สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 49

“ขอโทษค่ะ ฉันโทรไปสิบกว่ารอบแล้ว แต่ปลายสายปิดเครื่อง ฉันจะพยายามติดต่อต่อไปเรื่อยๆ นะคะ” ครูใหญ่หลิววิตกกังวลมาก “ฉันเองก็เพิ่งจะถูกย้ายมาที่นี่เมื่อสัปดาห์ก่อนเองค่ะ ยังไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับเด็กนักเรียน แต่ฉันจะพยายามให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่นะคะ”

“คุณเยี่ยคะ ขอคลิปวิดีโอให้ฉันดูหน่อยได้ไหมคะ” คุณครูเฉินถามอย่างระแวดระวัง

เยี่ยฮุยส่งโทรศัพท์มือถือให้เธอ

คุณครูเฉินดูคลิปวิดีโอด้วยความตั้งใจ ทันใดนั้นเธอก็ได้ข้อสรุปว่า “เด็กคนนี้ไม่ใช่เฉินเฉินค่ะ แต่เป็นหลงหลง! แม้ว่าเด็กทั้งสองจะเหมือนกัน แต่บุคลิกนั้นแตกต่างกันค่อนข้างมากค่ะ...”

“หลงหลง?” เยี่ยฮุยตกตะลึง “คู่แฝดหรอกหรือ”

“เป็นแฝดสามค่ะ” คุณครูเฉินอธิบาย “เฉินเฉินเป็นคนโต คนรองชื่อว่าหลงหลง ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันค่ะ คนสุดท้องเป็นเด็กหญิง ชื่อเย่ว์เย่ว์ค่ะ”

“เย่ว์เย่ว์คนนั้นน่าจะเป็นเด็กคนที่ไล่ตามนกแก้วจนวิ่งขึ้นมาบนรถของพวกเราเมื่อคราวก่อน” เยี่ยฮุยเข้าใจเรื่องราวได้ในที่สุด “ก็ว่าอยู่ ทำไมเด็กทั้งสองคนต่างก็มีนกแก้วเหมือนกัน ที่แท้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันนี่เอง”

“รีบไปพาหลงหลงมาที่นี่เร็วเข้า” ครูใหญ่หลิวรีบสั่งคุณครูเฉินทันที

“หลงหลงกำลังเข้าร่วมการแข่งขันกีฬาอนุบาลอยู่ค่ะ ฉันจะไปตามเขามานะคะ” คุณครูเฉินรีบร้อนวิ่งออกไป

ครูใหญ่หลิวย่อตัวลงแล้วค่อยๆ พูดกับเฉินเฉิน “เฉินเฉิน เธอเชื่อครูนะ พวกเขาไม่ใช่คนเลวหรอก ถ้าเธอรู้ว่าชิปอยู่ที่ไหน ก็บอกพวกเขาไปเถอะ ดีไหมจ๊ะ?”

เฉินเฉินได้ยินดังนั้นก็เริ่มลังเลใจ ในเมื่อชายชุดดำคนนั้นส่งชิปให้หลงหลงจริง ก็แปลว่าคนพวกนี้ไม่ได้โกหก และในเมื่อพวกเขาไม่ได้โกหก ก็คงจะไม่ใช่คนเลว

“เจ้าหนูน้อย” เยี่ยฮุยอธิบายกับเฉินเฉินด้วยความอดทน...

“เทคโนโลยีการผลิตสินค้าที่ทันสมัยที่บริษัทของเราวิจัยขึ้นมาอยู่ในชิปนั้นทั้งหมด ตอนนี้ชิปถูกคนร้ายขโมยไปแล้ว ถ้าไม่นำมันกลับคืนมา อาจถูกคนอื่นแอบเอาไปใช้ นอกจากจะสร้างความเสียหายให้กับบริษัทของพวกเราแล้ว ยังอาจจะส่งผลเสียต่อสังคมอีกด้วย”

“ก็ได้” ในที่สุดเฉินเฉินก็เลือกที่จะเชื่อพวกเขา เด็กน้อยเงยหน้าแล้วพูดอย่างจริงจัง “ชิปอันนั้นถูกซื่อเป่าน้อยกลืนลงไป แต่ซื่อเป่าน้อยยังไม่ได้อึออกมาเลยครับ รอจนมันอึออกมาถึงจะคืนให้พวกคุณได้”

“หมายความว่าอะไรน่ะ หนูพูดให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม” เยี่ยฮุยถามกลับอย่างร้อนรน “ซื่อเป่าน้อยคือ?”

“คุณนี่บื้อจริงๆ ซื่อเป่าน้อยก็คือนกแก้วของเราไง!”

ชายชุดดำรับกล่องมาแล้วเปิดออก ด้านในกล่องมีสิ่งของถูกกระดาษห่อของขวัญสีสันสดใสห่อไว้อย่างสวยงาม

เขาแอบรู้สึกดีใจ รีบเปิดห่อกระดาษออก...

ยังมีอีกชั้นหนึ่ง เขาร้อนรนจนเหงื่อซึมออกมา เขาแกะกระดาษทั้งหมดออก เมื่อเปิดออกดู มันคืออึก้อนใหญ่!

“นี่มัน...” ชายชุดดำจ้องไปที่อุจจาระก้อนนั้น มุมปากกระตุก

“ผมกลัวว่าตอนที่ผมไม่อยู่บ้าน มันจะอึทองออกมา แล้วถูกคุณยายเก็บทิ้งไป หลายวันนี้ ในตอนเช้าผมก็เลยเก็บอึของมันออกมา ห่อกระดาษเอาไว้ แล้วพกมาโรงเรียนด้วย แล้วค่อยๆ เขี่ยออกมาดู”

ระหว่างที่พูด หลงหลงก็ได้เศษไม้อันหนึ่งมาจากใต้ต้นไม้ เขานั่งยองๆ ลงที่พื้น แล้วเขี่ยไปที่อึนก

“ถอยไป ฉันเอง”

ชายชุดดำมองอย่างร้อนใจ เอาเศษไม้จิ้มลงที่อึนก ไม่ทันไรก็ทำไม้หักเสียแล้ว