สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 50

“เอ่อ...” ชายชุดดำหมดคำพูดแล้ว

“วุ่นวายจริงๆ” หลงหลงไปหาเศษไม้มาเพิ่ม

ชายชุดดำรอต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เขาใช้มือบี้ก้อนอึออก แต่ในนั้น นอกจากเปลือกเมล็ดแตงโมที่ไม่ย่อยแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

ใบหน้าของชายชุดดำมืดทะมึนลงในฉับพลัน เขาจ้องเขม็งไปที่หลงหลงด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ “แกกำลังแกล้งฉันใช่ไหม”

“เฮ้อ สงสัยวันนี้ยังไม่ได้อึออกมา” หลงหลงลูบคางตุ้ยนุ้ยพลางถอนหายใจ “พรุ่งนี้คุณมาใหม่ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ตอนมาโรงเรียน ผมจะเอาอึของซื่อเป่าในวันนี้มาด้วย คุณอย่าลืมเอาตะเกียบมาด้วยนะครับ น่าจะดีกว่าใช้เศษไม้!”

“...”

หน้าของชายชุดดำกระตุกเหมือนกับคนเป็นอัมพาตที่ใบหน้า มือของเขากำหมัดแน่น

หากไม่ใช่เพราะไอ้เด็กผีที่อยู่ตรงหน้าเขาอายุแค่สามปีไม่ทนไม้ทนมือล่ะก็ เขาอยากจะบีบคอให้ตายไปเลยจริงๆ!

“เป็นอะไรไปหรือครับ” หลงหลงมองเขาด้วยสายตาไร้เดียงสา โบกไม้โบกมืออยู่ด้านหน้าเขา “คุณเมากลิ่นอึเหรอครับ”

ชายชุดดำสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาสะกดกลั้นอารมณ์อาฆาตที่กำลังจะระเบิดออกมาเอาไว้ และพยายามแสดงออกให้ดูเป็นคนใจดี “เด็กน้อย นกแก้วตัวนั้นอยู่ที่ไหน พาฉันไปหาทีสิ”

“ก็ต้องอยู่ที่บ้านผมสิครับ...” หลงหลงกล่าวออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด เมื่อพูดจบก็จ้องมองไปที่ชายชุดดำตรงหน้า “ไม่ใช่นี่นา คุณไม่ใช่คนเดียวกับคราวที่แล้ว”

ชายชุดดำคนนี้สายตาดุร้ายเหมือนกับคนเลว

แต่ว่าหน้าตาของเขาคล้ายกับคนที่หลงหลงเจอคราวก่อนมาก การแต่งกายก็เหมือนกัน พอมาถึงก็พูดเรื่องคราวก่อน ทั้งยังบอกรายละเอียดได้อย่างแม่นยำ หลงหลงจึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนเดียวกัน

“เฮยเป้าถูกจับไปแล้ว ฉันเฮยหู่ เป็นพี่น้องของเขา” ชายชุดดำคว้าหลงหลงขึ้นมา แล้วรีบเดินไปทางประตูด้านหลัง “ไม่ต้องกลัว แค่หนูคืนชิปมาให้ฉัน ฉันจะไม่ทำร้ายหนู”

“ปล่อยผมนะ” หลงหลงตะกายขาทั้งสองข้างและออกแรงดิ้น “ผมไม่พาคุณกลับบ้านหรอก...”

“เด็กดื้อ หยุดโวยวายได้แล้ว...”

เฮยหู่สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเห็นรถของตระกูลเยี่ย ดูท่า พวกเขาคงจะสืบหาจนมาถึงที่นี่แล้ว

ต้องรีบหาชิปให้เจอก่อนพวกนั้น ไม่อย่างนั้น ไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์เลย!

เฮยหู่อุ้มหลงหลงวิ่งไปทางประตูหลังอย่างรีบเร่ง