สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 320

ซื่อเป่าน้อยกระหายน้ำมาก จึงเข้าไปในแก้วและดื่มอึกใหญ่...

เยี่ยเจิ้นถิงทำหน้าใจกว้าง เขาไม่แบ่งไวน์ชั้นดีขนาดนี้ให้เยี่ยฮุยด้วยซ้ำ!

ซื่อเป่าน้อยดื่มไวน์และเรอออกมา จากนั้นก็กระพือปีกบินไปนอนที่ข้างๆ หมอนของเฟิงเชียนเสวี่ย

เยี่ยเจิ้นถิงเปลี่ยนแก้วไวน์เป็นอีกใบหนึ่ง หลังจากดื่มไปสองแก้ว เขาก็เดินไปข้างๆ เตียงและจดจ้องไปที่เฟิงเชียนเสวี่ย

เมื่อเห็นร่างกายอ่อนแอเปราะบางของเธอ เขาก็เตือนตัวเองอยู่ในใจ ตกไปนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ต้องระงับอารมณ์เอาไว้...

ห้ามลงมือกับเธออีกเป็นอันขาด!

เขาโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากของเฟิงเชียนเสวี่ยเบาๆ จากนั้นก็เอนตัวลงบนโซฟาที่อยู่ด้านข้างและค่อยๆ ผล็อยหลับไป

เหลยอวี่เคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอไม่กล้ารบกวนเยี่ยเจิ้นถิงจึงถอยออกไป

“มีอะไรหรือ” เยี่ยฮุยกระซิบถาม

“แม่จูป่วยเข้าโรงพยาบาล คุณเฟิงก็เป็นลม ที่บ้านไม่มีใครแล้วเด็กๆ สามคนนั้นจะทำอย่างไรดีล่ะ” เหลยอวี่ขมวดคิ้วและพูดอย่างเป็นกังวล “ฉันอยากจะรายงานคุณชายเยี่ยให้ส่งคนไปดูแลเด็กๆ สามคนนั้นหน่อย แต่คุณชายเยี่ยหลับไปแล้ว ฉันไม่กล้าไปรบกวนเขา”

“เรื่องนี้...ผมไม่กล้าตัดสินใจจริงๆ”

เยี่ยฮุยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีคำสั่งจากเยี่ยเจิ้นถิง พวกเขาไม่กล้าทำอะไรโดยที่ยังไม่ได้รับอนุญาต

ถึงอย่างไรเด็กๆ เหล่านั้นก็ไม่ใช่ลูกของเยี่ยเจิ้นถิง ถ้าไปแล้วเขาโกรธขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบไหวกัน

แต่ถ้าไม่ไปแล้วเกิดเรื่องขึ้นกับเด็กๆ พวกเขาก็ไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

“ช่างเถอะ ผมไปดูสักหน่อยดีกว่า” เหลยอวี่คิดไปคิดมา สุดท้ายก็ตัดสินใจไปดูสักหน่อย “ถ้าหลังจากนี้คุณชายเยี่ยจะเอาผิด ฉันรับผิดเอง!”

“รบกวนด้วยนะครับ!” เยี่ยฮุยตบไหล่เธอเบาๆ

เหลยอวี่พาผู้เชี่ยวชาญการเลี้ยงเด็กสองคนไปที่บ้านของเฟิงเชียนเสวี่ยด้วย เมื่อพบว่าภายในบ้านว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของเด็กๆ เธอก็ตกใจจนหน้าซีด หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเด็กๆ

เหลยอวี่รีบกลับไปที่โรงพยาบาลทันที ตั้งใจว่าจะรายงานเรื่องนี้ให้เยี่ยเจิ้นถิงทราบ

แต่เยี่ยเจิ้นถิงนอนหลับอยู่

หลังจากเยี่ยฮุยรู้เรื่อง เขาก็พูดขึ้นอย่างลังเล “คุณเฟิงจะพาเด็กๆ ไปอยู่ที่อื่นหรือเปล่า หรือว่าคนของตระกูลฉู่มารับพวกเขาไป ถ้าเป็นอย่างหลังแล้วคุณบุ่มบ่ามเข้าไปรายงานคุณชายเยี่ย จะไม่ใช่การทำร้ายคุณเฟิงหรือ”

“ก็จริง...” เหลยอวี่ไม่สบายใจ “เอาแบบนี้แล้วกัน รอจนถึงตอนเช้า ถ้าคุณเฟิงตื่นแล้วค่อยว่ากันอีกที”

“อืม แบบนี้ค่อนข้างปลอดภัย”

...

ตอนเช้า เฟิงเชียนเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายและกรีดร้อง “อย่า อย่าทำร้ายลูกของฉัน”

เยี่ยเจิ้นถิงพุ่งตัวเข้าไปทันทีและจับมือเธอไว้แน่น “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัว!”

เฟิงเชียนเสวี่ยลืมตาขึ้นมาทันที ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอหอบและตะโกนขึ้นมา “ลูก ลูกของฉัน...”

“เกิดอะไรขึ้น” เยี่ยเจิ้นถิงขมวดคิ้วมองไปที่เธอ

“ลูกของฉันหายตัวไป” เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือเขา ร้องไห้และตะโกนออกมา “เยี่ยเจิ้นถิง ช่วยฉันด้วย ฉันขอร้อง ช่วยฉันด้วย...”

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูท่าทางสติแตกและหมดหนทางของเธอและรู้สึกปวดใจขึ้นมา แต่พอคิดว่าเด็กๆ สามคนนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลฉู่

เขาก็ลังเลขึ้นมา...

“ฉันขอร้อง...”

เฟิงเชียนเสวี่ยจับมือเขาไว้แน่นและร้องไห้ข้อร้องอ้อนวอน ราวกับเธอกำลังจับฟางเส้นสุดท้ายอยู่

ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็ใจอ่อนและตะโกนเรียกคนด้านนอก “เยี่ยฮุย!”

เยี่ยฮุยเข้ามาทันที “คุณชายเยี่ย!”

“นายไป...”

“พวกนายจะขวางผมไว้ทำไม ให้ผมเข้าไปสิ”

จู่ๆ ที่ด้านนอกก็มีเสียงของฉู่จือมั่วดังขึ้นมาขัดจังหวะเยี่ยเจิ้นถิง

วินาทีนั้น เหตุผลก็กลับมา!

ครอบงำความคิดทั้งหมดเอาไว้

เยี่ยเจิ้นถิงดึงมือออกมาอย่างเย็นชา และพูดอย่างไร้เยื่อใย “ไม่ใช้เลือดเนื้อเชื้อไขของผมสักหน่อย ทำไมผมต้องช่วยคุณด้วย”

“คุณ...” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจและมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

นี่เป็นคำพูดของคนหรือ

นี่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณ คุณไม่รู้เลยหรือ

ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กๆ คุณเสียใจก็คงไม่ทันแล้ว...