สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 517

“อันนี้...”เยี่ยเจิ้นถิงเปิดซอฟแวร์บนแท็บเล็ต ยื่นให้เฉินเฉิน “หนูลองดู ดูแล้วเข้าใจไหม”

“อื่อ” เฉินเฉินรับมาดู แล้วกระฉับกระเฉงขึ้นทันที “นี่คือวิธีการออกแบบVRของผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีชิ้นหนึ่ง คุณเอามาจากไหนครับ”

“หนูสามารถดูแล้วเข้าใจเหรอ” เยี่ยเจิ้นถิงประหลาดใจมาก “นี่เป็นผลิตภัณฑ์ใหม่ล่าสุดที่ออกแบบโดยบริษัทของเรา ใช้สำหรับการศึกษาของเด็ก ตอนนี้พบว่ายังมีปัญหาหลายอย่าง ที่ไม่สามารถฝ่าไปได้...”

“ปัญหาอะไรครับ” เฉินเฉินถามขณะใช้งานคอมพิวเตอร์ไปด้วย

“แผนกวิจัยและพัฒนามีจุดบอดอยู่ที่หนึ่ง...”เยี่ยเจิ้นถิงจงใจชี้นำ “ฉันยังหาจุดเชื่อมต่อของปัญหาไม่เจอ หนูลองดูซิ ถ้าหนูหาเจอ ฉันจะให้หนูสมปราถนาข้อหนึ่ง!”

“จริงเหรอครับ” เฉินเฉินผู้สงบเยือกเย็นเสมอ ใบหน้ามีรอยยิ้มที่ตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยปรากฎมาก่อน ดวงตาของเขามีประกายแปลกๆ “ปราถนาอะไรก็ได้เหรอครับ”

“ได้หมด” เยี่ยเจิ้นถิงพยักหน้า

“ตกลง ผมจะลองดู” เฉินเฉินไม่มีแก่ใจกินมื้อเช้าแล้ว เขามุ่งความสนใจไปที่แผนการออกแบบ

“ต้าเป่ากินอาหารเช้าก่อนจ๊ะ” เฟิงเชียนเสวี่ยเตือนเขาอย่างนุ่มนวล “กินเสร็จค่อยดู”

“หม่ามี้ ผมกินอิ่มแล้วครับ…”

เฉินเฉินไม่ขยับตาเลยสักนิด มือเล็กๆยังคงง่วนอยู่กับการเลื่อนแท็บเล็ต ศึกษาแผนผังการออกแบบที่มีแต่เดิม

“หนูเพิ่งกินเปาหมูน้อยไปใบเดียว นมก็ยังไม่ได้ดื่ม โจ๊กก็ยังไม่ได้กิน จะอิ่มได้ยังไง” เฟิงเชียนเสวี่ยกระวนกระวายใจ “รีบกินอาหารเช้า ไม่อย่างนั้นหม่ามี้จะเก็บคอมพิวเตอร์นะ”

ตามมาด้วย เธออบรมสั่งสอนเยี่ยเจิ้นถิงว่า “คุณดูคุณซิ ตอนกินข้าวมาถามปัญหากับลูก ทำให้เขาไม่ยอมกินข้าว”

“เอ่อ…” เยี่ยเจิ้นถิงโดนคนอบรมสั่งสอนต่อหน้าเป็นครั้งแรก เขาไม่กล้าโต้แย้ง ทำได้แค่เตือนเฉินเฉินอย่างจริงจังว่า “เอาล่ะ เดี๋ยวค่อยดู กินอาหารเช้าก่อน ไม่อย่างนั้นหม่ามี้ของหนูคลั่งแน่”

“อ้อ” เฉินเฉินจำใจวางคอมพิวเตอร์ แล้วมีสมาธิกับการกินมื้อเช้า