สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 541

"ทุกคนต่างคิดจากมุมมองของตัวเอง และแต่ละคนก็ล้วนมีเหตุผลของตนเอง"

เยี่ยเจิ้นถิงวิเคราะห์อย่างเที่ยงธรรม...

"ตอนนี้พวกนายยังเด็ก เรียนรู้สิ่งที่ตัวเองสนใจก่อนย่อมได้ เพราะการมุ่งเน้นไปที่สิ่งๆ เดียวมันจะทำให้เชี่ยวชาญง่ายกว่า และพวกนายก็เป็นพี่น้องกัน สามารถช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้ในอนาคต คนหนึ่งเก่งวิชาการ อีกคนเก่งวิทยายุทธ พวกนายจะไร้เทียมทาน！"

คำพูดของเยี่ยเจิ้นถิงไม่เพียงแต่จะสอนหลักความเป็นจริงแก่พวกเขาเท่านั้น แต่ยังแก้ไขความขัดแย้งระหว่างเฉินเฉินและหลงหลง ทำให้พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวกันมากขึ้น

"ใช่！" เฉินเฉินและหลงหลงพยักหน้า จากนั้นก็โอบกอดกัน

เฉินเฉินเป็นฝ่ายกล่าวขอโทษก่อน "เอ้อร์เป่า พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกกังฟู ต่อไปพี่จะเรียนรู้จากน้อง"

"ต้าเป่า ผมก็จะเรียนรู้จากพี่เหมือนกัน มาพยายามด้วยกันนะ！" หลงหลงก็สำนึกผิดเช่นกัน

"เด็กดี！" เยี่ยเจิ้นถิงยิ้มมุมปากและมองดูนาฬิกา "เอาล่ะ เราพักกันสักสิบนาที เฉินเฉินดื่มน้ำผลไม้ได้นะ หลงหลงเตรียมตัวเข้าชั้นเรียน"

"ครับ！" เด็กทั้งสองคนตอบพร้อมกัน แล้วหัวเราะด้วยกันอีกครั้ง

"หวังว่าเวลาจะผ่านไปเร็วๆ ฉันอยากเข้าเรียนแล้ว" เย่ว์เย่ว์กำลังสางผมของตุ๊กตาบาร์บี้ในกระโจมเจ้าหญิงของเธอ เธอมองออกไปข้างนอกแล้วถอนหายใจ "เด็กผู้ชายนี่ลำบากจริงๆ เป็นเด็กผู้หญิงดีกว่าใช่ไหม ลิ่วเป่าน้อย！"

เมื่อเฟิงเชียนเสวี่ยที่ยืนอยู่หน้าประตูเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น รอยยิ้มที่มีความสุขก็ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

"คุณยิ้มอะไร" เยี่ยเจิ้นถิงลุกขึ้นและเดินเข้ามา "ทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ"

"ไม่รบกวนการสอนของคุณดีกว่า" เฟิงเชียนเสวี่ยมองเขาอย่างอ่อนโยน "คุณเป็นพ่อที่ดีจริงๆ"

"แน่นอน" เยี่ยเจิ้นถิงเต็มไปด้วยความมั่นใจ "ผมไม่ได้อ่านหนังสือการอบรมเลี้ยงดูลูกไปเสียเวลาเปล่าหรอกนะ ตอนเด็กผมไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ผมเลยมักจะรู้สึกว่าชีวิตขาดอะไรไป ตอนนี้เหมือนได้ย้อนกลับไปวัยเด็กเลย ดีจังที่ได้เรียนรู้และเติบโตไปพร้อมกับพวกเขา！"

เฟิงเชียนเสวี่ยโอบกอดเอวและซบหน้าลงที่หน้าอกของเขา

เธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้งและตื้นตันใจ แต่เธอไม่ต้องการแสดงมันออกมาด้วยคำพูดตื้นๆ...

"คนบ้า ผมว่าคุณควรจะชื่อว่าอู๋เป่าน้อย" เยี่ยเจิ้นถิงตบหลังเธอเบาๆ และพูดอย่างอ่อนโยน "ทำตัวเหมือนเด็กมากขึ้นทุกวัน..."