สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 313

หลิงหลงไม่กล้าพูดอะไรอีก เธอทำความเคารพคุณท่านเยี่ยและหันหลังเดินออกมา

เยี่ยเซินมองดูแผ่นหลังของเธอและพูดด้วยความกังวล “คุณท่านครับ ท่านว่าคุณหลิงคู่ควรกับนายท่านจริงๆ หรือครับ”

“นายอยากพูดอะไรกันแน่” คุณท่านถาม

“ความคิดของคนคนหนึ่งสะท้อนถึงจิตใจของคนคนนั้น” เยี่ยเซินพูดอย่างนุ่มนวล “เรื่องความเป็นความตายเป็นเรื่องเล็กอย่างนั้นหรือครับ นี่ฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไรเลย”

“หลิงหลงถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กจนโต ก็เลยอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง นิสัยทื่อตรงไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้เป็นคนเลวร้ายอะไร” คุณท่านเยี่ยขมวดคิ้ว “ที่สำคัญที่สุดก็คือ ฉันเห็นพ่อของเธอมาตั้งแต่เด็กจนโต คุณสมบัติครบถ้วน ไม่มีปัญหาอะไร ดังนั้นฉันจึงอยากให้ทั้งคู่แต่งงานกัน”

“ประธานหลิงไม่มีปัญหาอะไร แต่...”

“พอได้แล้ว” คุณท่านเยี่ยพูดขัดเขาและออกคำสั่ง “นำอาหารเหล่านี้ไปให้เด็กคนนั้นซะ เขายังไม่ได้กินอะไรเลย”

“เอาไปให้เด็กคนนั้น?” เยี่ยเซินแปลกใจเล็กน้อย “คุณหลิงทำให้ท่านด้วยตัวเอง ไหนจะมาตั้งไกลเพื่อเอามาส่งให้...”

“จะพูดมากทำไม” คุณท่านเยี่ยตะคอกด้วยความหงุดหงิด

“ครับ” เยี่ยเซินถือของต่างๆ เตรียมตัวจะเดินออกไป

“ช่างเถอะ” คุณท่านเยี่ยเรียกเขาอีกครั้งหนึ่ง “ฉันไปเองดีกว่า”

ทั้งสองคนเดินขึ้นมาที่ชั้นบน ขณะนั้น หลงหลงถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินแล้ว และถูกจัดการให้ไปพักที่ห้อง VIP

เฉินเฉินสะพายกระเป๋านักเรียนยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับถามไปด้วยความร้อนใจ “คุณลุงหมอครับ น้องผมเป็นอย่างไรบ้างครับ”

“เขาไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง หนูวางใจเถอะ” แพทย์ปลอบใจเขา “หนูระวังนะ ระวังจะล้มเอา”

ทุกคนเห็นเด็กน้อยที่เป็นพี่ใหญ่ดูแลน้องชาย ในใจก็เปลี่ยนไปอ่อนโยนและใจดีขึ้นมา

เมื่อมาถึงห้องคนไข้ แพทย์ก็สวมป้ายชื่อไว้ที่ข้อมือของหลงหลง พร้อมกับฉีดยาให้เขา จากนั้นก็เชื่อมต่อเครื่องออกซิเจนและเครื่องตรวจคลื่นไฟฟ้าหัวใจ...

“พ่อกับแม่ของหนูๆ ล่ะ”

“พี่ๆ พยาบาลทุกคนครับ ตอนนี้น้องชายของผมกำลังบาดเจ็บอยู่ ต้องการความสงบครับ” คิ้วน้อยๆ ของเฉินเฉินขมวดเป็นปมและพูดอย่างจริงจัง “ไม่ต้องคุยเล่นกันที่นี่แล้วได้ไหมครับ”

“เอ่อ...” พยาบาลเหล่านั้นอึ้งไปทันที พวกเธออายจนหน้าแดงขึ้นมา และพูดขอโทษขอโพยทันที “ขอโทษนะจ๊ะๆ”

“ฮ่าๆ” แพทย์คนนั้นหัวเราะออกมาและพูดอธิบาย “หนูน้อย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ น้องชายของหนูไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง”

“ถ้าไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง ทำไมตอนนี้ยังไม่ฟื้นอีกล่ะครับ” เฉินเฉินถามอย่างจริงจัง “คุณลุงหมอไม่ต้องคิดว่าผมยังเด็ก ไม่เข้าใจอะไร คุณลุงหมอบอกสถานการณ์ของน้องชายกับผมตรงๆ เถอะครับ ผมเข้าใจ”

“ก็ได้” แพทย์กลั้นยิ้มและพูดอย่างเป็นทางการ “ข้อเท้าขวาของน้องชายของหนูหัก บนตัวมีบาดแผลถลอกจำนวนมาก ส่วนสมองได้รับการกระทบกระเทือนเล็กน้อย...”

“ถ้าอย่างนั้นที่เขายังไม่ฟื้นเพราะสมองได้รับการกระทบกระเทือนหรือครับ” เฉินเฉินถามย้ำอีกครั้ง “คุณลุงหมอแน่ใจใช่ไหมครับว่ากระทบกระเทือนแค่เล็กน้อย จะมีผลกระทบอะไรไหมครับ”