สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 321

"เชียนเสวี่ย เชียนเสวี่ย..." ฉู่จือมั่วตะโกนอยู่ข้างนอก "เชียนเสวี่ย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

“เยี่ยเจิ้นถิง ฉันบอกไว้นะ ว่าถ้าแกกล้าทำร้ายเชียนเสวี่ยของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่”

“คุณชายฉู่ นี่คือโรงพยาบาล โปรดอย่าส่งเสียงดัง”

เหลยอวี่รีบเดินมาและดุอย่างเคร่งครัด

"แม่จูโทรบอกผมว่าเด็กหายไป" ฉู่จือมั่วตะโกนอย่างร้อนใจ "เยี่ยเจิ้นถิงจับไปหรือเปล่า ไอ้สารเลว แม้แต่เด็กอายุสามขวบยังกล้าลงมือ มันรู้ไหมว่าเด็กที่หายไปคือ..."

“พอแล้ว หยุดพูดได้แล้ว” เหลยอวี่ขัดจังหวะเขาด้วยความโกรธ “คุณทำแบบนี้จะกระทบกับคุณหญิงเฟิงนะ”

"คุณพูดอะไร ผมจะไปทำร้ายเธอได้อย่างไร" ฉู่จือมั่วไม่อยากจะคุยกับเธอต่อ ก็เลยหันไปตะโกนทางห้องว่า "เยี่ยเจิ้นถิง แกออกไปซะ"

พอเขาพูดจบ ประตูก็เปิดออก...

เยี่ยเจิ้นถิงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและมือก็ควงเน็คไทยืนอยู่ข้างใน

แม้สภาพเขาจะยุ่งเหยิงทำตัวตามสบาย แต่กลับยังสะกดสายตาคนไว้จนแทบลืมหายใจ

ตาคู่นั้นมองจ้องมาที่ฉู่จือมั่วเหมือนมีดและถามอย่างเย็นชา "คุณชายฉู่ ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยผมไปงั้นเหรอ"

"เยี่ยเจิ้นถิง แกจับเด็กสามคนนั้นไปใช่ไหม"

ฉู่จือมั่วเข้นถาม

เยี่ยเจิ้นถิงไม่ตอบ เขาแค่หรี่ตาของเขาลงอย่างอันตรายและก็จ้องมองฉู่จือมั่วอย่างเย็นชา ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ...

"จือมั่ว" เฟิงเชียนเสวี่ยเดินพยุงเอวที่รับบาดเจ็บของเธอออกมาอยางลำบากและก็รีบพูด "เขาไม่ได้เป็นคนจับเด็กไปและนี่ก็ไม่ใช่เรื่องของนายดังนั้นไปให้พ้นซะ"

"เชียนเสวี่ย เธอเป็นอะไรไป" ฉู่จือมั่วรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเห็นเฟิงเชียนเสวี่ยหน้าตาซีดเซียวและไร้เรี่ยวแรง เขาเลยรีบรุดไปช่วยพยุงเธอ "เธอได้รับบาดเจ็บเหรอ ใครทำให้เธอเป็นแบบนี้"

ในงานเลี้ยงวันนั้น ถึงฝีเท้าของเยี่ยเจิ้นถิงจะเตะเฟิงเชียนเสวี่ยล้ม แต่ตอนนั้นสถานการณ์ก็ดูไม่ร้ายแรงอะไร...

แต่ตอนนี้สภาพของเฟิงเชียนเสวี่ยดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บสาหัสอีกครั้ง

"ฉันเอง" เยี่ยเจิ้นถิงจงใจยุยง "ทำไมเหรอ"

“แกมันไอ้สารเลว” ฉู่จือมั่วกำลังจะชกเยี่ยเจิ้นถิง

"อย่านะ" เฟิงเชียนเสวี่ยรีบคว้าตัวเขาไว้ ร่างกายที่อ่อนแอของเธอดึงเขาจนเกือบจะจะล้มมิลมแหล่ "จือมั่ว ได้โปรดหยุดสร้างปัญหา ขอร้องแหล่ะ ไปให้พ้นซะ..."