สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 46

“ดูๆ ไปแล้ว คุณคงไม่รู้ถึงศักยภาพของประธานเยี่ยสินะ” ซือเฮ่าเซวียนมองลึกลงไปในดวงตาของเธอ “คุณกับเขา...สัมพันธ์กันแค่เรื่องงานเท่านั้นหรือ”

“ก็ใช่น่ะสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วขึ้น

ซือเฮ่าเซวียนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดออกมาอย่างมีนัยว่า “เขาเป็นคนที่อันตรายมาก คุณอยู่ห่างเขาไว้จะดีที่สุด”

“คนที่หยิ่งยโสอย่างเขา จะมาเข้าใกล้คนต่ำต้อยอย่างฉันได้ยังไงกัน?” เฟิงเชียนเสวี่ยไม่คิดแบบนั้น “คุณคิดมากเกินไปแล้วค่ะ”

“อย่างนั้นก็ดี...” ดูเหมือนซือเฮ่าเซวียนจะโล่งอก “เขาไม่ได้ไล่คุณออกจากงานแล้วหรอกหรือ ทำไมถึงมาเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยได้ล่ะ”

“เรื่องนี้คุณอย่าสนใจเลยค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยแสดงจุดยืนของเธอ “วันนี้ หากไม่ใช่เพราะคุณช่วยฉันไว้ ฉันจะไม่ออกมากับคุณโดยลำพังหรอก”

“ก็ได้ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว” ซือเฮ่าเซวียนเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “หลายวันมานี้ลูกชายของผมไม่ยอมไปโรงเรียนเลย เป็นเพราะเขาต่อต้านเรื่องย้ายโรงเรียนอย่างหนัก เห็นอายุน้อยๆ อย่างนั้น อารมณ์รุนแรงเหลือเกิน แถมยังอดข้าวประท้วงด้วย!”

“หา?” เฟิงเชียนเสวี่ยตกใจเล็กน้อย “อย่าปล่อยให้ล้มป่วยไปนะคะ...”

“ช่างเขาเถอะ พอเดี๋ยวหิวจนทนไม่ไหว ก็รู้จักหาอะไรกินเอง” ซือเฮ่าเซวียนถอนหายใจ “หลายปีมานี้ ผมเอาแต่วุ่นวายกับงานจนไม่ค่อยมีเวลาให้เขา ทุกคนในบ้านก็คอยประคบประหงม เลี้ยงดูกันแบบนี้จนกลายเป็นเด็กนิสัยเสีย ชอบวางอำนาจ ผมจะถือโอกาสนี้อบรมสั่งสอนเขาเสียที”

“สอนเด็กจะต้องค่อยเป็นค่อยไปค่ะ ไม่ใช่ว่าจะดีด้วยการสอนเพียงครั้งเดียวนะคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยรู้สึกใจอ่อน “เรื่องย้ายโรงเรียน คุณก็อย่าไปกดดันเขามากเกินไปค่ะ ค่อยๆ ตะล่อม แต่ถ้ามันไม่ได้ผลจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องย้ายโรงเรียนก็ได้ค่ะ แต่ว่า...”

“เขาบอกว่า ขอแค่ไม่ต้องย้ายโรงเรียน เรื่องอื่นๆ เขายอมทุกอย่าง” ซือเฮ่าเซวียนรีบพูด “ผมรู้ว่าคุณกังวลเรื่องอะไร ผมได้บอกไป๋ลู่ไปแล้วว่าไม่ให้เธอไปที่โรงเรียนอีก จะได้ไม่ต้องมีเรื่องกับคุณ”

“อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ”

จริงๆ แล้ว หลักๆ คือเฟิงเชียนเสวี่ยไม่ต้องการมีเรื่องกับไป๋ลู่ เรื่องอื่นๆ ไม่ใช่ปัญหาอะไร เด็กอายุสามปีกว่าๆ จะเลวร้ายได้ขนาดไหนกันเชียว

“คุณยังเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นเหมือนเคยเลย...” ซือเฮ่าเซวียนมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

“ถึงแล้วค่ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “ที่นี่คือโรงพยาบาลประจำของตระกูลคุณใช่ไหม”

“ใช่ครับ ประธานซือมาหาหมอที่นี่เป็นประจำ”

เมื่อซือหย่วนขับไปถึงทางเข้าโรงพยาบาล เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรีบเข้ามาทักทายทันที “สวัสดีครับท่านประธานซือ”

เฟิงเชียนเสวี่ยลงจากรถ แล้วประคองซือเฮ่าเซวียนที่ได้รับบาดเจ็บลงมา “ระวังแขนด้วยนะ”

“ที่รัก!” ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น...

เฟิงเชียนเสวี่ยหันไปมองโดยอัตโนมัติ ปะทะเข้ากับสายตาที่ตกตะลึงของไป๋ลู่ เธอรีบดึงมือที่ประคองซือเฮ่าเซวียนออก

“เฟิงเชียนเสวี่ย แกอีกแล้ว!” ไป๋ลู่เดินชี้นิ้วตรงปรี่เข้ามาหาเฟิงเชียนเสวี่ยพลางส่งเสียงด่าทอ “นังผู้หญิงไร้ยางอาย รู้ทั้งรู้ว่าเฮ่าเซวียนแต่งงานแล้วยังหน้าด้านมายุ่งกับเขาอีก ไม่อายบ้างหรือไง?”

“ไป๋ลู่ เธอเข้าใจผิดแล้ว...” เฟิงเชียนเสวี่ยขมวดคิ้วจะอธิบาย “เขาได้รับบาดเจ็บตอนอยู่ที่บริษัทของเรา ฉันก็เลย...”

“เข้าใจผิดอะไร?” ไป๋ลู่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ฉันรู้อยู่แล้วว่าที่เธอกลับมาจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ เธอตั้งใจใช่ไหมล่ะ ตั้งใจจัดแจงให้ลูกของเธอมาเรียนโรงเรียนเดียวกับลูกของฉัน ตอนนี้ก็มายั่วสามีฉันอีก ทำไมเธอต่ำทรามแบบนี้? จงใจแย่งของของคนอื่น!”

“ไป๋ลู่ หุบปาก!” ซือเฮ่าเซวียนตะคอกใส่ “ทำตัวแบบนี้ในที่สาธารณะได้ยังไงกัน?”

“ที่รัก คุณขึ้นเสียงใส่ฉันหรือ?” ไป๋ลู่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว “คุณลืมไปแล้วหรือว่าตอนนั้นเธอทำกับคุณไว้ยังไง? วันหมั้นเธอทำให้คุณเสียหน้า เธอไปที่บาร์ และเรียกหนุ่มโฮส และตอนนี้ยังมีเด็กเปรตสามคนกับผู้ชายคนอื่นอีก นังคนนี้ก็แค่ผู้หญิงสำส่อน...”

“หุบปาก!” ซือเฮ่าเซวียนตบไป๋ลู่

ไป๋ลู่เอามือกุมแก้มตัวแข็ง มองหน้าเขาด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ “คุณตบฉันหรือคะ? คุณตบฉันเพราะผู้หญิงสำส่อนคนนี้?”