สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 55

แม่จูรีบวิ่งไปลากโต๊ะและเก้าอี้มาขวางประตูไว้ เพราะกลัวว่าจะมีใครพังประตูเข้ามาอีก

เฉินเฉินวิ่งเข้าไปในครัวทันทีและหยิบมีดหั่นผักมาสองเล่มยื่นให้แม่จู

มือหนึ่งของแม่จูถือมีดเอาไว้ เหมือนดั่งเทพทวารบาลคอยปกปักอยู่ที่ประตู

หลงหลงรีบวิ่งไปที่ระเบียงหาไม้กวาด ไม้ถูพื้น ไม้ตากผ้า ทุกสิ่งที่ใช้เป็นอาวุธได้มาแจกจ่ายให้ทุกคน

จากนั้นจึงหยิบกระบองคู่ออกมาโบกไปมาหลายครั้งตามที่เคยเลียนแบบจากบรูซ ลี ฮีโร่ของเขา แลดูน่าเกรงขามมาก!

ทุกคนในบ้านต่างมีอาวุธครบมือ พร้อมที่จะทำการรบ

แต่เวลาผ่านไปนานแล้ว ด้านนอกก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ...

เย่ว์เย่ว์ปิดปาก กลัวจนสั่นไปทั้งตัว ดวงตากลมโตดั่งลูกองุ่นเริ่มมีน้ำตาคลอ

“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว หม่ามี๊จะปกป้องพวกหนูเอง” เฟิงเชียนเสวี่ยกอดเย่ว์เย่ว์ไว้ เธอปรึกษากับแม่จูว่า “แม่จู เราแจ้งตำรวจดีไหมคะ”

“ฉันเห็นด้วยค่ะ!” แม่จูรีบไปหาโทรศัพท์มือถือ

“ตอนนี้สิ่งสำคัญเร่งด่วนที่สุดคือ ต้องให้เจ้าซื่อเป่าน้อยอึชิปออกมาให้ได้”

เฉินเฉินหรี่ตาวิเคราะห์เหมือนเป็นนักสืบรุ่นจิ๋ว “ไม่อย่างนั้นแล้ว ถ้าตำรวจมาก็จะต้องเอาตัวซื่อเป่าน้อยไป หรืออาจจะผ่าท้องซื่อเป่าน้อยออกเพื่อค้นหา...”

เมื่อเย่ว์เย่ว์เมื่อได้ยินดังนั้นก็เริ่มเบ้ปาก ส่งเสียง ‘แงๆ!’ ร้องไห้ออกมาทันที “ไม่เอา ไม่ให้พวกเขาเอาซื่อเป่าน้อยไป ไม่ให้ผ่าท้องซื่อเป่าน้อยเด็ดขาด”

“ซานเป่าไม่ต้องกลัวนะ พี่ชายจะปกป้องน้องและซื่อเป่าน้อยเอง”

หลงหลงรีบยื่นมือน้อยๆ ออกไปซับน้ำตาให้เย่ว์เย่ว์

“เฉินเฉินพูดถูก ควรจะให้ซื่อเป่าน้อยอึชิปออกมาก่อน” เฟิงเชียนเสวี่ยหน้านิ่วคิ้วขมวด “แต่นี่ก็หลายวันแล้ว ซื่อเป่าน้อยยังไม่อึออกมาเลย แล้วระหว่างนี้เราควรทำยังไงกันดี?”

“ถ้างั้น ลองแบบนี้ดูไหมคะ?” แม่จูวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนหยิบเอาขวดเล็กๆ สีเขียวออกมาขวดหนึ่ง

“นี่อะไรหรือ?” ทุกคนมองตาม

“ฉันท้องผูกอยู่บ่อยๆ หมอเลยสั่งยานี้มาให้” แม่จูรู้สึกเขินเล็กน้อย “ประสิทธิภาพมันดีมากนะ กินปุ๊บเห็นผลทันที”

“งั้นจะมัวลังเลอะไรอยู่ล่ะ? จัดการเลย”

“เอาปริมาณนิดเดียวพอนะ เดี๋ยวซื่อเป่าน้อยจะรับไม่ไหว”

“หนึ่งในสิบส่วน...”

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ทั้งครอบครัวมารวมตัวกันมุงดูซื่อเป่าน้อยถ่ายท้อง

เจ้าซื่อเป่าก้มหัวลงด้วยท่าทีเซื่องซึม ร้องออกมาอย่างเป็นทุกข์อยู่หลายครั้ง จากนั้นก็เดินวนไปมาอยู่ในกรง

เย่ว์เย่ว์ตัวน้อยขมวดคิ้ว ใบหน้าอ่อนละมุนเต็มไปด้วยความกังวลใจ “กระเพาะของเจ้าซื่อเป่าจะรับได้หรือเปล่า ดูท่าทางมันไม่สบายตัวเอามากๆ เลย”

“ก่อนที่ฉันจะถ่ายท้องก็รู้สึกอึดอัดเหมือนกันนะ” หลงหลงลูบท้องของตน พลางมองซื่อเป่าน้อยอย่างเห็นใจ “เจ้าซื่อเป่าน้อย ทนหน่อยนะ เดี๋ยวอึออกมาก็สบายแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกคนชั่วจะเอาแกไปผ่าท้อง...”

“หยุดพูดได้แล้ว” เย่ว์เย่ว์ร้องขึ้นขัดคำพูดของหลงหลง เธอเป็นเด็กขี้กลัว เธอจะกลัวเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้

“โอเคๆ ไม่พูด...”

ทันทีที่เสียงของหลงหลงเงียบลง เฉินเฉินก็ร้องออกมา “ออกแล้วออกแล้ว มาดูเร็ว!”

ทุกคนมุ่งความสนใจไปที่ซื่อเป่าน้อยทันที ต่างจ้องกันแบบตาไม่กะพริบไปที่ก้นของมันเพื่อรอดูผลลัพธ์

“ขอเทพเจ้าคุ้มครองให้ซื่อเป่าน้อยรีบอึชิปออกมาด้วยเถอะ...”

ด้วยคำอธิษฐานของเย่ว์เย่ว์ ในที่สุดซื่อเป่าน้อยก็ไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ปล่อยอึเหลวๆ ออกมากองหนึ่ง

ครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องใช้ไม้เขี่ยแล้ว มองปุ๊บก็เห็นชิปสีทองระยิบระยับ

ทุกคนดีใจกระโดดโลดเต้น ต่างแปะมือกันและกัน ดีใจราวกับถูกรางวัลใหญ่

แม่จูรีบหยิบชิปออกมาทำความสะอาด แล้วส่งให้เฉินเฉิน

เฉินเฉินนำชิปใส่ลงไปในกล่องเล็กๆ สีดำ แล้วยื่นให้เฟิงเชียนเสวี่ยด้วยท่าทางขึงขัง “หม่ามี๊ ตอนนี้เราไปแจ้งตำรวจได้แล้ว!”

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยรับกล่องใบน้อยมา และกำลังจะกดโทร 110 ทันใดนั้น ก็มีเสียงเคาะประตู ‘ตึง ตึง ตึง’ ดังขึ้น

ทุกคนตกใจจนสะดุ้ง

แม่จูรีบหยิบมีดแล้วเดินไปที่ประตู

เฉินเฉินและหลงหลงต่างเตรียมอาวุธพร้อมและยืนที่ด้านหลังประตู

เย่ว์เย่ว์แอบอยู่ด้านหลังของเฟิงเชียนเสวี่ย พร้อมกับดึงเสื้อของเธอเอาไว้ เด็กน้อยรู้สึกกลัวจนตัวสั่น

“ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว...” เฟิงเชียนเสวี่ยปลอบใจเด็กๆ พร้อมทั้งสูดลมหายใจลึกๆ เธอเค้นความกล้าตะโกนถามออกไป “ใครน่ะ นั่นใคร?”