สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 322

"เยี่ยเจิ้นถิง ได้โปรด..."

เฟิงเชียนเสวี่ยลุกขึ้นและอยากจะขอร้องเยี่ยเจิ้นถิง แต่ก็โดนเหลยอวี่หยุดไว้ "คุณเฟอง คุณยิ่งทำแบบนี้ คุณชายฉู่ก็ยิ่งจะตายเร็วมากขึ้นเท่านั้น"

"แต่ว่า..."

"ไอ้สารเลว..." ในขณะนี้แม่จูก็รีบวิ่งมาพร้อมกับไม้กวาดในมือของเธอ "ฉันจะตีแกให้ตายไอ้สารเลว"

น่าเสียดาย ก่อนที่เธอจะได้ทำร้ายเยี่ยเจิ้นถิง เธอก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนคว้าตัวไว้ก่อน

"ปล่อย ปล่อยฉันนะ..." แม่จูดิ้นไปตะโกนไป "แกมันสารเลว รังแกนายหญิงของพวกเรา ลักพาตัวคุณหนูทั้งสามแล้วยังรังแกคุณชายฉู่อีกฉันจะทุบตีแกให้ตาย..."

แม่จูสาปส่งและแกว่งไม้กวาดไปทางเยี่ยเจิ้นถิง...

ไม้กวาดแกว่งไปฟาดหัวเยี่ยเจิ้นถิงแล้วก็หล่นลงบนพื้นพร้อมกับเสียง "ปั่ก"

ทุกคนอึ้ง...

เฟิงเชียนเสวี่ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจเธอมองไปที่ไม้กวาดอย่างอึ้งๆ แล้วก็มองไปที่เยี่ยเจิ้นถิง หัวใจของเธอก็แทบจะหยุดเต้น

ตอนนี้ในหัวเธอมีเพียงสองคำคือ "แย่แล้ว แย่แล้ว"

ไม้กวาดอันนี้ไม่ได้ให้ภัยถึงกับตาย แต่เป็นการหยามเกิยรติอย่างยิ่ง

จู่ๆ ใบหน้าของเยี่ยเจิ้นถิงก็มืดมนและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความอาฆาต เขาค่อยๆคลายมือที่จับที่คอของฉู่จือมั่วออกแล้วหันมามองจ้องที่ แม่จูอย่างเย็นชา...

และราวกับว่ายมทูตกำลังจะบอกเธอว่า "ถึงเวลาตายของคุณแล้ว"

แม่จูกลัวมากจนตัวสั่นไปทั้งตัว ในวินาทีนี้ที่เธอก็รู้ว่าตนเองรูสึกกลัว...

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกว่าแม่จูกำลังจะเผชิญกับหายนะ ขาของเธออ่อนแรงจากความหวาดกลัวและเธอเกือบจะเป็นลม

“แม่จูคะ คุณเข้าใจผิด แล้ว…” เหลยอวี่รีบอธิบาย “คุณชายเยี่ยของพวกเราไม่ได้จับเด็กๆไป…”