สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 314

“หนูเข้าใจจริงๆ ด้วย” แพทย์ตกใจมาก “เป็นแค่เด็กสามขวบเท่านั้น ฉลาดเกินไปแล้ว”

เฉินเฉินขมวดคิ้ว ทำหน้าขรึมและพูดเตือนอย่างจริงจัง “เข้าประเด็นด้วยครับ!”

“ได้ๆๆ” แพทย์กลับมาตั้งใจเหมือนเดิม และพูดอย่างจริงจัง “ใช่แล้ว ตอนนี้เขายังสลบอยู่ หลักๆ เป็นเพราะส่วนหัวได้รับบาดเจ็บ อีกเหตุผลหนึ่งเป็นเพราะเสียเลือดมาก แต่อีกไม่นานก็จะฟื้นขึ้นมาแน่นอน...

...อีกอย่างคือพวกเราเป็นแพทย์เฉพาะทาง พวกเราจะรับผิดชอบต่อชีวิตของคนไข้ทุกคนอย่างแน่นอน ฉันได้ทำการตรวจสอบร่างกายทุกด้านของเขาแล้ว สามารถยืนยันได้ว่าเขาไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน และจะไม่มีผลกระทบอะไรเกิดขึ้นด้วย หนูสบายใจได้”

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ” ในที่สุดเฉินเฉินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “คุณลุงหมอครับ รบกวนคุณลุงหมอทำใบเสร็จค่าตรวจและค่ารักษาให้ผมชุดหนึ่งนะครับ ผมต้องนำไปยื่นให้ทนาย ต้องใช้เอาผิดผู้กระทำความผิดทางกฎหมายในภายหลังครับ”

“เอ่อ...” แพทย์คนนั้นตะลึง นี่เป็นคำพูดของเด็กสามขวบหรือ ความคิดและไอคิวของเด็กคนนี้สูงกว่าคนผู้ใหญ่ทั่วไปมาก!

“ทำตามที่เขาบอกเถอะ!”

เสียงของคนมีอายุดังขึ้น

แพทย์คนนั้นหันหน้ากลับไปมองและรีบยืนขึ้นทำความเคารพทันที “คุณท่านเยี่ย!”

“ไม่ต้องเกรงใจ...”

ขณะที่คุณท่านเยี่ยพูด ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็พาแพทย์เฉพาะทางกลุ่มหนึ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

หลังจากคนกลุ่มนี้เห็นคุณท่านเยี่ย พวกเขาก็โค้งตัวทำความเคารพจากที่ไกลๆ

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลอธิบายด้วยความตื่นตระหนก “คุณท่านเยี่ยครับ หลังจากผมได้ข่าวก็รวบรวมกลุ่มแพทย์เฉพาะทางมาและรีบมาที่นี่ทันที ผมทำความเข้าใจระหว่างทางมาที่นี่แล้ว ท่านสบายใจได้เลยครับ เรื่องของหลานท่านให้เป็นหน้าที่ของผมเอง...”

“อะแฮ่ม” เยี่ยเซินกระแอมไอออกมาขัดจังหวะเขา และพูดอธิบาย “เด็กคนนี้ไม่ใช่หลานของคุณท่านครับ หลานของคุณท่านมีคนเดียวก็คือประธานเยี่ย”

สีหน้าของผู้อำนวยการโรงพยาบาลเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็รีบพูดแก้ “ขอโทษจริงๆ ครับ ผมเข้าใจผิดไป...”

เฉินเฉินยืนอยู่ด้านข้าง หลังจากรอจนเรื่องทุกอย่างจัดการเสร็จหมดแล้ว ใบรายงานการตรวจและใบเสร็จก็ได้รับแล้ว คิ้วน้อยๆ ของเขาถึงจะคลายออก

คุณท่านเยี่ยมองดูเขาอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้ว จึงรีบก้าวเข้าไปและถามพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ “ตอนนี้สบายใจขึ้นหรือยัง”

“ขอบคุณท่านมากครับ” ตอนนี้ เฉินเฉินไม่เห็นคุณท่านเยี่ยเป็นศัตรูแล้ว “หม่ามี้เคยบอกว่าการรู้ตัวว่าผิดและสามารถแก้ไขได้ถือเป็นเรื่องที่ดีมาก ถึงแม้ท่านจะทำผิด แต่ท่านก็รับผิดชอบทุกอย่าง ดังนั้นผมให้อภัยท่านแล้วครับ!”

“ฮ่าๆๆ ขอบใจนะ!”

คุณท่านเยี่ยหัวเราะไปพลางพยักหน้า เขาชอบเด็กคนนี้มากจริงๆ ทุกประโยค ทุกการแสดงออกของเด็กคนนี้ ทำให้เขานึกถึงเยี่ยเจิ้นถิงตอนเด็กๆ ขึ้นมา...

ไม่เพียงแค่หน้าตาที่คล้ายกัน ลักษณะท่าทางก็คล้ายกันด้วย รวมไปถึงความคิดและการพูดจา ทุกอย่างคล้ายคลึงกันมาก

“แต่ว่า จนตอนนี้ผมก็ยังไม่เห็นคนขับรถของท่านเลย ไม่รู้ว่าเขารู้ความผิดของตัวเองหรือยัง” เฉินเฉินกลับเข้าประเด็นอีกครั้งและพูดอย่างจริงจัง “ผมคิดว่าท่านอาจจะต้องพิจารณาดีๆ ว่าเขาจะสามารถทำหน้าที่คนขับรถได้อยู่หรือไม่”