สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 310

เฉินเฉินยังคงรออยู่ที่หน้าฉุกเฉิน ร่างกายน้อยๆ ของเขามีความเหนื่อยล้าเกิดขึ้น

“หิวไหม” คุณท่านเยี่ยยื่นแฮมเบอร์เกอร์กับน้ำผมไม้ให้เขา “ฉันให้คนทำอาหารที่มีสารอาหารมาให้ แต่อาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย หนูกินอันนี้รองท้องไปก่อน”

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ”

เฉินเฉินเหลือบไปมองแฮมเบอร์เกอร์ เสียงท้องก็ร้องขึ้นมา หน้าของเขาแดงขึ้นมาทันที

เขาจะไม่หิวได้อย่างไร เมื่อก่อนพวกเขาถึงบ้านเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง จากนั้นก็ของว่างเล็กน้อย พอหกโมงก็กินข้าว

แต่วันนี้เขาไม่ได้กินของว่าง และไม่ได้กินข้าวเย็นด้วย แม้แต่น้ำก็ไม่ได้จิบสักนิด

ตอนนี้เขาเหนื่อยจนร่างกายไม่มีแรง ใบหน้าซีดเซียว ริมฝีปากแห้งกรัง และใช้ลิ้นเลียริมฝีปากเป็นพักๆ

“กินเถอะ” คุณท่านเยี่ยแบ่งแฮมเบอร์เกอร์เป็นสองส่วนและส่งให้เขาหนึ่งส่วน “ฉันกินแฮมเบอร์เกอร์อันใหญ่ขนาดนี้ไม่หมดหรอก ช่วยฉันหน่อยสิ คุณครูคงจะเคยสอนใช่ไหม เด็กดีต้องช่วยเหลือผู้อื่นนะ!”

“ก็ได้ครับ” เฉินเฉินรับแฮมเบอร์เกอร์มาอย่างฝืนใจ และตั้งใจพูดอย่างขรึมๆ ว่า “คุณท่านต้องกินอันนี้น้อยๆ หน่อย มันไม่ดีต่อการย่อยอาหาร”

“ใช่” คุณท่านเยี่ยยิ้มออกมา “รีบกินเถอะ”

“คุณกินก่อนเลยครับ ผมจะไปหาน้องสาว”

เฉินเฉินมองดูแฮมเบอร์เกอร์พร้อมกับกลืนน้ำลายไปด้วย จากนั้นก็ถือแฮมเบอร์เกอร์เดินไปทางลิฟต์

คุณท่านเยี่ยรู้สึกสงสัยมาก จึงเดินตามเฉินเฉินไปเงียบๆ…

เฉินเฉินเดินไปถึงห้องคนไข้ที่ชั้นล่าง จากนั้นก็ไปขอแก้วกระดาษจากพยาบาล หลังจากรับแก้วมาแล้วก็ไปกดน้ำอุ่นและถือน้ำอุ่นพร้อมกับแฮมเบอร์เกอร์ไปหาเย่ว์เย่ว์ที่ห้องคนไข้

ขณะนั้น เย่ว์เย่ว์นอนอยู่บนเตียงและหลับไปแล้ว มีพยาบาลคนหนึ่งเฝ้าอยู่ข้างๆ

“ขอบคุณครับพี่สาว” เฉินเฉินโค้งคำนับพยาบาล จากนั้นก็หยิบหนังสือประวัติศาสตร์ออกมาจากกระเป๋าเล่มหนึ่ง “ผมจะวางหนังสือเล่มนี้ไว้เป็นของค้ำประกันอยู่ตรงนี้ ถ้าหม่ามี้มาแล้วจะให้หม่ามี้จ่ายค่าโจ๊กให้นะครับ”

ดวงตาของคุณท่านเยี่ยแดงก่ำ มือที่จับไม้เท้าอยู่สั่นเทาเล็กน้อย

เฉินเฉินทำให้เขาสะเทือนใจไปถึงจุดที่อ่อนโยนที่สุด เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเด็กน้อยอายุสามขวบจะมีความรับผิดชอบขนาดนี้ รู้จักสำนึกบุญคุณ สุดยอดจริงๆ!

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ…” พยาบาลบอกปัดทันที

“ขอพี่สาวรับไว้ด้วยครับ!” เฉินเฉินมุ่งมั่นมาก

พยาบาลจึงทำได้เพียงรับไว้และส่งแฮมเบอร์เกอร์ที่มีอยู่ครึ่งหนึ่งให้กับเขา “น้องสาวหนูกินแฮมเบอร์เกอร์กับน้ำผลไม้ไม่ได้ หนูเอาไปกินเถอะ ตอนเย็นหนูก็คงจะยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม”

“อื้อ…” เฉินเฉินรับแฮมเบอร์เกอร์มาและกลืนน้ำลาย แต่ก็ยังไม่กิน ยังคงห่อมันไว้อย่างดีและเก็บใส่กระเป๋า “ผมจะเก็บไว้ก่อนครับ รอเอ้อร์เป่าตื่นแล้วค่อยให้เขากิน”