สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 321

"เชียนเสวี่ย เชียนเสวี่ย..." ฉู่จือมั่วตะโกนอยู่ข้างนอก "เชียนเสวี่ย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

“เยี่ยเจิ้นถิง ฉันบอกไว้นะ ว่าถ้าแกกล้าทำร้ายเชียนเสวี่ยของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่”

“คุณชายฉู่ นี่คือโรงพยาบาล โปรดอย่าส่งเสียงดัง”

เหลยอวี่รีบเดินมาและดุอย่างเคร่งครัด

"แม่จูโทรบอกผมว่าเด็กหายไป" ฉู่จือมั่วตะโกนอย่างร้อนใจ "เยี่ยเจิ้นถิงจับไปหรือเปล่า ไอ้สารเลว แม้แต่เด็กอายุสามขวบยังกล้าลงมือ มันรู้ไหมว่าเด็กที่หายไปคือ..."

“พอแล้ว หยุดพูดได้แล้ว” เหลยอวี่ขัดจังหวะเขาด้วยความโกรธ “คุณทำแบบนี้จะกระทบกับคุณหญิงเฟิงนะ”

"คุณพูดอะไร ผมจะไปทำร้ายเธอได้อย่างไร" ฉู่จือมั่วไม่อยากจะคุยกับเธอต่อ ก็เลยหันไปตะโกนทางห้องว่า "เยี่ยเจิ้นถิง แกออกไปซะ"

พอเขาพูดจบ ประตูก็เปิดออก...

เยี่ยเจิ้นถิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและมือก็ควงเน็คไทยืนอยู่ข้างใน

แม้สภาพเขาจะยุ่งเหยิงทำตัวตามสบาย แต่กลับยังสะกดสายตาคนไว้จนแทบลืมหายใจ

ตาคู่นั้นมองจ้องมาที่ฉู่จือมั่วเหมือนมีดและถามอย่างเย็นชา "คุณชายฉู่ ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยผมไปงั้นเหรอ"

"เยี่ยเจิ้นถิง แกจับเด็กสามคนนั้นไปใช่ไหม"

ฉู่จือมั่วเข้นถาม

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ตอบ เขาแค่หรี่ตาของเขาลงอย่างอันตรายและก็จ้องมองฉู่จือมั่วอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ...

"จือมั่ว" เฟิงเชียนเสวี่ยเดินพยุงเอวที่รับบาดเจ็บของเธอออกมาอยางลำบากและก็รีบพูด "เขาไม่ได้เป็นคนจับเด็กไปและนี่ก็ไม่ใช่เรื่องของนายดังนั้นไปให้พ้นซะ"

"เชียนเสวี่ย เธอเป็นอะไรไป" ฉู่จือมั่วรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยหน้าตาซีดเซียวและไร้เรี่ยวแรง เขาเลยรีบรุดไปช่วยพยุงเธอ "เธอได้รับบาดเจ็บเหรอ ใครทำให้เธอเป็นแบบนี้"

ในงานเลี้ยงวันนั้น ถึงฝีเท้าของเยี่ยเจิ้นถิงจะเตะเฟิงเชียนเสวี่ยล้ม แต่ตอนนั้นสถานการณ์ก็ดูไม่ร้ายแรงอะไร...

แต่ตอนนี้สภาพของเฟิงเชียนเสวี่ยดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง

"ฉันเอง" เยี่ยเจิ้นถิงจงใจยุยง "ทำไมเหรอ"

“แกมันไอ้สารเลว” ฉู่จือมั่วกำลังจะชกเยี่ยเจิ้นถิง

"อย่านะ" เฟิงเชียนเสวี่ยรีบคว้าตัวเขาไว้ ร่างกายที่อ่อนแอของเธอดึงเขาจนเกือบจะจะล้มมิลมแหล่ "จือมั่ว ได้โปรดหยุดสร้างปัญหา ขอร้องแหล่ะ ไปให้พ้นซะ..."

เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฉู่จือมั่วจะทิ้งเธอไว้เพียงลำพัง ยิ่งเขาดูแลเธอมากเท่าไหร่ เรื่องก็ยิ่งจะซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น

เหลยอวี่มองจนปวดหัว เธอรู้ดีว่า คุณชายเยี่ยห่วงใยเฟิงเชียนเสวี่ยมากแค่ไหน เขาแค่ปากแข็ง เฟิงเชียนเสวี่ยแค่ขอร้องเขาสักหน่อย เขาจะต้องออกหน้าช่วยเธอตามหาลูกอย่างแน่นอน...

แต่ฉู่จือมั่ววุ่นวายขนาดนี้...

ทุกอย่างก็กลับตาลปัตรไปหมด

"เชียนเสวี่ย ไปกับผม" ฉู่จือมั่วอยากจะพาเฟิงเชียนเสวี่ยออกไป

"นายมั่นใจหรือว่าจะพาเธอไปได้" เยี่ยเจิ้นถิงยกมุมปากเย้ยหยันแล้วก็ยื่นมือออกไปกำคอของฉู่จือมั่วไว้แน่น

“รนหาที่ตายงั้นเหรอ ฉันจะช่วยให้สมปรารถนาละกัน”

แล้วฉู่จือมั่วก็ขาดอากาศหายใจ ตาเขาเหลือกและหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ ปากอ้าพะงาบๆ มันคือลมหายใจแห่งความตาย...

“ไม่นะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขา แต่ก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงผลักออกมา

เฟิงเชียนเสวี่ยล้มลงกับพื้น หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีซีดเพราะความเจ็บ

เหลยอวี่รีบมาพยุงเธอ...

“คุณชายเยี่ยครับ ใจเย็น” เยี่ยฮุยรีบห้าม

"หุบปากซะ"

ครั้งนี้เยี่ยเจิ้นถิงโกรธมาก เขารู้สึกว่าเขายอมคนเกินไปแล้ว...

ลูกๆที่ชั่วร้ายของเฟิงเชียนเสวี่ยและฉู่จือเสวี่ยหายไป และเฟิงเชียนเสวี่ยก็มาขอให้เขาช่วยแล้วเขาก็กลับใจอ่อนพร้อมที่จะตกลงช่วยเหลือเธอ

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าฉู่จือมั่วนี่กลับหาเรื่องโดยไม่เลือกหน้า ดูถูกเขาก็เรื่องหนึ่งนี่ยังจะเอาเฟิงเชียนเสวี่ยไปอีก

เขาจะทนกับความคับแค้นใจนี้ ได้อย่างไร?

ถ้าวันนี้เขาไม่ได้ฆ่าฉู่จือมั่วให้ตาย เขาจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว

มือเขายังคงออกแรง...

ตอนนี้ เยี่ยเจิ้นถิงเป็นเหมือนยมทูตที่กำลังมอบความตายให้กับฉู่จือมั่ว