สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 518

“หนูละคะ”

เมื่อครู่เย่ว์เย่ว์เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินอาหารเช้า จนเต็มปาก เมื่อเห็นว่าต้าเป่าและเอ้อร์เป่าบรรลุข้อตกลงกับเยี่ยเจิ้นถิง เธอรีบมาแย่งความโปรดปราน ยกมือน้อยอ้วนๆอย่างกระตือรือล้น...

“หนู หนูเต้นรำได้ ร้องเพลงได้ วาดรูปได้ด้วยค่ะ...”

“อันนี้ก็...” เยี่ยเจิ้นถิงกลัดกลุ้มเล็กน้อย “ฉันไม่เป็นเลยจริงๆ!”

เด็กผู้ชายสองคน ไม่ว่าจะเรียนด้านบุ๋นหรือด้านบู๊ เขาสามารถสอนได้ทุกอย่าง แต่งานอดิเรกของเย่ว์เย่ว์ เขาไม่เป็นสักอย่าง

“ฮือๆ...”ปากเล็กๆของเย่ว์เย่ว์หดลง ใบหน้าอ้วนๆที่น่ารักเบียดเข้าหากัน มองไปที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างน้อยใจ

“ฉันดีดเปียโนเป็น ฉันสอนหนูดีดเปียโนก็แล้วกัน” เยี่ยเจิ้นถิงรีบโอ๋เธอ

“หม่ามี้สอนเปียโนหนูได้” เย่ว์เย่ว์ก้มหน้าด้วยความผิดหวัง มือเล็กๆกำเปาหมูน้อย แต่ไม่ได้อยากกินแล้ว “คุณลุงเยี่ยชอบแค่ต้าเป่าเอ้อร์เป่า ไม่ชอบหนู…”

“จะเป็นไปได้ยังไง” เยี่ยเจิ้นถิงไม่รู้จะปลอบยังไง จึงรีบดันเฟิงเชียนเสวี่ยให้เธอมาช่วย

เฟิงเชียนเสวี่ยกลั้นหัวเราะ ปลอบเย่ว์เย่ว์อย่างอ่อนโยน “ซานเป่า คุณลุงเยี่ยเป็นผู้ชาย ผู้ชายย่อมรู้แค่เรื่องที่เกี่ยวกับผู้ชาย หม่ามี้เป็นผู้หญิง หนูชอบอะไร หม่ามี้สอนหนูได้”

“แต่ว่าผู้ชายในห้องของพวกหนูก็เต้นรำเป็น ร้องเพลงเป็น วาดรูปเป็นนะคะ” เย่ว์เย่ววิเคราะห์อย่างชัดเจน เธอบุ้ยปากเล็กๆ มองที่เยี่ยเจิ้นถิงอย่างไม่พอใจ “หรือว่าคุณลุงเยี่ยเก่งไม่เท่าผู้ชายในห้องของพวกหนู”

“เอ่อ…” เยี่ยเจิ้นถิงไม่มีปัญญาตอบโต้

“ไม่เท่า ไม่เท่า!”

ซื่อเป่าน้อยกระพือปีกโห่ร้องปลอบตาม และยังโก่งคอตะโกนขึ้นมา มองดูเรื่องตื่นเต้นตรงหน้าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ซื่อเป่าน้อย!” เฉินเฉินพูดเสียงต่ำด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมอย่างเจตนา และตำหนิอย่างเด็ดขาดว่า “ห้ามก่อกวน!”

ซื่อเป่าน้อยยื่นเล็กๆของมันออกมา ทำหน้าทะเล้นใส่เฉินเฉิน

“ฮึ!” เย่ว์เย่ว์วางภาชนะลง โมโหกระฟัดกระเฟียด “คุณลุงเยี่ยลำเอียง ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิง!”

“ไม่นะไม่…” เยี่ยเจิ้นถิงรีบปฏิเสธ “ฉันไม่เป็นจริงๆนะ…”