สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 323

แม่จูรู้สึกกระวนกระวายเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็ดึงเฟิงเชียนเสวี่ยมาไว้ที่ข้างหลังเธอทันทีและตะโกนด้วยความโกรธ "อย่ารังแกคุณหนูของเรา มีอะไรก็มาลงที่ฉัน"

เยี่ยเจิ้นถิงไม่อยากคุยกับเธอต่อ ดังนั้นเขาจึงใช้มือส่งซิก

ให้บอดี้การ์ดสองคนลากแม่จูออกไปทันที

แม่จูก็เอาแต่ดิ้นและผลักไสแล้วตะโกนสุดเสียงว่า "ใครก็ได้ ช่วยด้วย"

บอดี้การ์ดปิดปากเธอ...

"แม่จู..." เฟิงเชียนเสวี่ยกังวลว่าพวกเขาจะทำร้ายแม่จู

“คุณหนูเฟิง” เหลยอวี่เตือนด้วยเสียงเบา “ไม่ต้องกังวล คุณชายเยี่ยไม่มีทางทำร้ายแม่จูหรอก”

"แต่..."

ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงบีบคางอย่างแรงและบังคับให้เธอหันไปมองเขา

เปลวไฟลุกโชนในดวงตาของเขา ใบหน้าของเขามืดมนและน่าเกรงขาม "ในเมื่อพวกคุณปรักปรำผม งั้นผมก็ควรทำมันให้เป็นจริงซะเลยดีไหม หืม"

"คุณหมายถึงอะไร..." เฟิงเชียนเสวี่ยหน้าซีดด้วยความตกใจและรีบอธิบาย "ฉันไม่ได้ปรักปรำคุณ มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด..."

"เยี่ยฮุย" เยี่ยเจิ้นถิงไม่ยอมรับคำขอโทษและคำอธิบายของเธอเลย เขาออกคำสั่ง " ไปจับเมล็ดพันธุ์ชั่วร้ายทั้งสามนั้นกลับมา"

"ครับ" เยี่ยฮุยชำเลืองมองเฟิงเฉียนเสวี่ยที่พาพวกไป

"อย่า..." เฟิงเชียนเสวี่ยต้องการหยุดพวกเขา แต่เยี่ยเจิ้นถิงคว้าตัวเธอไว้และลากเธอเข้าไปในห้อง

"เยี่ยเจิ้นถิง แกมันไอ้สารเลว" ฉู่จือมั่วคำรามอย่างตื่นตระหนก "แกคิดว่าแกจะสามารถใช้อิทธิพลได้ตลอดเหรอ ฉันแจ้งตำรวจไปแล้ว หากแกไม่ปล่อยเชียนเสวี่ยไป ตำรวจจะ..."

"ให้พวกเขามา" เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะเขาและตะโกนอย่างเย็นชา "มั่วยืนอยู่ทำไมเล่า ลากไอ่ขยะนี้ออกไป"

“ครับ” บอดี้การ์ดสองคนลากฉู่จือมั่วออกไป

ฉู่จือมั่วตะโกนเสียงดังดึงดูดคนในครอบครัวและผู้ป่วยจำนวนมากให้มาดู แต่เมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์นี้ พวกเขาก็ถอยออกไปทันทีและไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับ เรื่องของคนอื่น

ณ ตึกผู้ป่วยภายใน เฟิงเชียนเสวี่ยถูกโยนลงบนเตียง หลังของเธอเจ็บจนแทบหัก

“ถ้าไม่อยากตายก็นอนไปซะ”

เยี่ยเจิ้นถิงมองเธออย่างเย็นชา ราวกับว่าเขากำลังมองดูคนแปลกหน้า

"เยี่ยเจิ้งถิง อย่าเข้ามาฉัน" เฟิงเชียนเสวี่ยพูดอย่างอ่อนแรงพร้อมกับปาดเหงื่อที่หน้าผาก "จือมั่วเข้าใจคุณผิด นั่นเป็นเหตุผลที่เขาพูดจาหยาบคาย แต่ฉันเชื่อในตัวคุณตลอด..."

"จริงเหรอ" เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มอย่างเย็นชา "เชื่อผมงั้นเหรอ แล้วทำไมถึงยังสงสัยว่าผมจับลูกของคุณไป"

"ไม่ ฉัน..."

"ผมจะให้พวกคุณมาปรักปรำผมเฉยๆไม่ได้หรอกนะ" เยี่ยเจิ้นถิงนั่งบนโซฟาและยกขาไขว่ห้างอย่างสง่า "ในเมื่อเธอบอกว่าฉันเป็นปีศาจ วายร้าย และคนชั่วต่างๆนานา ฉันก็เลยจะแสดงให้ดูว่าฉันเลวขนาดไหน”

"อย่า..." เฟิงเชียนเสวี่ยร้องไห้และส่ายหัว "ฉันขอร้องล่ะ..."

“เก็บแรงไว้ อ้อนวอนลูกของเธอเถอะ”

เยี่ยเจิ้นถิงมองดูเธออย่างเย็นชา เขาลุกขึ้นและเดินออกไป

"เยี่ยเจิ้นถิง เยี่ย..." เฟิงเชียนเสวี่ยอยากหยุดเขา แต่ประตูปิดไปแล้ว

พยาบาลล็อคประตูจากด้านนอก

เฟิงเชียนเสวี่ยเคาะประตู แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในหอผู้ป่วยใน เธอทั้งสิ้นหวังและหดหู่

แม่จูก็ป่วยและลูกๆ ก็มาหายไปอีก เธออยู่ในภาวะวิตกกังวลและตอนนี้ก็มามีปัญหากับเยี่ยเจิ้นถิงอีก...

เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนของเยี่ยเจิ้นถิงจับลูกๆได้

"ก๊อก ก๊อก!" เหลยอวี่เคาะประตูและเข็นรถวีลแชร์เข้ามา

“หมอเหลย…” เฟิงเชียนเสวี่ยดึงเหลยอวี่มาอ้อนวอนราวกับว่าเธอได้พบกับฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ “ได้โปรดช่วยฉันด้วย ช่วยขอให้เยี่ยเจิ้นถิง อย่าแตะต้องลูกของฉัน”

“คุณไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่ดีเหรอ” เหลยอวี่พูด

"อะไรนะ" เฟิงเชียนเสวี่ยไม่เข้าใจ "เยี่ยเจิ้นถิงส่งคนไปจับลูกของฉัน แบบนี้จะดีได้อย่างไร..."

และเธอก็ตื่นตระหนกก่อนที่จะพูดจบ ใช่แล้ว ตอนนี้ลูกของเธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เยี่ยเจิ้นถิงส่งคนไปจับลูกๆ ก่อนอื่นเขาจะต้องหาเด็กๆให้เจอก่อนสิ