สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 312

พอพูดถึงตรงนี้ อารมณ์ของคุณท่านเยี่ยก็มั่งคงเด็ดเดี่ยวผิดปกติ สายตาก็ซับซ้อนขึ้นมา

เยี่ยเซินก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ทั้งตระกูลเยี่ยต่างรู้ดี ลูกชายและลูกสะใภ้ของคุณท่านเยี่ยเสียชีวิตตั้งแต่อายุยังน้อย เรื่องในตอนนั้นเป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับคุณท่านเยี่ย และก็เป็นหนามแหลมในใจของเยี่ยเจิ้นถิงด้วยเช่นกัน…

หลังจากนั้นก็กลายเป็นเรื่องต้องห้ามในตระกูลเยี่ย!

นอกจากพวกเขา ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้

และก็เป็นเพราะเรื่องในตอนนั้น คุณท่านเยี่ยจึงดูแลและควบคุมเยี่ยเจิ้นถิงอย่างเข้มงวด

ตอนนี้เยี่ยเจิ้นถิงอายุยี่สิบแปดปีแล้ว แต่ยังไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนแบบจริงจังเลยสักคน และเพราะแบบนี้ เขาจึงค่อนข้างอ่อนในเรื่องของความรู้สึกและดื้อรั้น

ก่อนหน้านี้ คุณท่านเยี่ยได้ยินว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ข้างกายเขา อีกทั้งเขายังบีบบังคับญาติผู้น้องอย่างต้วนเทียนหยาจนเกือบตาย ทำให้คุณป้าต้องการจะแก้แค้น…

ดังนั้นคุณท่านเยี่ยจึงมาที่เมืองไห่เฉิงทันที และจัดการด้วยตัวเอง

ถึงแม้จะทำให้เขาเกลียดชังตัวเองก็ไม่เป็นไร แต่คุณท่านเยี่ยต้องควบคุมเขาให้เข้มงวด จะให้โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองไม่ได้เด็ดขาด…

“คุณปู่!” เสียงนุ่มดังขึ้น

คุณท่านเยี่ยหันกลับไปมองและยกยิ้มขึ้น “หลิงหลงมาแล้วหรือ”

“ขอโทษนะคะคุณปู่ ฉันมาค่อนข้างช้าเลย” หลิงหลงถือกล่องรักษาอุณหภูมิอาหารสองชั้นไว้และเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน “ฉันต้มโจ๊กผักมาให้คุณปู่ด้วย ใช้ผักหลายชนิดเลยค่ะ ยังทำของว่างมาอีกเล็กน้อยด้วย!”

“ขอบใจนะ เธอช่างรู้ความจริงๆ เลย” คุณท่านเยี่ยพูดชม

“ส่งให้ผมเถอะครับ ต้องลำบากคุณหลิงแล้ว” เยี่ยเซินรับแก้วรักษาอุณหภูมิและกล่องข้าวมา เขาสังเกตเห็นมือทั้งสองข้างของหลิงหลงถูกพันแผลไว้ จึงรีบถามขึ้นทันที “คุณหลิงครับ มือเป็นอะไรหรือครับ”

“ไม่มีอะไรค่ะๆ” หลิงหลงรีบเอามือไปซ่อนไว้ด้านหลัง

“เอามาให้ฉันดูหน่อย” คุณท่านเยี่ยสั่ง

“คุณปู่ไม่ต้องเกรงใจฉันหรอกค่ะ ดูห่างเหินจะตายไป” หลิงหลงเขย่าแขนของคุณท่านเยี่ยไปมาอย่างออดอ้อน

“ได้สิๆ” คุณท่านเยี่ยหัวเราะไปพลางพยักหน้า จากนั้นก็พูดเร่งรัดเธอ “รีบกลับเถอะ”

“ดึกขนาดนี้แล้วคุณปู่ยังไม่กลับหรือคะ” หลิงหลงถามอย่างเอาใจใส่ “คนที่ถูกรถชนคนนั้นถึงแก่ชีวิตเลยหรือคะ ถ้าไม่ใช่ก็ให้ลูกน้องจัดการก็ได้นี่คะ แต่ถ้าถึงแก่ชีวิตก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะโทรหาตำรวจให้ เรื่องเล็กแค่นี้คุณปู่ไม่ต้องออกหน้าด้วยตัวเองหรอกค่ะ”

เธอโพล่งออกไปยังไม่ทันคิด…

หลังจากพูดจบ เธอก็สังเกตเห็นคุณท่านเยี่ยขมวดคิ้ว พร้อมกับสีหน้าที่มืดครึ้มขึ้น

หลิงหลงรู้ถึงความผิดของตัวเองทันที จึงรีบพูดอธิบาย “ฉันหมายความว่า…ฉัน…”

“พอแล้ว ฉันรู้ว่าเธอเป็นเด็กที่พูดจาตรงไปตรงมา” คุณท่านเยี่ยพูดขัดเธอ “กลับไปเถอะ”

“ค่ะ”