สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 319

เหลยอวี่มองดูทุกอย่างอยู่ที่ประตู และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักออกมา

แต่พอเห็นสายตาเย็นชาของเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็ปิดปากและปรับอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินเข้ามา...

“อะแฮ่ม คุณชายเยี่ยคะ คุณเฟิงแค่ร่างกายอ่อนล้า บวกกับความกังวลที่มากเกินไป ก็เลยเป็นลม อีกไม่นานก็คงจะฟื้นค่ะ”

กังวลมากเกินไป?”

เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้ว เป็นเพราะแม่จูล้มป่วยเธอถึงกังวลมากเกินไปจนเป็นลมหรือ

ดูท่า ในใจของเธอ สถานะของแม่จูคนนั้นสำคัญกว่าเขามาก!

“ใช่ค่ะ อาจจะเป็นเพราะว่าเหนื่อยเกินไป” เหลยอวี่คิดอย่างรอบคอบ “ร่างกายของเธอมีบาดแผลอยู่แล้ว แม่จูยังมาล้มป่วยอีก อีกทั้งยังต้องดูแลลูกๆ ทั้งสามคน คงจะเหนื่อยมากแน่ๆ”

“แม่จูคนนั้นเป็นอะไร” เยี่ยเจิ้นถิงถาม

“อยู่ในสภาวะสมองตายระดับปานกลาง ต้องค่อยๆ รักษาไป” เหลยอวี่พูด

“ใช้วิธีรักษาที่ดีที่สุด ถ้าจำเป็นก็ให้แพทย์เฉพาะทางจากต่างประเทศมารักษา” เยี่ยเจิ้นถิงออกคำสั่ง

“คุณไม่พูดฉันก็จะทำแบบนั้นค่ะ” เหลยอวี่ยิ้ม “คุณชายเยี่ยคะ คุณเป็นคนที่รักเขาแล้วก็รักสิ่งอื่นๆ ของเขาด้วยจริงๆ เลยนะคะเนี่ย!”

“ผมแค่ใจดีเท่านั้น!”

เยี่ยเจิ้นถิงพูดอย่างเย็นชา แต่ประโยคนี้ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่เชื่อเลย

เหลยอวี่ปิดปากแอบหัวเราะ ไม่กล้าหัวเราะออกมา

“ดูนกตัวนี้ไว้ดีๆ”

เยี่ยเจิ้นถิงชี้ไปที่ซื่อเป่าน้อย จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องคนไข้เบาๆ

ตอนนี้ พยาบาลได้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฟิงเชียนเสวี่ยเป็นเสื้อผ้าที่สบายๆ แล้ว ตอนที่กำลังเช็ดตัวให้เธออยู่นั้น

พอเห็นเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็รีบโค้งคำนับทันที

เยี่ยเจิ้นถิงทำมือเป็นสัญญาณบอกให้เธอไม่ต้องเกรงใจ จากนั้นก็นั่งอยู่ด้านข้าง มองดูเฟิงเชียนเสวี่ยเงียบๆ

หญิงสาวคนนี้ เหมือนจะได้รับบาดเจ็บกับล้มป่วยอยู่บ่อยๆ จริงๆ...

ร่างกายอ่อนแอขนาดนั้นจริงๆ หรือ

หรือต้องบอกว่า ช่วงเวลาเลวร้ายของเธอเกิดขึ้นหลังจากได้เจอเขา

ในขณะนั้นเอง พยาบาลก็เปิดประตูเข้ามา

ซื่อเป่าน้อยฉวยโอกาสนี้บินเข้ามาและหยุดอยู่ที่ข้างๆ หมอน มันจิกผมของเฟิงเชียนเสวี่ยเบาๆ และกระซิบเรียกเธอ “หม่ามี้ หม่ามี้...”

“อย่ากวนเธอ!” เยี่ยเจิ้นถิงตะคอก

ซื่อเป่าน้อยเหลือบไปมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ และไม่กล้าส่งเสียงอีก ทำเพียงแค่ขดตัวอยู่ข้างๆ เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยความเศร้าสร้อย พลางใช้ปีกลูบผมเธอเบาๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ เยี่ยเจิ้นถิงก็รู้สึกประทับใจขึ้นมาเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้ นกโง่ตัวนี้ปกป้องเจ้าของด้วยใจจริง

เขานึกถึงครั้งที่แล้วที่เฟิงเชียนเสวี่ยถูกทำร้าย ก็เป็นนกโง่ตัวนี้ที่พุ่งตัวเข้าไปช่วยเธออย่างไม่คิดชีวิต สุดท้ายปีกก็ได้รับบาดเจ็บ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดี...

พอนึกถึงตรงนี้ เยี่ยเจิ้นถิงก็พูดกับพยาบาล “ไปหาอาหารของนกแก้วมาหน่อย”

“ค่ะ”

เพียงไม่นานพยาบาลก็ถืออาหารนกแก้วเดินเข้ามา

เยี่ยเจิ้นถิงเทอาหารไว้ในอุ้งมือและยื่นไปทางซื่อเป่าน้อย

ซื่อเป่าน้อยมองเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ มันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็บินไปกินอาหารในมือของเขา

มันหิวมากจริงๆ เย็นวันนี้เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งจะให้อาหารมันได้นิดเดียวก็พุ่งตัวเข้าไปรับโทรศัพท์ในห้องนอน หลังจากนั้นก็ไม่ออกมาอีก

มันนึกว่าเธอหลับไปแล้ว จึงไม่กล้าเสียงดัง

จนคนร้ายบุกเข้ามา มันถึงได้รู้ว่าหม่ามี้เป็นลมไป...

“คุณชายเยี่ย!” เหลยอวี่นำไวน์เย็นและขนมมาวางไว้ข้างๆ และกระซิบบอก “เยี่ยฮุยเอามาให้มาจากที่บ้านค่ะ”

“อืม” เยี่ยเจิ้นถิงตอบกลับไปและให้สัญญาณมือ

เหลยอวี่ให้พยาบาลทุกคนออกจากห้องไป

ที่หน้าประตู เยี่ยฮุยให้บอดี้การ์ดสองสามคนยืนอยู่ที่หน้าห้อง

คืนนี้ที่เยี่ยเจิ้นถิงขับรถออกไปคนเดียว ถึงแม้ว่าเยี่ยฮุยจะกังวล แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก

จนเมื่อเหลยอวี่โทรมา เยี่ยฮุยถึงได้รู้ว่าเยี่ยเจิ้นถิงอยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อคิดว่าตอนเย็นเจ้านายยังไม่ได้กินอะไร อีกทั้งยังชอบดื่มไวน์เวลานี้ จึงให้บอดี้การ์ดนำมาส่งให้

และรอรับคำสั่งอยู่ที่นี่ไปด้วยเลย

เยี่ยเจิ้นถิงดื่มไวน์ไปพลางมองดูซื่อเป่าน้อยกินอาหาร สายตาของเขาค่อยๆ อ่อนโยนขึ้น เจ้าตัวเล็กนี่ก็น่ารักดี...

จิก จิก จิก ผ่านไปครู่หนึ่ง อาหารในอุ้งมือก็ถูกมันกินจนหมด

“น้ำ น้ำ!” ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกและพูดเบาๆ อยู่ในมือของเขา

“แกไม่เกรงใจเลยนะ กินเสร็จก็จะดื่มน้ำอีก” เยี่ยเจิ้นถิงยื่นแก้วไวน์ไปให้มันดื่ม “เอาสิ นี่เป็นไวน์ชั้นดีเลยนะ!”