สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 317

เวลากลางคืน ในที่สุดเด็กๆ ทั้งสามคนก็นอนหลับ คุณท่านเยี่ยจึงออกไปอย่างสบายใจ ก่อนจะออกไปยังกำชับผู้อำนวยการหวงอีกครั้งหนึ่ง ว่าให้ดูแลเด็กๆ ทั้งสามคนให้ดี ห้ามประมาทเด็ดขาด!

ยังบอกอีกว่า ถึงแม้พวกเขาจะไม่ใช่หลานของเขา แต่ก็สนิทกว่าหลานของเขาอีก

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กๆ เขาต้องรับผิดชอบคนเดียว!

ผู้อำนวยการหวงรับปากพร้อมกับโค้งคำนับเก้าสิบองศา อีกทั้งยังสัญญาว่าจะอยู่ดูแลเด็กๆ ที่โรงพยาบาลด้วยตัวเองและไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเด็ดขาด

ในที่สุดคุณท่านก็ออกไป เย่ว์เย่ว์ก็หลับไปแล้ว

เฉินเฉินลุกขึ้นมาจากเตียงและตบบ่าพี่สาวพยาบาลเบาๆ พร้อมกับกระซิบ “พี่สาวครับ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมครับ”

“ได้สิจ๊ะ” พยาบาลรีบส่งโทรศัพท์ให้เขาทันที

เพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่นๆ เฉินเฉินถือโทรศัพท์เดินไปที่ห้องน้ำเพื่อโทรหาคุณยาย แต่ก็ยังโทรไม่ติดเหมือนเดิม

เขาโทรไปหาแม่อีกครั้งหนึ่ง

ครั้งนี้โทรติดแล้ว แต่ไม่มีคนรับสาย

เฉินเฉินรู้สึกไม่สบายใจมาก เขาเดา หรือว่าหม่ามี้ไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วยังไม่กลับมา พอเห็นเบอร์ไม่คุ้นเคย คิดว่าเป็นการโทรก่อกวน ก็เลยไม่รับสาย

พอคิดได้แบบนั้น เฉินเฉินจึงใช้โทรศัพท์ส่งข้อความไปหาเฟิงเชียนเสวี่ย [หม่ามี้ ผมคือต้าเป่า ถ้าเห็นข้อความแล้วโทรกลับมาหน่อยนะ]

หลังจากนั้นเฉินเฉินก็ส่งโทรศัพท์คืนให้พยาบาล พร้อมกับพูดอย่างมีมารยาท “พี่สาวพยาบาลครับ หม่ามี้ไม่รับโทรศัพท์ เธออาจจะไปทำงานที่ต่างจังหวัดแล้วกำลังยุ่งอยู่ พอเห็นว่าเป็นเบอร์แปลกก็เลยไม่รับโทรศัพท์...

...ผมใช้โทรศัพท์ของพี่สาวส่งข้อความไป บอกว่าถ้าเห็นข้อความแล้วให้โทรกลับมาหน่อย ถ้าเธอโทรมาแล้วรบกวนพี่สาวบอกผมด้วยนะครับ”

“ได้เลยๆ หนูไม่ต้องเป็นห่วง” พยาบาลพยักหน้าหลายครั้ง “รีบเข้านอนเถอะ!”

“ขอบคุณครับพี่สาว...” เฉินเฉินเหนื่อยมาก เขานอนลงบนเตียงและผล็อยหลับไปในทันที

ส่วนพยาบาลคนนั้นก็ฟุบลงบนเตียงและหลับไปเช่นกัน

...

ถนนซิ่งฝูหมายเลขหนึ่ง

“ยัยโง่!” เยี่ยเจิ้นถิงกัดฟันด่า จากนั้นก็รีบเข้าไปอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยขึ้นมาและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“หม่ามี้ หม่ามี้...”

ซื่อเป่าน้อยบินออกมาจากกรงและบินตามหลังเยี่ยเจิ้นถิงไป

เยี่ยเจิ้นถิงอุ้มเฟิงเชียนเสวี่ยเข้าไปในลิฟต์ ซื่อเป่าน้อยก็เข้าไปด้วย แต่มันไม่กล้าส่งเสียงออกมา ทำเพียงแค่เกาะอยู่บนตัวของเฟิงเชียนเสวี่ยและใช้ปากจิกผมเธอเบาๆ เพื่อปลุกเธอ

เยี่ยเจิ้นถิงไม่มีใจจะสนสนใจเจ้านกตัวนี้ เขาจึงปล่อยมันทำไป

เมื่อออกมาจากลิฟต์ เขาก็ออกจากหมู่บ้านและขึ้นรถ ซื่อเป่าน้อยตามมาด้วยตลอดทาง มันอยู่ในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ยตลอดเวลาด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับส่งเสียงฮือๆ เหมือนเด็กน้อยร้องไห้ด้วย

เยี่ยเจิ้นถิงขับรถมือเดียว ส่วนอีกมือก็โทรไปหาเหลยอวี่ “รออยู่ที่ประตูโรงพยาบาล”

“ค่ะ!”

หลังจากวางสายโทรศัพท์ เยี่ยเจิ้นถิงก็เร่งความเร็วอย่างบ้าคลั่ง เมื่อเห็นว่าเฟิงเชียนเสวี่ยหายใจอ่อนและไร้เรี่ยวแรง เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจมาก...