สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 322

"เยี่ยเจิ้นถิง ได้โปรด..."

เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นและอยากจะขอร้องเยี่ยเจิ้นถิง แต่ก็โดนเหลยอวี่หยุดไว้ "คุณเฟอง คุณยิ่งทำแบบนี้ คุณชายฉู่ก็ยิ่งจะตายเร็วมากขึ้นเท่านั้น"

"แต่ว่า..."

"ไอ้สารเลว..." ในขณะนี้แม่จูก็รีบวิ่งมาพร้อมกับไม้กวาดในมือของเธอ "ฉันจะตีแกให้ตายไอ้สารเลว"

น่าเสียดาย ก่อนที่เธอจะได้ทำร้ายเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนคว้าตัวไว้ก่อน

"ปล่อย ปล่อยฉันนะ..." แม่จูดิ้นไปตะโกนไป "แกมันสารเลว รังแกนายหญิงของพวกเรา ลักพาตัวคุณหนูทั้งสามแล้วยังรังแกคุณชายฉู่อีกฉันจะทุบตีแกให้ตาย..."

แม่จูสาปส่งและแกว่งไม้กวาดไปทางเยี่ยเจิ้นถิง...

ไม้กวาดแกว่งไปฟาดหัวเยี่ยเจิ้นถิงแล้วก็หล่นลงบนพื้นพร้อมกับเสียง "ปั่ก"

ทุกคนอึ้ง...

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจเธอมองไปที่ไม้กวาดอย่างอึ้งๆ แล้วก็มองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง หัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น

ตอนนี้ในหัวเธอมีเพียงสองคำคือ "แย่แล้ว แย่แล้ว"

ไม้กวาดอันนี้ไม่ได้ให้ภัยถึงกับตาย แต่เป็นการหยามเกิยรติอย่างยิ่ง

จู่ๆ ใบหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงก็มืดมนและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาต เขาค่อยๆคลายมือที่จับที่คอของฉู่จือมั่วออกแล้วหันมามองจ้องที่ แม่จูอย่างเย็นชา...

และราวกับว่ายมทูตกำลังจะบอกเธอว่า "ถึงเวลาตายของคุณแล้ว"

แม่จูกลัวมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว ในวินาทีนี้ที่เธอก็รู้ว่าตนเองรูสึกกลัว...

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าแม่จูกำลังจะเผชิญกับหายนะ ขาของเธออ่อนแรงจากความหวาดกลัวและเธอเกือบจะเป็นลม

“แม่จูคะ คุณเข้าใจผิด แล้ว…” เหลยอวี่รีบอธิบาย “คุณชายเยี่ยของพวกเราไม่ได้จับเด็กๆไป…”

"ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร" เสียงของแม่จูสั่น แต่เธอก็ยังถาม "คุณเฉินโทรหาฉันตั้งแต่เช้าและถามฉันว่าเจอเด็กๆไหม ฉันตามซักถามถึงได้รู้ว่าเด็กๆหายไปแล้ว”

ฉันโทรหาคุณหนูแต่ไม่มีใครรับสาย ฉันก็เลยต้องโทรหาคุณชายฉู่ให้เขารีบไปตรวจสอบที่บ้านถึงได้รู้ว่าคุณหนูเฟิงก็หายไป...

หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินจากพวกพยาบาลว่า คุณหนูถูกคนชั่วคนนี้พามาส่งที่โรงพยาบาลเมื่อคืนนี้"

แม่จูชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิงด้วยมือที่สั่นเทา "ตั้งแต่คุณหนูของเราพบคุณ เธอก็ป่วยและบาดเจ็บเป็นบ่อยๆ...

ยิ่งกว่านั้นช่วงนี้ที่ตระกูลเราเกิดอุบัติเหตุไม่หยุด คนเลวบุกเข้ามาขโมยของ วางระเบิดจะฆ่าเราและตอนนี้แม้แต่เด็กๆก็สาปสูญ...”

พอพูดถึงตรงนี้ แม่จูก็ร้องไห้อย่างเศร้าใจ "คุณหนูน้อยทั้งสามของเราอายุเพียงสามขวบครึ่ง พวกเขาทำผิดอะไร ทำไมถึงต้องทำร้ายพวกเขา"

“แม่จูคะ คุณชายเยี่ยของเราไม่ได้จับเด็กๆไปจริงๆ” เหลยอวี่อธิบายอย่างกระวนกระวาย “เรื่องนี้…”

"คุณคือแม่จูสินะ" ในที่สุดเยี่ยเจิ้นถิงก็พูดซะที เสียงของเขาราวเย็นยะเยือก เขาเดินไปหาแม่จูทีละก้าวด้วยท่าทางที่อาฆาต"ใครบอกคุณว่าผมจับเด็กไป หือ"

"ใช่ ใช่..." แม่จูชำเลืองเผลอเหลือบมองฉู่จือมั่วจากนั้นก็ละสายตาทันทีและพูดว่า "ฉันเอง ฉันคิดไปเอง"

"แม่จู เยี่ยเจิ้งถิงไม่ได้จับเด็กๆไปจริงๆ" เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเข้าไปดึงแม่จูไว้และอธิบายด้วยความตื่นตระหนก "ฟังฉันนะ ฉันจัดการเรื่องนี้เองได้ คุณกลับไปที่วอร์ดก่อน เชื่อฉัน"

"คุณหนู..." แม่จูยังมีอะไรจะพูดอีก แต่เฟิงเชียนเสวี่ยขอร้องเธอไว้ทั้งน้ำตา "ได้โปรด รีบไปเถอะนะ"

เฟิงเชียนเสวี่ยกลัวมาก เธอกลัวว่าเยี่ยเจิ้นถิงจะทำร้ายแม่จู

อันที่จริง เจ้าปีศาจเยี่ยทะนงตนมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีใครกล้าทุบเขาด้วยไม้กวาดเช่นนี้

วันนี้แม่จูกำลังจะถึงคาดจริงๆ...

“แต่ แต่คุณ...”

พอแม่จูกำลังจะพูด เยี่ยเจิ้นถิงก็มาเดินหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ...

เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจสุดๆ เธอรีบไปยืนขวางแม่จูไว้และก็ร้องไห้อย่างตื่นตระหนก "ถ้านายจะฆ่าก็ฆ่าฉันเถอะ อย่าทำร้ายคนในครอบครัวของฉัน"

"อืม" เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้าพร้อมกับยิ้มเย้ย "ฉันไม่แตะต้องคนแก่กับเด็ก ดังนั้นแค้นนี้คงต้องคิดบัญชีกับเธอ"