สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 323

แม่จูรู้สึกกระวนกระวายเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็ดึงเฟิงเชียนเสวี่ยมาไว้ที่ข้างหลังเธอทันทีและตะโกนด้วยความโกรธ "อย่ารังแกคุณหนูของเรา มีอะไรก็มาลงที่ฉัน"

เยี่ยเจิ้นถิงไม่อยากคุยกับเธอต่อ ดังนั้นเขาจึงใช้มือส่งซิก

ให้บอดี้การ์ดสองคนลากแม่จูออกไปทันที

แม่จูก็เอาแต่ดิ้นและผลักไสแล้วตะโกนสุดเสียงว่า "ใครก็ได้ ช่วยด้วย"

บอดี้การ์ดปิดปากเธอ...

"แม่จู..." เฟิงเชียนเสวี่ยกังวลว่าพวกเขาจะทำร้ายแม่จู

“คุณหนูเฟิง” เหลยอวี่เตือนด้วยเสียงเบา “ไม่ต้องกังวล คุณชายเยี่ยไม่มีทางทำร้ายแม่จูหรอก”

"แต่..."

ขณะที่เฟิงเชียนเสวี่ยกำลังจะพูดก็ถูกเยี่ยเจิ้นถิงบีบคางอย่างแรงและบังคับให้เธอหันไปมองเขา

เปลวไฟลุกโชนในดวงตาของเขา ใบหน้าของเขามืดมนและน่าเกรงขาม "ในเมื่อพวกคุณปรักปรำผม งั้นผมก็ควรทำมันให้เป็นจริงซะเลยดีไหม หืม"

"คุณหมายถึงอะไร..." เฟิงเชียนเสวี่ยหน้าซีดด้วยความตกใจและรีบอธิบาย "ฉันไม่ได้ปรักปรำคุณ มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด..."

"เยี่ยฮุย" เยี่ยเจิ้นถิงไม่ยอมรับคำขอโทษและคำอธิบายของเธอเลย เขาออกคำสั่ง " ไปจับเมล็ดพันธุ์ชั่วร้ายทั้งสามนั้นกลับมา"

"ครับ" เยี่ยฮุยชำเลืองมองเฟิงเฉียนเสวี่ยที่พาพวกไป

"อย่า..." เฟิงเชียนเสวี่ยต้องการหยุดพวกเขา แต่เยี่ยเจิ้นถิงคว้าตัวเธอไว้และลากเธอเข้าไปในห้อง

"เยี่ยเจิ้นถิง แกมันไอ้สารเลว" ฉู่จือมั่วคำรามอย่างตื่นตระหนก "แกคิดว่าแกจะสามารถใช้อิทธิพลได้ตลอดเหรอ ฉันแจ้งตำรวจไปแล้ว หากแกไม่ปล่อยเชียนเสวี่ยไป ตำรวจจะ..."

"ให้พวกเขามา" เยี่ยเจิ้นถิงขัดจังหวะเขาและตะโกนอย่างเย็นชา "มั่วยืนอยู่ทำไมเล่า ลากไอ่ขยะนี้ออกไป"

“ครับ” บอดี้การ์ดสองคนลากฉู่จือมั่วออกไป

ฉู่จือมั่วตะโกนเสียงดังดึงดูดคนในครอบครัวและผู้ป่วยจำนวนมากให้มาดู แต่เมื่อพวกเขาเห็นสถานการณ์นี้ พวกเขาก็ถอยออกไปทันทีและไม่กล้าเข้าไปยุ่งกับ เรื่องของคนอื่น

ณ ตึกผู้ป่วยภายใน เฟิงเชียนเสวี่ยถูกโยนลงบนเตียง หลังของเธอเจ็บจนแทบหัก

พยาบาลล็อคประตูจากด้านนอก

เฟิงเชียนเสวี่ยเคาะประตู แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ เธอถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในหอผู้ป่วยใน เธอทั้งสิ้นหวังและหดหู่

แม่จูก็ป่วยและลูกๆ ก็มาหายไปอีก เธออยู่ในภาวะวิตกกังวลและตอนนี้ก็มามีปัญหากับเยี่ยเจิ้นถิงอีก...

เธอจินตนาการไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าคนของเยี่ยเจิ้นถิงจับลูกๆได้

"ก๊อก ก๊อก!" เหลยอวี่เคาะประตูและเข็นรถวีลแชร์เข้ามา

“หมอเหลย…” เฟิงเชียนเสวี่ยดึงเหลยอวี่มาอ้อนวอนราวกับว่าเธอได้พบกับฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิตเธอได้ “ได้โปรดช่วยฉันด้วย ช่วยขอให้เยี่ยเจิ้นถิง อย่าแตะต้องลูกของฉัน”

“คุณไม่คิดว่านี่เป็นเรื่องที่ดีเหรอ” เหลยอวี่พูด

"อะไรนะ" เฟิงเชียนเสวี่ยไม่เข้าใจ "เยี่ยเจิ้นถิงส่งคนไปจับลูกของฉัน แบบนี้จะดีได้อย่างไร..."

และเธอก็ตื่นตระหนกก่อนที่จะพูดจบ ใช่แล้ว ตอนนี้ลูกของเธออยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ เยี่ยเจิ้นถิงส่งคนไปจับลูกๆ ก่อนอื่นเขาจะต้องหาเด็กๆให้เจอก่อนสิ