สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 48

รูปร่างเล็กๆ แผ่นหลังที่เหยียดตรง ใบหน้าน้อยๆ ที่หล่อเหลาหมดจด ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด

ดวงตาสุกใสเป็นประกายคู่นั้นบ่งบอกถึงความตื่นตัวและปราดเปรื่องเช่นกัน ดวงตาคู่นั้นกำลังมองมาทางเขาที่อยู่หลังฉากกั้น

“เขาคือใครเหรอครับ” เฉินเฉินชี้ไปที่เยี่ยเจิ้นถิงที่อยู่ด้านหลังฉากกั้น

“เขาคือเจ้านายของพวกเรา” เยี่ยฮุยเปลี่ยนวิธีการพูด “เจ้าหนูน้อย เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ที่สวนสนุกชั้นหนึ่งในห้างเซิ่งต้า หนูได้เจอผู้ชายชุดดำคนหนึ่งใช่หรือเปล่า แล้วเขาได้ส่งกล่องสีเงินใบเล็กสวยๆ ให้หนูใช่ไหม มันเป็นแบบนี้.....”

เยี่ยฮุยเปิดโทรศัพท์มือถือให้เฉินเฉินดูรูป

“ไม่มีครับ!” เฉินเฉินเบี่ยงหน้าหนีไม่สนใจที่จะมองดูเลยสักนิด

“ไม่ หนูลองดูก่อนสิ”

“ถึงดูไปก็ไม่มี” เฉินเฉินกอดอกและพูดด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม “ผมความจำดีมากนะ แค่แวบเดียวก็จำได้ วันนั้นผมไม่เห็นผู้ชายชุดดำคนนั้นเลย แล้วก็ไม่มีใครให้ของอะไรผมด้วย พวกคุณจำผิดแล้ว”

“เด็กน้อย การโกหกเป็นสิ่งไม่ถูกต้องนะ รู้ไหม” สีหน้าของเยี่ยฮุยเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม “ผู้ชายคนนั้นเป็นขโมย เขาขโมยของของเราไป ของชิ้นนั้นสำคัญสำหรับเรามาก”

“ของมีค่าหายไป คุณควรไปหาตำรวจสิ” เฉินเฉินย่นหัวคิ้ว ใบหน้านิ่งเฉย

“ชายชุดดำเอาของให้หนู หนูคืนให้ฉันมา ฉันจะให้รางวัล แต่ถ้าไม่คืน...”

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่มี” เฉินเฉินพูดขัดขึ้น พร้อมย้อนถาม “ถ้าเป็นของสำคัญขนาดนั้น ชายชุดดำจะเอามาให้เด็กอย่างผมทำไม คุณนี่ไม่มีเหตุผลเลย”

เยี่ยฮุยถูกย้อนจนหมดคำพูด เขาสูดหายใจลึกๆ เปิดคลิปจากกล้องวงจรปิดในโทรศัพท์มือถือ “หนูดูนี่ เด็กคนนี้ใช่หนูหรือเปล่า”

เฉินเฉินชำเลืองตามองด้วยสายตาเรียบเฉย กำลังจะเบือนสายตาหนี แต่ฉับพลันก็ต้องหันกลับไปมองอีกที เมื่อดูคลิปดีๆ ใบหน้าหล่อเหลาของเฉินเฉินก็ค่อยๆ นิ่งอึ้งไป

ในคลิปนั้น ชายชุดดำเดินออกมาจากห้องน้ำ ชนเข้ากับเด็กคนหนึ่ง

มือทั้งสองข้างของเด็กคนนั้นกำลังล้วงกระเป๋ากางเกงเดินอย่างสบายอกสบายใจ บนบ่าของเขายังมีนกแก้วสีเขียวเกาะอยู่ นั่นมัน...หลงหลงกับซื่อเป่าน้อยนี่นา?

แม้ว่าเหตุการณ์จะเกิดขึ้นไวมาก แต่เฉินเฉินก็พอจะมองออก ชายชุดดำยัดอะไรบางอย่างลงในกระเป๋าของหลงหลง

“แบบนี้อาจมองเห็นไม่ชัด ฉันจะปรับช้าๆ ให้เธอดู”

เยี่ยฮุยปรับความเร็วของคลิปวิดีโอให้ช้าลง กล้องจับไปที่มือของชายชุดดำที่ค่อยๆ เอากล่องเล็กๆ สีเงินยัดใส่ในกระเป๋าของเด็ก

“ไม่ต้องปรับความเร็วหรอกครับ ผมเห็นชัดเจน”

เฉินเฉินปรับความเร็วของปุ่มควบคุมอย่างชำนาญ แล้วกดเล่นต่อ

ชายในชุดสูทหลายคนวิ่งตามออกมา ชายชุดดำคนนั้นรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว

เด็กน้อยยืนงงสักพักหนึ่ง แล้วจึงหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า เขาเปิดดูและหยิบชิปสีทองออกมา

เขามองดูชิปนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ทันใดนั้นนกแก้วที่เกาะบนบ่าก็จิกชิปนั่นแล้วกลืนลงท้องไป เขารีบเขกเบาๆ ไปที่เจ้านกเพื่อให้มันคายชิปออกมา...

แล้ว เย่ว์เย่ว์ก็วิ่งเข้ามา...

“ที่แท้สิ่งที่หลงหลงพูดก็เป็นเรื่องจริงหรือนี่” เฉินเฉินลูบคางและพึมพำเบาๆ

“อะไรนะ?” เยี่ยฮุยไม่ทันฟังชัดเจนว่าเขาพูดอะไรจึงรีบถามกลับ “หนูน้อย เด็กในคลิปนี่คือหนูใช่ไหม ตอนนี้ชิปสีทองนั่นอยู่ที่ไหน”

“ไม่ใช่ผมหรอก...” เฉินเฉินกำลังจะบอกว่าเด็กคนนั้นคือน้องชายของเขา แต่พอย้อนกลับมาคิดดูอีกที จึงถามกลับไปแบบระวังตัว “แล้วผมจะรู้ได้ยังไงว่าพวกคุณเป็นคนไม่ดีหรือเปล่า”

“ไอ้หนู ถ้าเธอยังไม่ให้ความร่วมมืออีก ฉันจะต้องขอพบผู้ปกครองของเธอแล้ว”

เยี่ยฮุยเหลือบไปมองที่ด้านหลังฉากกั้น เขารู้ว่าเยี่ยเจิ้นถิงเริ่มจะหมดความอดทนแล้ว

“ผมคิดว่าพวกคุณควรจะแจ้งตำรวจ” เฉินเฉินพูดจาเป็นหลักเป็นการ “ถ้าหากตำรวจออกหมายอย่างเป็นทางการแล้ว ผมจะช่วยพวกคุณตามหาชิป”

“เด็กคนนี้เป็นผู้ใหญ่เกินวัยจริงๆ” บอดี้การ์ดคนหนึ่งอดชมขึ้นมาไม่ได้

เยี่ยฮุยลุกขึ้นหันไปถามครูใหญ่หลิวที่ยืนข้างๆว่า “ครูหลิวครับ คุณติดต่อผู้ปกครองเด็กได้หรือยัง”