สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 54

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เฮยหู่ถูกยิงเข้าที่แขน กล่องสีเงินในมือหลุดตกลงไปในทะเล

เขาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ยังไม่ทันได้สติกลับคืนมา กลุ่มบอดี้การ์ดชุดดำต่างกระโดดลงไปในทะเลอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อควานหา ‘ชิป’

เฮยหู่นิ่งอึ้ง ฉับพลันนั้น ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย : เยี่ยเจิ้นถิง แกอยากได้ชิปนักใช่ไหม แกจงงมเข็มในมหาสมุทรต่อไปเถอะ...

“ไร้เหตุผลสิ้นดี” เยี่ยฮุยโมโหจนหน้าดำหน้าแดง “เฮยหู่ แกเลือกที่จะโยนชิปลงในทะเล แต่ไม่ส่งมาให้ฉัน แกตายแน่!”

“เกณฑ์นักประดาน้ำมา ต้องหาชิปขึ้นมาให้ได้”

“ครับ”

**

ครอบครัวทั้งห้าคนเบิกตาโพลง เพ่งมองเจ้าซื่อเป่าน้อยอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยความใคร่รู้

“คุณยาย คุณยายบอกว่า เจ้าซื่อเป่ามันออกไข่หรือฮะ?” หลงหลงตาโตเป็นประกายจ้องมองไปที่ก้นของเจ้าซื่อเป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็น “มันออกไข่ได้ยังไงครับ มันเป็นนกแก้วนะครับ ไม่ใช่ไก่ซะหน่อย”

“ไม่ได้มีแต่ไก่ซะหน่อยที่ออกไข่น่ะ” เฉินเฉินใส่แว่นตาค้นหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์ “นกทุกชนิดสามารถออกไข่ได้หมด”

“แต่ว่าออกไข่ไม่ใช่ว่าต้องมีตัวผู้กับตัวเมียหรอกหรือ บ้านเรามีแค่ซื่อเป่าเป็นนกแก้วตัวเดียวเอง” หลงหลงรู้สึกเหลือเชื่อ “ซื่อเป่าเป็นนกแก้วสาวโสด ทำไมถึงออกไข่ได้ล่ะ?”

“เป็นไปได้ไหมว่า เจ้าซื่อเป่าน้อยแอบพวกเราไปตัวผู้?” เย่ว์เย่ว์ยกหัวเจ้าซื่อเป่าน้อยขึ้นพลางถามด้วยเสียงดุน่าเอ็นดู “ซื่อเป่า สารภาพมาตรงๆ นะ แกแอบไปหาตั่วผู้มาใช่ไหม?”

“ตั่วผู้ ตั่วผู้!” ซื่อเป่าน้อยพูดตามเย่ว์เย่ว์

“ฉันนึกออกแล้ว ครอบครัวที่อยู่อาคารฝั่งตรงข้ามก็เลี้ยงนกแก้วอยู่ตัวหนึ่ง ซื่อเป่าน้อยของเราชอบบินไปเล่นด้วยบ่อยๆ” แม่จูนึกขึ้นมาได้

“แม่จูคะ รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าเจ้าซื่อเป่ามันวางไข่?” เฟิงเชียนเสวี่ยซักถาม

“คืออย่างนี้ค่ะ...” แม่จูเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น “วันนี้ตอนบ่าย ฉันกำลังจะทำความสะอาดกรงนกให้เจ้าซื่อเป่า ก็เห็นมันวางไข่แล้ว ตอนนั้นฉันก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันค่ะ

ฉันเคยเห็นรายการทีวีบอกว่า หากไม่เก็บรักษาไข่ไว้ให้ดี มันอาจจะกินไข่ของตัวเองเข้าไปได้ ก็เลยเอาไข่ออกมาทำความสะอาดแล้ววางไว้ให้อย่างเรียบร้อย

ต่อมาฉันก็อยากจะเซอร์ไพรส์พวกคุณ ก็เลยเอาใส่กล่องสวยๆ แล้วเอาริบบิ้นสีชมพูผูกเป็นโบด้วยค่ะ ไม่คิดว่าคนร้ายนั่นจะคิดว่าเป็นชิปแล้วแย่งเอาไป...”

“กล่องอันนั้นเป็นกล่องที่เคยใส่ชิปไว้ฮะ” หลงหลงยกมือตุ้ยนุ้ยของเขาขึ้นพร้อมพูดอย่างตื่นเต้น “ก่อนหน้านี้ผมวางมันไว้บนโต๊ะในห้องนอนของผม วันนี้เห็นมันอยู่ในกรง ผมก็ยังคิดว่ามันเป็นชิปเหมือนกันครับ”

“นี่เป็นเรื่องที่จับพลัดจับผลูได้ประจวบเหมาะจริงๆ” เฟิงเชียนเสวี่ยพูดพลางยกมือตบหน้าอก “ถ้าไม่ใช่เพราะคนร้ายนั่นเข้าใจผิดคิดว่าในกล่องนั้นเป็นชิปแล้วรีบชิงหนีไปล่ะก็ มันอาจจะทำร้ายพวกลูกๆ ก็ได้นะ”

“ถ้าอย่างนั้น พวกเราควรจะขอบคุณคุณยายกับเจ้าซื่อเป่าน้อย”

เย่ว์เย่ว์ลูบหัวซื่อเป่าน้อยด้วยความเอ็นดู

“แม่จู แล้วซื่อเป่าได้อึชิปออกมาไหมคะ” เฟิงเชียนเสวี่ยถามคำถามสำคัญ

“ไม่มีนะคะ” แม่จูส่ายศีรษะพลางขมวดคิ้ว “ฉันสังเกตอยู่ทุกวัน มันยังไม่ได้อึชิปออกมาเลยค่ะ”

“งั้นก็แย่แล้ว!” สีหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยเริ่มตึงเครียดขึ้น

“หม่ามี๊ อะไรแย่เหรอคะ?” เย่ว์เย่ว์เอียงคอถามอย่างใครรู้

“พวกเธอยังไม่เข้าใจอีกหรือ?”

เฉินเฉินส่ายนิ้วไปมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง แล้วพูดอย่างเคร่งขรึม...

“คนชั่วนั่นคิดว่าในกล่องมีชิป จากนั้นคนของบริษัทเซิ่งเทียนก็ไล่ตามไปเพราะคิดว่าเขาได้ชิปไป แต่หลังจากนั้น พวกเขาก็จะต้องรู้ว่าของข้างในกล่องไม่ใช่ชิป เพราะฉะนั้น...”

“เพราะฉะนั้น พวกมันจะมาหาพวกเราอีก?”

หลงหลงและเย่ว์เย่ว์ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน

เพียงอึดใจเดียว เย่ว์เย่ว์โถมตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเฟิงเชียนเสวี่ยอย่างร้อนรนและดึงเสื้อของแม่มาปิดหน้าเอาไว้ ร่างอวบตัวน้อยตกใจจนตัวสั่น