สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 54

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด เฮยหู่ถูกยิงเข้าที่แขน กล่องสีเงินในมือหลุดตกลงไปในทะเล

เขาร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด ยังไม่ทันได้สติกลับคืนมา กลุ่มบอดี้การ์ดชุดดำต่างกระโดดลงไปในทะเลอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อควานหา ‘ชิป’

เฮยหู่นิ่งอึ้ง ฉับพลันนั้น ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย : เยี่ยเจิ้นถิง แกอยากได้ชิปนักใช่ไหม แกจงงมเข็มในมหาสมุทรต่อไปเถอะ...

“ไร้เหตุผลสิ้นดี” เยี่ยฮุยโมโหจนหน้าดำหน้าแดง “เฮยหู่ แกเลือกที่จะโยนชิปลงในทะเล แต่ไม่ส่งมาให้ฉัน แกตายแน่!”

“เกณฑ์นักประดาน้ำมา ต้องหาชิปขึ้นมาให้ได้”

“ครับ”

**

ครอบครัวทั้งห้าคนเบิกตาโพลง เพ่งมองเจ้าซื่อเป่าน้อยอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยความใคร่รู้

“คุณยาย คุณยายบอกว่า เจ้าซื่อเป่ามันออกไข่หรือฮะ?” หลงหลงตาโตเป็นประกายจ้องมองไปที่ก้นของเจ้าซื่อเป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็น “มันออกไข่ได้ยังไงครับ มันเป็นนกแก้วนะครับ ไม่ใช่ไก่ซะหน่อย”

“ไม่ได้มีแต่ไก่ซะหน่อยที่ออกไข่น่ะ” เฉินเฉินใส่แว่นตาค้นหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์ “นกทุกชนิดสามารถออกไข่ได้หมด”

“แต่ว่าออกไข่ไม่ใช่ว่าต้องมีตัวผู้กับตัวเมียหรอกหรือ บ้านเรามีแค่ซื่อเป่าเป็นนกแก้วตัวเดียวเอง” หลงหลงรู้สึกเหลือเชื่อ “ซื่อเป่าเป็นนกแก้วสาวโสด ทำไมถึงออกไข่ได้ล่ะ?”

“เป็นไปได้ไหมว่า เจ้าซื่อเป่าน้อยแอบพวกเราไปตัวผู้?” เย่ว์เย่ว์ยกหัวเจ้าซื่อเป่าน้อยขึ้นพลางถามด้วยเสียงดุน่าเอ็นดู “ซื่อเป่า สารภาพมาตรงๆ นะ แกแอบไปหาตั่วผู้มาใช่ไหม?”

“ตั่วผู้ ตั่วผู้!” ซื่อเป่าน้อยพูดตามเย่ว์เย่ว์

“ฉันนึกออกแล้ว ครอบครัวที่อยู่อาคารฝั่งตรงข้ามก็เลี้ยงนกแก้วอยู่ตัวหนึ่ง ซื่อเป่าน้อยของเราชอบบินไปเล่นด้วยบ่อยๆ” แม่จูนึกขึ้นมาได้

“แม่จูคะ รู้ตั้งแต่เมื่อไรว่าเจ้าซื่อเป่ามันวางไข่?” เฟิงเชียนเสวี่ยซักถาม