สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 49
“ขอโทษค่ะ ฉันโทรไปสิบกว่ารอบแล้ว แต่ปลายสายปิดเครื่อง ฉันจะพยายามติดต่อต่อไปเรื่อยๆ นะคะ” ครูใหญ่หลิววิตกกังวลมาก “ฉันเองก็เพิ่งจะถูกย้ายมาที่นี่เมื่อสัปดาห์ก่อนเองค่ะ ยังไม่ค่อยรู้อะไรมากเกี่ยวกับเด็กนักเรียน แต่ฉันจะพยายามให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่นะคะ”
“คุณเยี่ยคะ ขอคลิปวิดีโอให้ฉันดูหน่อยได้ไหมคะ” คุณครูเฉินถามอย่างระแวดระวัง
เยี่ยฮุยส่งโทรศัพท์มือถือให้เธอ
คุณครูเฉินดูคลิปวิดีโอด้วยความตั้งใจ ทันใดนั้นเธอก็ได้ข้อสรุปว่า “เด็กคนนี้ไม่ใช่เฉินเฉินค่ะ แต่เป็นหลงหลง! แม้ว่าเด็กทั้งสองจะเหมือนกัน แต่บุคลิกนั้นแตกต่างกันค่อนข้างมากค่ะ...”
“หลงหลง?” เยี่ยฮุยตกตะลึง “คู่แฝดหรอกหรือ”
“เป็นแฝดสามค่ะ” คุณครูเฉินอธิบาย “เฉินเฉินเป็นคนโต คนรองชื่อว่าหลงหลง ทั้งสองคนหน้าตาเหมือนกันค่ะ คนสุดท้องเป็นเด็กหญิง ชื่อเย่ว์เย่ว์ค่ะ”
“เย่ว์เย่ว์คนนั้นน่าจะเป็นเด็กคนที่ไล่ตามนกแก้วจนวิ่งขึ้นมาบนรถของพวกเราเมื่อคราวก่อน” เยี่ยฮุยเข้าใจเรื่องราวได้ในที่สุด “ก็ว่าอยู่ ทำไมเด็กทั้งสองคนต่างก็มีนกแก้วเหมือนกัน ที่แท้ก็เป็นครอบครัวเดียวกันนี่เอง”
“รีบไปพาหลงหลงมาที่นี่เร็วเข้า” ครูใหญ่หลิวรีบสั่งคุณครูเฉินทันที
“หลงหลงกำลังเข้าร่วมการแข่งขันกีฬาอนุบาลอยู่ค่ะ ฉันจะไปตามเขามานะคะ” คุณครูเฉินรีบร้อนวิ่งออกไป
ครูใหญ่หลิวย่อตัวลงแล้วค่อยๆ พูดกับเฉินเฉิน “เฉินเฉิน เธอเชื่อครูนะ พวกเขาไม่ใช่คนเลวหรอก ถ้าเธอรู้ว่าชิปอยู่ที่ไหน ก็บอกพวกเขาไปเถอะ ดีไหมจ๊ะ?”
เฉินเฉินได้ยินดังนั้นก็เริ่มลังเลใจ ในเมื่อชายชุดดำคนนั้นส่งชิปให้หลงหลงจริง ก็แปลว่าคนพวกนี้ไม่ได้โกหก และในเมื่อพวกเขาไม่ได้โกหก ก็คงจะไม่ใช่คนเลว
“เจ้าหนูน้อย” เยี่ยฮุยอธิบายกับเฉินเฉินด้วยความอดทน...
“เทคโนโลยีการผลิตสินค้าที่ทันสมัยที่บริษัทของเราวิจัยขึ้นมาอยู่ในชิปนั้นทั้งหมด ตอนนี้ชิปถูกคนร้ายขโมยไปแล้ว ถ้าไม่นำมันกลับคืนมา อาจถูกคนอื่นแอบเอาไปใช้ นอกจากจะสร้างความเสียหายให้กับบริษัทของพวกเราแล้ว ยังอาจจะส่งผลเสียต่อสังคมอีกด้วย”
“ก็ได้” ในที่สุดเฉินเฉินก็เลือกที่จะเชื่อพวกเขา เด็กน้อยเงยหน้าแล้วพูดอย่างจริงจัง “ชิปอันนั้นถูกซื่อเป่าน้อยกลืนลงไป แต่ซื่อเป่าน้อยยังไม่ได้อึออกมาเลยครับ รอจนมันอึออกมาถึงจะคืนให้พวกคุณได้”
“หมายความว่าอะไรน่ะ หนูพูดให้ชัดเจนกว่านี้ได้ไหม” เยี่ยฮุยถามกลับอย่างร้อนรน “ซื่อเป่าน้อยคือ?”
“คุณนี่บื้อจริงๆ ซื่อเป่าน้อยก็คือนกแก้วของเราไง!”
“คุณนี่บื้อจริงๆ ซื่อเป่าน้อยก็คือนกแก้วของเราไง!”
คำพูดที่เหมือนกัน ในเวลาเดียวกัน ที่มุมของสนามเด็กเล่น หลงหลงก็กำลังพูดกับชายชุดดำคนหนึ่งเช่นกัน
“หนูบอกว่า ชิปนั่น ถูกนกแก้วที่บ้านของเธอกลืนลงท้องไปแล้ว?” ชายชุดดำขมวดคิ้วขึ้น
“ใช่ครับ” หลงหลงพยักหน้า พร้อมเล่าเหตุการณ์อย่างชัดถ้อยชัดคำ...
“หลังจากที่มันกลืนชิปลงไปมันก็ไม่ค่อยยอมกินข้าว ดูซึมๆ ด้วย แล้วยังถอนขนตัวเองด้วยครับ”
“ผมกับแม่ คุณยาย แล้วก็ซานเป่าพามันไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็นเพราะอาหารไม่ย่อย หมอก็เลยสั่งยาช่วยย่อยมาให้ หมอบอกว่าถ้าอึออกมาแล้วก็จะหาย”
“ทุกวันนี้ผมก็เลยคอยเฝ้าดูมันอึ รอดูว่ามันจะอึทองออกมาหรือเปล่า”
“แล้วมันอึออกมาหรือยังล่ะ” ชายชุดดำรีบถาม
หลงหลงหยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋านักเรียนแล้วส่งให้เขา “คุณลองดูเอาเอง”
ชายชุดดำรับกล่องมาแล้วเปิดออก ด้านในกล่องมีสิ่งของถูกกระดาษห่อของขวัญสีสันสดใสห่อไว้อย่างสวยงาม
เขาแอบรู้สึกดีใจ รีบเปิดห่อกระดาษออก...
ยังมีอีกชั้นหนึ่ง เขาร้อนรนจนเหงื่อซึมออกมา เขาแกะกระดาษทั้งหมดออก เมื่อเปิดออกดู มันคืออึก้อนใหญ่!
“นี่มัน...” ชายชุดดำจ้องไปที่อุจจาระก้อนนั้น มุมปากกระตุก
“ผมกลัวว่าตอนที่ผมไม่อยู่บ้าน มันจะอึทองออกมา แล้วถูกคุณยายเก็บทิ้งไป หลายวันนี้ ในตอนเช้าผมก็เลยเก็บอึของมันออกมา ห่อกระดาษเอาไว้ แล้วพกมาโรงเรียนด้วย แล้วค่อยๆ เขี่ยออกมาดู”
ระหว่างที่พูด หลงหลงก็ได้เศษไม้อันหนึ่งมาจากใต้ต้นไม้ เขานั่งยองๆ ลงที่พื้น แล้วเขี่ยไปที่อึนก
“ถอยไป ฉันเอง”
ชายชุดดำมองอย่างร้อนใจ เอาเศษไม้จิ้มลงที่อึนก ไม่ทันไรก็ทำไม้หักเสียแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก