สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 52

“ปล่อยเด็กๆ เดี๋ยวนี้นะ...”

แม่จูหยิบมีดหั่นผักจากในครัวพุ่งเข้ามา ร่างอวบอ้วนของเธอวิ่งเข้ามาทำเอาสั่นสะเทือนไปทั้งห้อง

เฮยหู่กำลังจะลงมือ แต่ทันใดนั้นก็เหลือบมองลงไปชั้นล่างและเห็นรถของตระกูลเยี่ยมาถึงแล้ว

เขาจะมัวเสียเวลาไม่ได้อีก เขาใช้ขาเตะแม่จูไปหนึ่งที เขาผลักหลงหลงและเย่ว์เย่ว์ออก แล้วเตรียมจะยกกรงนกแก้ววิ่งหนีไป แต่กลับถูกหลงหลงขัดขา

เขาเกาะกำแพงไว้ได้ทันจึงไม่ได้ล้ม แต่กรงนกในมือเขากลับหล่นลงไปที่พื้น

ด้วยแรงกระแทกทำให้กรงนกเปิดออก ซื่อเป่าน้อยตะลีตะลานบินหนีออกไป

“เฮ้ย!” เฮย์หู่เอื้อมมือไปจับนก แต่คว้าได้เพียงขนนกหนึ่งเส้นเท่านั้น

“พวกแกนี่มันเกะกะจริงๆ!”

เฮยหู่เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ เขาเตรียมจะฆ่าทิ้งเสียให้หมด แต่ทันใดนั้นเอง เขาเหลือบไปเห็นกล่องเล็กๆ สีเงินวางอยู่ในกรงนก นั่นมันเป็นกล่องที่เคยใส่ชิปเอาไว้นี่นา

ด้านบนกล่องยังมีริบบิ้นสีชมพูผูกเป็นโบเอาไว้...

เฮยหู่คว้ากล่องขึ้นมาเขย่า ตามคาด ด้านในมีสิ่งของบรรจุอยู่ เขาดีใจกับสิ่งที่คาดไม่ถึง ได้สิ่งที่ต้องการมาโดยไม่ต้องออกแรง!

“ไม่ได้ แกจะเอากล่องนั้นไปไม่ได้” แม่จูคิดจะเข้าไปแย่งคืนกลับมา

“ไปให้พ้น เดิมทีของสิ่งนี้ก็เป็นของฉันอยู่แล้ว” เฮยหู่หยิบกริชออกมาและชี้ไปที่แม่จู

แม่จูกลัวจนตัวสั่นและไม่กล้าเข้าไปใกล้

ขณะเดียวกัน ด้านนอกก็มีคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามา

เฮยหู่รีบคว้ากล่องและกระโดดออกจากระเบียงไป

“หยุดนะ!”

เยี่ยฮุยเห็นเฮยหู่หนีไปพร้อมกับกล่องชิป เขาจึงรีบนำกำลังคนวิ่งตามไป

“แงๆ...” เย่ว์เย่ว์นั่งร้องไห้จ้าอยู่ที่พื้นระเบียง ใบหน้านุ่มละมุนแดงก่ำ น้ำตาหยดไหลไม่หยุดราวกับไข่มุกที่ขาดหลุดออกจากสร้อย “ซื่อเป่า ซื่อเป่าน้อยของหนู”

“เย่ว์เย่ว์ดูนั่นสิ ซื่อเป่าน้อยบินกลับมาแล้ว” หลงหลงชี้ไปที่หลังคาบ้านที่อยู่ไม่ไกลนัก

เจ้าซื่อเป่ากระพือปีกบินกลับมาเกาะที่บ่าของเย่ว์เย่ว์ แล้วใช้หัวเล็กๆ สีเขียวเงาๆ ของมันถูไปที่แก้มน้อยๆ ที่อาบน้ำตาของเธอ “ซานเป่า ซานเป่า!”

เย่ว์เย่ว์รีบโอบเจ้าซื่อเป่าน้อยไว้ในอ้อมกอด ใช้มือเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาลูบหัวของมัน พลันถามขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น “ทำไมมีแต่คนอยากจะแย่งแกไปนะ หรือว่าแกเป็นนกศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน?”

“เพราะว่าซื่อเป่ากลืนชิปที่สำคัญมากๆ เข้าไปน่ะสิ” หลงหลงขมวดคิ้วอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง “พวกเขามาที่นี่เพราะต้องการชิป”

“ต้าเป่า เอ้อร์เป่า ซานเป่า แม่จู!”

เฟิงเชียนเสวี่ยวิ่งตาตื่นกลับมาถึงบ้าน เธอเห็นประตูบ้านถูกทุบเสียหาย ข้างนอกก็วุ่นวายไปหมด เธอยังคิดว่ามีเรื่องเกิดขึ้นกับคนในบ้าน เธอกลัวจนขาอ่อนแรงไปหมด

“หม่ามี๊...”

หลงหลงและเย่ว์เย่ว์วิ่งออกจากระเบียง ทั้งสองรีบกระโจนเข้าหาเฟิงเชียนเสวี่ย

“หม่ามี๊ เมื่อกี้นี้หนูกลัวมากเลย มีคนชั่วจับตัวหนูกับเอ้อร์เป่า...”

เย่ว์เย่ว์ออกท่าออกทางสาธยายเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้น

หลงหลงเสริมขึ้นอย่างกังวลว่า “หม่ามี๊ คนคนนั้นเอาชิปไปแล้ว!”

“ชิปอะไรหรือ?” เฟิงเชียนเสวี่ยถามกลับทันที

“ก็ของที่ซื่อเป่ากลืนลงไปไงครับ” หลงหลงอธิบายให้เธอฟัง “คนพวกนั้นบุกมาที่นี่ก็เพราะของสิ่งนั้น...”

“นั่นไม่สำคัญหรอกนะ ขอแค่ลูกๆ ไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเด็กน้อยทั้งสองเอาไว้ “แล้วต้าเป่าล่ะ?”

“ต้าเป่ายังไม่กลับมาเลยค่ะ” แม่จูกังวลขึ้นมาอีกแล้ว “แย่แล้ว พวกมันคงไม่ได้ลักพาตัวต้าเป่าไปนะ?”

“หา!” หลงหลงวิตกจนหน้าเล็กๆ เปลี่ยนสีพลางเอ่ยขึ้นอย่างร้อนรน “พวกเราแจ้งตำรวจดีไหมครับ”

ดวงตากลมโตดั่งองุ่นม่วงของเย่ว์เย่ว์ก็เริ่มมีน้ำตาใสๆ เป็นประกายเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง ปากของเธอเบะออกและกำลังจะร้องไห้ออกมา

“ใช่แล้ว แจ้งความ เราต้องแจ้งตำรวจ” เฟิงเชียนเสวี่ยรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทันใดนั้น มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาจากด้านหลัง “หม่ามี๊!”

“ต้าเป่า!” เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยหันไปเห็นเฉินเฉิน เธอตื่นเต้นจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว “ลูกกลับมาก็ดีแล้ว หม่ามี๊ตกใจหมดเลย”

“ต้าเป่าไม่เป็นไรครับ” เฉินเฉินเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย เขาดึงตัวน้องสาวน้องชายไปสำรวจดู...

“พวกเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ครูเฉินบอกว่าพวกเธอถูกลักพาตัวไป ฉันน่ะตกใจแทบแย่เลย ฉันอยากจะไปช่วยพวกเธอด้วยกันกับหน่วยบอดี้การ์ดของบริษัทเซิ่งเทียน แต่พวกเขาไม่ยอม ครูเฉินเลยพาฉันกลับมาส่งที่บ้าน”

“อะไรนะ คนของบริษัทเซิ่งเทียน? เฉินเฉิน ลูกรู้จักคนของบริษัทเซิ่งเทียนได้ยังไงกัน? สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”