำบากหรอก” คุณท่านเยี่ยพูด

“อะไรนะคะ คุณปู่อยู่โรงพยาบาล” หลิงหลงตกใจมาก “เกิดอะไรขึ้นคะ คุณปู่ไม่สบายตรงไหนหรือคะ”

“เปล่า คนขับรถของฉันไม่ระวังชนเด็กน้อยคนหนึ่งเข้า ฉันจัดการเรื่องอยู่ที่โรงพยาบาล” คุณท่านเยี่ยดูนาฬิกา “ถ้าเธอไม่บอกฉันก็ลืมดูเวลาไปเลย เกือบจะสองทุ่มแล้ว เอาแบบนี้แล้วกัน เธอส่งอาหารที่เธอมาที่โรงพยาบาลไท่จี๋”

“ได้ค่ะๆๆ ฉันจะเตรียมเดี๋ยวนี้ค่ะ”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ หลิงหลงก็เรียกคนรับใช้ที่ตัวเองพามาด้วยไปช่วยเธอลงมือในห้องครัว แถมยังไล่พ่อครัวของตระกูลเยี่ยออกไปด้วย

หลังจากประตูห้องครัวปิดลง หลิงหลงก็เล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ และพูดเร่งรัด “รีบหน่อย คุณท่านเยี่ยรออยู่”

“ได้ค่ะ”

“อีกเดี๋ยวบอกว่าฉันเป็นคนทำนะ เข้าใจไหม”

“ค่ะ เข้าใจค่ะ!”