สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 315

“หนูพูดถูก ฉันจะพิจารณาอย่างรอบคอบแน่นอน” คุณท่านเยี่ยยิ้มพร้อมกับพยักหน้า

“อีกเรื่องหนึ่ง ท่านช่วยย้ายน้องสาวของผมขึ้นมาได้ไหมครับ ผมอยากให้พวกเขาอยู่ในห้องเดียวกัน ผมจะได้ดูแลสะดวกอีกหน่อย”

ขณะที่เฉินเฉินพูด แพทย์เฉพาะทางด้านเด็กและพยาบาลก็เข็นน้องสาวที่กำลังหลับอยู่เข้ามา

“จัดการให้หมดแล้ว” คุณท่านยิ้มและพูดขึ้น “ยังมีอย่างอื่นอีกไหม”

เฉินเฉินหรี่ตาลงและคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน จากนั้นก็ส่ายหน้าและพูดขึ้น “ตอนนี้มีเท่านี้ครับ”

“อืม ในเมื่อหนูพูดจบแล้ว ตอนนี้ช่วยฉันสักเรื่องได้ไหม” คุณท่านเยี่ยถามอย่างจริงจัง

“อะไรหรือครับ” เฉินเฉินสงสัยเล็กน้อย เขาจะช่วยอะไรคุณปู่ท่านนี้ได้

คุณท่านชี้ไปที่กล่องอาหารสองชั้นและพูดอย่างอ่อนโยน “ครอบครัวฉันทำอาหารมาให้ แต่กระเพาะฉันไม่ค่อยดี กินอะไรไม่ลง แต่ก็ไม่อยากทำให้ความตั้งใจของเธอเสียของ หนูช่วยฉันหน่อยได้ไหม”

ตอนที่เขาพูด เยี่ยเซินก็นำกล่องข้าวไปวางบนโต๊ะและเปิดออกทีละชั้น

ขณะนั้นเอง กลิ่นหอมของอาหารก็เข้ามาเตะจมูกของเขา

โจ๊กผักหอมๆ เกี๊ยวกุ้ง ซาลาเปาน้ำซุป ลูกชิ้นไข่มุก แผ่นแป้งข้าวโพด เกี๊ยวสามรส...ของว่างต่างๆ ถูกวางอยู่ตรงหน้า อีกทั้งยังอุ่นอยู่ด้วย

เสียงท้องร้องของเฉินเฉินดังขึ้นมาทันที สายตาจ้องไปที่อาหารเหล่านั้นอย่างละสายตาไม่ได้

“อาหารเหล่านี้ค่อนข้างเยอะเลย” คุณท่านเยี่ยทำท่าทางปวดหัว “อัยหยา หนูคนเดียวอาจจะกินไม่หมด คงต้องให้น้องชายน้องสาวของหนูมาช่วยแล้ว”

“พวกเขายังไม่ตื่นเลย...” เฉินเฉินยังพูดไม่จบ เสียงร้องไห้งอแงของเย่ว์เย่ว์ก็ดังขึ้น “หม่ามี้ หม่ามี้...”

“ซานเป่า!” เฉินเฉินวิ่งไปหาทันทีและตบไหล่ของเย่ว์เย่ว์เบาๆ เพื่อปลอบเธอ “ซานเป่าไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่”

“ต้าเป่า...”เย่ว์เย่ว์กระโจนเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเฉิน และร้องไห้ออกมาอย่างเศร้าสร้อย “หนูอยากเจอหม่ามี้!”

“ไม่ต้องกลัวนะ อีกเดี๋ยวหม่ามี้ก็มาแล้ว” เฉินเฉินเช็ดน้ำตาให้เธอ “หิวแล้วใช่ไหม พวกเราไปกินอะไรกันก่อนเถอะ”

“เอาละ รีบไปกินเถอะ” คุณท่านเยี่ยพูดเตือนอย่างอ่อนโยน “น้องสาวหิวแล้วนะ!”

“อื้อ” เฉินเฉินรีบไปหยิบอาการ พยาบาลคนที่ดูแลเย่ว์เย่ว์ก่อนหน้านั้นรีบเข้ามาช่วยทันที “ให้พี่สาวช่วยเถอะ หนูไปล้างมือเถอะ”

“ได้ครับ ขอบคุณนะครับพี่สาว”

เฉินเฉินล้างมือเสร็จแล้ว พยาบาลคนนั้นก็วางอาหารเย็นไว้บนโต๊ะทานอาหารบนเตียงคนไข้เรียบร้อยแล้ว ส่วนพยาบาลอีกคนหนึ่งก็ยกเก้าอี้มาให้เฉินเฉิน และใช้ทิชชูฆ่าเชื้อเช็ดมือให้เย่ว์เย่ว์ด้วย

“กินได้แล้ว” เฉินเฉินยกโจ๊กผักขึ้นมา “ซานเป่า เดี๋ยวพี่ป้อนเอง”

“หนูกินเองได้” เย่ว์เย่ว์เช็ดตาที่บวมแดงและพูดอย่างเอาใจใส่ “ต้าเป่า พี่รีบกินเถอะ พี่ต้องหิวแล้วแน่ๆ เลย หนูได้ยินเสียงท้องร้องของพี่แล้ว”

“แหะๆ...” เฉินเฉินลูบท้องอย่างเหนียมอาย

“ขอบคุณค่ะคุณปู่!” เย่ว์เย่ว์อยู่บนเตียง ลุกขึ้นมาไม่ได้ จึงทำเพียงแค่ก้มหัวแทนการโค้งคำนับ “หม่ามี้บอกว่าคนดีย่อมได้รับการตอบแทน คุณปู่เป็นคนดีมากเลยค่ะ!”