สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 50

“เอ่อ...” ชายชุดดำหมดคำพูดแล้ว

“วุ่นวายจริงๆ” หลงหลงไปหาเศษไม้มาเพิ่ม

ชายชุดดำรอต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เขาใช้มือบี้ก้อนอึออก แต่ในนั้น นอกจากเปลือกเมล็ดแตงโมที่ไม่ย่อยแล้วก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

ใบหน้าของชายชุดดำมืดทะมึนลงในฉับพลัน เขาจ้องเขม็งไปที่หลงหลงด้วยสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ “แกกำลังแกล้งฉันใช่ไหม”

“เฮ้อ สงสัยวันนี้ยังไม่ได้อึออกมา” หลงหลงลูบคางตุ้ยนุ้ยพลางถอนหายใจ “พรุ่งนี้คุณมาใหม่ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ตอนมาโรงเรียน ผมจะเอาอึของซื่อเป่าในวันนี้มาด้วย คุณอย่าลืมเอาตะเกียบมาด้วยนะครับ น่าจะดีกว่าใช้เศษไม้!”

“...”

หน้าของชายชุดดำกระตุกเหมือนกับคนเป็นอัมพาตที่ใบหน้า มือของเขากำหมัดแน่น

หากไม่ใช่เพราะไอ้เด็กผีที่อยู่ตรงหน้าเขาอายุแค่สามปีไม่ทนไม้ทนมือล่ะก็ เขาอยากจะบีบคอให้ตายไปเลยจริงๆ!

“เป็นอะไรไปหรือครับ” หลงหลงมองเขาด้วยสายตาไร้เดียงสา โบกไม้โบกมืออยู่ด้านหน้าเขา “คุณเมากลิ่นอึเหรอครับ”

ชายชุดดำสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาสะกดกลั้นอารมณ์อาฆาตที่กำลังจะระเบิดออกมาเอาไว้ และพยายามแสดงออกให้ดูเป็นคนใจดี “เด็กน้อย นกแก้วตัวนั้นอยู่ที่ไหน พาฉันไปหาทีสิ”

“ก็ต้องอยู่ที่บ้านผมสิครับ...” หลงหลงกล่าวออกมาโดยไม่ทันยั้งคิด เมื่อพูดจบก็จ้องมองไปที่ชายชุดดำตรงหน้า “ไม่ใช่นี่นา คุณไม่ใช่คนเดียวกับคราวที่แล้ว”

ชายชุดดำคนนี้สายตาดุร้ายเหมือนกับคนเลว

แต่ว่าหน้าตาของเขาคล้ายกับคนที่หลงหลงเจอคราวก่อนมาก การแต่งกายก็เหมือนกัน พอมาถึงก็พูดเรื่องคราวก่อน ทั้งยังบอกรายละเอียดได้อย่างแม่นยำ หลงหลงจึงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคนเดียวกัน

“เฮยเป้าถูกจับไปแล้ว ฉันเฮยหู่ เป็นพี่น้องของเขา” ชายชุดดำคว้าหลงหลงขึ้นมา แล้วรีบเดินไปทางประตูด้านหลัง “ไม่ต้องกลัว แค่หนูคืนชิปมาให้ฉัน ฉันจะไม่ทำร้ายหนู”

“ปล่อยผมนะ” หลงหลงตะกายขาทั้งสองข้างและออกแรงดิ้น “ผมไม่พาคุณกลับบ้านหรอก...”

“เด็กดื้อ หยุดโวยวายได้แล้ว...”

เฮยหู่สบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเห็นรถของตระกูลเยี่ย ดูท่า พวกเขาคงจะสืบหาจนมาถึงที่นี่แล้ว

ต้องรีบหาชิปให้เจอก่อนพวกนั้น ไม่อย่างนั้น ไม่อยากจะคิดถึงผลลัพธ์เลย!

เฮยหู่อุ้มหลงหลงวิ่งไปทางประตูหลังอย่างรีบเร่ง

“หลงหลง”

ทันใดนั้น มีเสียงตะโกนของเด็กน้อยดังขึ้นมา เย่ว์เย่ว์เห็นหลงหลงถูกชายชุดดำพาตัวไป จึงวิ่งตามมา

“ซานเป่า รีบหนีไป หนีไป” หลงหลงโบกมือให้เย่ว์เย่ว์ บอกใบ้ให้เย่ว์เย่ว์อย่าวิ่งตามมา

“คนชั่ว แกจะพาพี่ชายของฉันไปไหน ฉันจะไปฟ้องคุณครู...”

เย่ว์เย่ว์กางแขนและขาออกเพื่อขวางทางพวกเขาไว้ ท่าทางดุร้ายน่าเอ็นดู

“วุ่นวายจริงๆ”

เพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ เฮยหู่จำต้องหันกลับมาลักพาตัวเย่ว์เย่ว์ไปด้วย

มือข้างหนึ่งหิ้วคนหนึ่ง เหมือนกำลังหิ้วลูกไก่อยู่อย่างนั้น

“ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันนะ” เด็กน้อยทั้งสองร้องตะโกนไม่หยุด

เพื่อไม่ให้ใครได้ยิน เฮยหู่จำเป็นต้องเอาเทปปิดปากพวกเขาไว้ เขาพาเด็กทั้งสองปีนข้ามกำแพง แล้วยัดเข้าไปในรถ

หลังจากที่ล็อกรถเรียบร้อย เฮยหู่ดึงเทปที่ปิดปากหลงหลงออกแล้วข่มขู่ว่า “แค่พวกแกพาฉันไปหานกแก้ว ก็จะปล่อยพวกแกสองคนไป ไม่อย่างนั้น ฉันจะโยนน้องสาวแกลงไปในทะเลให้เป็นอาหารฉลาม”

“แก...” หลงหลงโมโหกัดฟันกรอด แต่เมื่อเห็นเย่ว์เย่ว์ที่น้ำตาคลอ จึงจำต้องพยักหน้า “ก็ได้ ผมจะพาคุณไปหาซื่อเป่า”

แผนกรักษาความปลอดภัย กลุ่มบริษัทเซิ่งเทียน

เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งกลับมาจากการลาดตระเวนพร้อมกับต้าเว่ย ในที่สุดเธอก็เปิดโทรศัพท์มือถือของเธอ

เมื่อเธอเช็กดูโทรศัพท์ มีโทรศัพท์เข้าหลายสิบสาย ทั้งหมดเป็นสายจากโรงเรียนอนุบาล เธอรู้สึกตกใจมาก จึงรีบโทรกลับไปทันที

“ฮัลโหล!”

“สวัสดีค่ะ ใช่โรงเรียนอนุบาลแอปเปิลน้อยหรือเปล่าคะ ฉันเป็นคุณแม่ของเฟิงเชียนเฉิน เฟิงเชียนหลง และเฟิงเชียนเย่ว์ค่ะ พวกคุณโทรศัพท์หาฉันตั้งหลายสาย เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ”

“สวัสดีค่ะ คุณแม่ คืออย่างนี้นะคะ...”

“แย่แล้ว แย่แล้ว”

ยังไม่ทันที่ครูใหญ่หลิวจะพูดจบ คุณครูเฉินวิ่งเข้ามาด้วยอาการร้อนรน “หลงหลงกับเย่ว์เย่ว์ถูกลักพาตัวไปแล้วค่ะ”