สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 51

“อะไรนะ?” ครูใหญ่หลิวตกตะลึง

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยที่อยู่ปลายสายโทรศัพท์ได้ยินก็ตกใจมาก เธอซักถามอย่างร้อนรน “เกิดเรื่องอะไรขึ้น ลูกของฉันเป็นอะไรไปคะ?”

“มีชายชุดดำคนหนึ่ง รูปร่างสูง สวมหน้ากากและหมวกแก๊ป บังคับให้พวกเขาวิ่งออกไปทางด้านหลังค่ะ รปภ.วิ่งตามไปแล้ว...”

“รีบตามไป!” เยี่ยเจิ้นถิงแผดเสียงออกมาอย่างเยือกเย็น

“ครับ” เยี่ยฮุยรีบนำกำลังคนตามไปทันที

สมองของเฟิงเชียนเสวี่ยสับสนงุนงงไปหมด มือที่ถือโทรศัพท์สั่นระรัว เธอตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างเป็นกังวลว่า “ฮัลโหลๆ คุณครูคะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“คุณแม่คะ อย่าเพิ่งร้อนใจค่ะ คุณฟังดิฉันก่อนนะคะ ...”

ครูใหญ่หลิวเล่าเหตุการณ์ให้เฟิงเชียนเสวี่ยฟังด้วยความตื่นตระหนก

ขาของเฟิงเชียนเสวี่ยอ่อนแรง เธอทรุดลงไปกองกับพื้น

ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ตัดไปตั้งแต่เมื่อไร เฟิงเชียนเสวี่ยยกมือขึ้นกุมหน้าอก และคอยบอกตัวเองเอาไว้ว่าให้ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ จะต้องใจเย็นๆ...

เฟิงเชียนเสวี่ยโทรศัพท์หาแม่จูระหว่างที่กำลังเดินทางกลับบ้านอย่างเร่งรีบ

แต่โทรศัพท์มือถือของแม่จูไม่มีคนรับสาย เธอคิดอยากจะแจ้งตำรวจ แต่ก็ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นเป็นใคร การแจ้งตำรวจจะยิ่งทำให้คนพวกนั้นโกรธแล้วทำร้ายตัวประกันหรือไม่?

ขณะที่กำลังคิดฟุ้งซ่าน แม่จูก็โทรศัพท์กลับมา “ฮัลโหล คุณหนูคะ!”

“แม่จู คุณอยู่ที่ไหนคะ”

“ฉันอยู่บ้านค่ะ คุณหนู มีข่าวดีจะบอก เจ้าซื่อเป่าน้อยมัน....”

แม่จูยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ ก็มีเสียงดัง ‘ปัง!’ แทรกขึ้นมา

ทันใดนั้น สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป

“แม่จู แม่จู แม่จูคะ…” เฟิงเชียนเสวี่ยร้อนใจแทบบ้า ตะโกนไปที่คนขับแท็กซี่ “โชเฟอร์ รบกวนขับเร็วขึ้นหน่อยนะคะ ได้โปรด...”

……

“แก แกจะทำอะไร” แม่จูใช้มือที่สั่นเทาจับไม้กวาดชี้ไปที่ชายชุดดำ “แกทำอะไรกับหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ของพวกเรา”

ชายชุดดำโยนหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ที่ถูกมัดไว้อย่างแน่นหนาลงบนโซฟา หลงหลงส่ายหัวส่งเสียงอู้อี้เพื่อส่งสัญญาณให้แม่จูวิ่งหนีไป

“อ้อ อ้อ” แม่จูรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก ในขณะที่กำลังจะโทรออก เสียงร้องแหลมของซื่อเป่าก็ดังมาจากทางระเบียง “ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”

“ซื่อเป่าน้อย!” เย่ว์เย่ว์พุ่งเข้าไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น มือน้อยอวบๆ คว้าไม้กวาดชูขึ้นแล้วข่มขู่เสียงดังใส่ชายชุดดำ “ปล่อยซื่อเป่าน้อยของฉันนะ”

“เย่ว์เย่ว์!” หลงหลงรีบวิ่งเข้ามา เขากำหมัดและทำหน้าขึงขัง ดูดุดัน ยืนบังเย่ว์เย่ว์เอาไว้

เฮยหู่กรอกตาขาวใส่ เขาไม่เห็นเด็กสองคนนี้อยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

เขาถือกรงนกแก้วเดินออกไป เย่ว์เย่ว์หยิบไม้กวาดขึ้นมาตีขาของเขา “ปล่อยซื่อเป่าน้อยของฉันนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”

เฮยหู่คว้าไม้กวาดจากมือเย่ว์เย่ว์แล้วขว้างมันทิ้งไปอย่างง่ายดาย แถมยังทำหน้าตาดุร้ายใส่เย่ว์เย่ว์เพื่อให้กลัว

“แงๆ” เย่ว์เย่ว์กลัวจนร้องไห้ ใบหน้าตุ้ยนุ้ยของเด็กน้อยแดงก่ำ ดวงตาสุกใสเป็นประกายดั่งลูกองุ่นเต็มไปด้วยน้ำตาที่หยดลงมา

“ไอ้คนชั่ว รังแกน้องสาวของฉัน”

หลงหลงเห็นน้องสาวตกใจจนร้องไห้ คว้าไม้ตากผ้าตีไปที่เฮยหู่

“ไอ้เด็กบ้า แรงเยอะนักนะ” เฮยหู่โดนตีจนเซไปด้านหลัง เขากัดฟันด้วยความโกรธ “หลบไปเลยนะ ไม่งั้นเจอดีแน่”