สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 44

ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เขาถูกเยี่ยเจิ้นถิงเล่นงาน จากผู้จัดการแผนกทรัพยากรบุคคลที่มีหน้ามีตา ตกลงมาเป็นแค่คนเฝ้าประตูอยู่ที่นี่

เมื่อเพื่อร่วมงานเห็นเขา สายตาของพวกเขาก็ฉายแววดูถูกดูแคลน

อดีตผู้ใต้บังคับบัญชาที่เคยใกล้ชิดและเพื่อนฝูงต่างหลบเลี่ยง

คู่ปรับเก่าได้ฉวยโอกาสนี้ดูหมิ่นและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา

ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพราะเฟิงเชียนเสวี่ย!

“อร่อยมาก” เฟิงเชียนเสวี่ยเลียริมฝีปากของเธอหลังจากกินโจ๊กซี่โครงเนื้อคำสุดท้าย “มิน่าล่ะ เจ้าปีศาจเยี่ยระบุว่าต้องเป็นของจากร้านเหล่านี้ เขารู้จักกินจริงๆ”

“ชู่ววว!” ต้าเว่ยรีบออกปากเตือน “ครั้งที่แล้วที่คุณกลับไปก่อนโดยไม่ได้รับอนุญาตและขาดงานไปสามวัน ทางฝ่ายบุคคลเตรียมจะเอาเธอออกแล้วนะ แต่ประธานเยี่ยรั้งเอาไว้ เธอน่ะ ไม่เพียงไม่รู้จักบุญคุณคน แถมยังตั้งฉายาให้เขาอีก ไม่ดีเลยนะ”

“เอ๋?” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจ “คุณบอกว่าเจ้าปีศาจเยี่ย…ไม่ใช่สิ ท่านประธานต้องการให้ฉันอยู่ต่อหรือ”

“ใช่สิ” ต้าเว่ยบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างจริงจัง...

“หลังจากวันนั้นที่เธอกลับไปและขาดงานไปหลายวัน ผู้จัดการคุณพยายามโทรหาเธอ แต่โทรไม่ติด”

วันรุ่งขึ้นจำเป็นต้องรายงานไปที่ฝ่ายบุคคล ทางฝ่ายบุคคลก็บอกว่าหากกลับไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจะต้องถูกให้ออก

ผู้จัดการเฉินจึงให้ฉันไปที่แผนกบุคคลเพื่อเอาใบคำร้อง พอไปถึงแผนกบุคคลก็ได้พบกับคุณฮุยที่เป็นผู้ติดตามของท่านประธาน

คุณฮุยแจ้งผู้จัดการฝ่ายบุคคลเองเลยว่าให้รักษาตำแหน่งของคุณไว้ก่อน และจัดการทำให้เป็นการลา...”

“เอ่อ...”

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกประหลาดใจมาก หรือว่าเจ้าปิศาจเยี่ยจะเป็นคนที่รักษางานของเธอไว้ให้?”

“ต่อไปอย่าตั้งฉายาให้ท่านประธานอีกล่ะ ไม่อย่างนั้น ถ้าเขาโกรธขึ้นมา เธอจะถูกไล่ออกจริงๆ แล้วเธอจะไปหางานที่ไหนทำล่ะ

ฉันเคยไปมาหลายบริษัทแล้ว เงินเดือนและสวัสดิการของเซิ่งเทียนดีที่สุด แล้วยังมีอนาคตด้วย...”

ต้าเว่ยพูดรัวเป็นชุดด้วยสีหน้าจริงจัง

มีเพียงคำถามเดียวผุดขึ้นในใจของเฟิงเชียนเสวี่ย ทำไมเจ้าปีศาจเยี่ยถึงต้องการให้ฉันอยู่ต่อ?

หรือเขาอยากจะเก็บฉันไว้เป็นของเล่น? แกล้งทรมานฉันต่อไปอีก?

จะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ...

วิปริตจริงๆ

แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ถือว่ายังพอมีประโยชน์อยู่บ้างที่สามารถทำให้เขาจดจำเธอได้

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงสัญญาณกันขโมยของรถยนต์ดังขึ้น

เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกตกใจ แต่ต้าเว่ยนั้นค่อนข้างสงบนิ่ง “สงสัยเจ้าของรถเข้าซองจอดไม่ทันระวังเลยเฉี่ยวชนเข้า สัญญาณกันขโมยเลยดังขึ้นมา เดี๋ยวฉันไปดูก่อนนะ”

“รอฉันไปด้วย” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบเก็บกวาดภาชนะ

“เธอค่อยๆ เก็บกวาดไปนะ ฉันจะไปก่อน”

ต้าเว่ยขยันขันแข็งมาก เขารีบวิ่งไปยังทิศทางของเสียง

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยเก็บภาชนะเรียบร้อยแล้วกำลังจะโยนทิ้งลงถังขยะ ทันใดนั้น เธอรู้สึกเสียวสันหลัง...

เธอหันศีรษะไปตามสัญชาตญาณ ยังไม่ทันจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น กองกล่องกระดาษที่บรรจุสินค้าอยู่ล้มลงมาใส่เธอ...

“เสวี่ยเอ๋อร์...”

สิ้นเสียง ร่างสีขาวพุ่งเข้ามาราวกับลูกศรโอบอุ้มเธอไว้ในอ้อมกอด

เธอสัมผัสได้ถึงทรวงอกที่แน่นหนาซึ่งให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่คุ้นเคย

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยลืมตาขึ้นและเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของซือเฮ่าเซวียน หัวใจของเธอก็แทบจะละลาย...

“เสวี่ยเอ๋อร์ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ดวงตาของซือเฮ่าเซวียนเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แม้คิ้วที่ขมวดเป็นปมของเขาจะบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แต่กระนั้น เขายังคงไม่ลืมที่จะเป็นห่วงเฟิงเชียนเสวี่ย

“เฮ่าเซวียน…”

เฟิงเชียนเสวี่ยได้สติอีกครั้ง จึงพบว่าซือเฮ่าเซวียนถูกกล่องกระแทกได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องเธอ มีเลือดค่อยๆ ไหลออกมาจากบาดแผลบนหน้าผากของเขา แขนซ้ายของเขาก็ยกไม่ขึ้น ดูเหมือนจะได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

เธอวิตกกังวลมาก “คุณบาดเจ็บ กระดูกหักหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไร...”

“ประธานซือ!” บอดี้การ์ดหลายคนรีบวิ่งเข้ามา “รีบตามหมอมาเร็ว”

“ไม่ต้อง!” ซือเฮ่าเซวียนสั่งห้ามทันที “ที่นี่เซิ่งเทียน ไม่ใช่ที่บริษัทตระกูลซือของพวกเรา อย่าทำให้ประธานเยี่ยตกใจ...”

“แต่ท่าน...”

“ประธานเยี่ย!” ซือหย่วนร้องด้วยความตกใจ

เฟิงเชียนเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมอง เยี่ยเจิ้นถิงยืนอยู่กลางทางเดินไม่ไกลออกไปนัก สีหน้าของเขาเย็นชาพร้อมทั้งแสยะยิ้มเยาะมองมาทางพวกเขา

ดวงตาคู่นั้น เย็นเยียบราวกับน้ำค้างแข็ง!