สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 311

พอเห็นแบบนั้น คุณท่านเยี่ยก็ร้องไห้ออกมา…

คงจะเป็นเพราะอายุเยอะแล้ว บ่อน้ำตาจึงค่อนข้างตื้น

คืนนี้ เขาถูกเด็กน้อยคนนี้ทำให้สะเทือนใจมากจริงๆ

“เอ้อร์เป่าเป็นใครหรือ” พยาบาลถาม

“เป็นน้องชายของผมครับ เขาถูกรถชน ตอนนี้กำลังรักษาอยู่” ดวงตาของเฉินเฉินแดงก่ำ เสียงสะอึกสะอื้นเล็กน้อย “เป็นเพราะผมดูแลน้องไม่ดี ผมน่าจะห้ามเขาเอาไว้ให้ได้ แบบนี้เขาจะได้ไม่พุ่งตัวตามแมวออกไป แล้วก็จะไม่ถูกรถชนด้วย”

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน” พยาบาลร้องไห้ออกมา เธอรีบเช็ดน้ำตาและพูดปลอบโยน “หนูคงหิวแล้วใช่ไหม พี่สาวจะซื้อของกินให้”

“ไม่เป็นไรครับ” เฉินเฉินรีบปฏิเสธ “หม่ามี้เคยสอนผมว่าอย่ารบกวนคนอื่นแบบไม่จำเป็น น้องสาวไม่สบาย ผมทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ขอความช่วยเหลือจากพี่สาว แต่ว่าผมไม่เป็นอะไร ไม่ควรไปรบกวนพี่สาว…”

“แต่ว่า…”

“ผมไปดูน้องชายก่อนนะครับ” เฉินเฉินพูดขัดพยาบาลและโค้งคำนับให้เขาอีกครั้ง “รบกวนพี่พยาบาลดูแลน้องสาวของผมให้ด้วยนะครับ ขอบคุณมากๆ ครับ!”

“ได้จ้ะๆ พี่สาวจะดูแลให้เป็นอย่างดี หนูไม่ต้องเป็นห่วง!” พยาบาลเช็ดน้ำตาและสัญญา

“ขอบคุณครับ” เฉินเฉินหันหลังเดินออกไป

คุณท่านเยี่ยหลบไปหลังด้านหลังตู้อย่างรีบร้อน และแอบชะโงกหน้าออกมาดูเฉินเฉิน

เฉินเฉินเดินออกมาจากห้องคนไข้ จากนั้นก็ขอแก้วกระดาษจากพี่พยาบาลอีกครั้งและไปที่ตู้กดน้ำ เขาดื่มน้ำรวดเดียวสามแก้ว หลังจากเรอออกมาเขาถึงกลับไปที่ชั้นบน

คุณท่านเยี่ยสะเทือนใจจนน้ำตาทะลักออกมา เขาถือไม้เท้าเดินไปที่ชั้นบนด้วยมือที่สั่นเทา

คุณท่านเยี่ยถือไม้เท้าเดินขึ้นไปที่ชั้นบนและตัดพ้อออกมาอย่างอดไม่ได้…

“ฉันก็อายุ 96ปีแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะถูกเด็กน้อยทำให้สะเทือนใจ เพิ่งจะสามขวบเท่านั้น แต่กลับเป็นเด็กที่มีความเป็นผู้ใหญ่ขนาดนั้น เหลือแฮมเบอร์เกอร์ไว้ให้น้องชายน้องสาว ตัวเองก็หิว แต่ก็ทำแค่ดื่มน้ำเท่านั้น…

…พยาบาลรับปากเขาว่าจะซื้อโจ๊กให้น้องสาวเขา เขาให้หนังสือไว้เป็นของค้ำประกัน ยังโค้งคำนับให้พยาบาลอีกด้วย เด็กคนนี้ถูกสอนมาดีจริงๆ ไม่รู้ว่าพ่อแม่แบบไหนถึงจะสอนเด็กที่สุดยอดขนาดนี้ได้…

…พอเห็นเด็กคนนั้น ฉันก็นึกถึงเจิ้นถิงขึ้นมา ไอ้เด็กคนนั้น ตอนเด็กๆ น่ารักมาก ตอนนี้พอโตแล้ว…”

เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อเช้าที่เยี่ยเจิ้นถิงตั้งใจยั่วโมโหเขา สีหน้าเขาก็มืดครึ้มขึ้น “ยิ่งโตยิ่งน่ารำคาญ!”

“ฮ่าๆ…” เยี่ยเซินอดไม่ไหวหัวเราะออกมา “คุณท่านปากร้ายใจดี ท่านหวังกับคุณชายเยี่ยไว้สูง แน่นอนว่าต้องเข้มงวดไปสักหน่อย แต่ว่าตอนนี้เขาโตขึ้นแล้ว มีความคิดเป็นของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องดูแลแบบแต่ก่อนแล้ว”

“ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นหลานของฉัน” สีหน้าของคุณท่านเยี่ยเปลี่ยนไปจริงจังขึ้นมาทันที “เขาไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก ฉันเป็นคนเลี้ยงเขามาจนโต ฉันจะปล่อยให้เขาเป็นแบบพ่อของเขาไม่ได้”