สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 57

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็หลับตาลงมองชิปที่อยู่ในมือด้วยสีหน้างุนงง “ชิปอยู่ที่ฉันแท้ๆ ทำไมพวกเขา...หรือว่า...”

“สิ่งที่เจ้าคนชั่วนั่นโยนลงไปในทะเลก็คือไข่ของซื่อเป่าน้อย พวกเขากำลังงมหาไข่ของนกแก้วในทะเลกันอยู่!” แม่จูสรุปอย่างตื่นเต้น “คุณหนูคะ ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมคะ”

“ถูกต้อง” ในโทรทัศน์ เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นตำรวจและคนของกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนระดมกำลังนักประดาน้ำและเรือดำน้ำมาที่ชายฝั่ง ต่างพยายามค้นหาชิปอย่างเต็มกำลัง เหงื่อที่เย็นเยียบไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเธอ

หากพวกเขารู้ว่าชิปยังอยู่ที่บ้านของเธอ แล้วสิ่งที่พวกเขากำลังลงทุนลงแรงค้นหาเป็นเพียงไข่นกแก้ว พวกเขาจะไม่โกรธเธอตายเลยหรือเนี่ย

ภาพของเจ้าปีศาจเยี่ยที่กำลังระเบิดความโกรธแล่นเข้ามาในสมอง เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

“คุณหนูคะ แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดีคะ ควรจะแจ้งตำรวจไหมคะ” แม่จูถามด้วยความร้อนใจ

“ขอฉันใช้ความคิดสักแป๊บนะคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยตบหน้าอกเบาๆ เพื่อให้หัวใจที่กำลังกระวนกระวายของเธอสงบลง เธอค่อยๆ จัดระเบียบความคิด

“อย่างแรกเลย ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ คนร้ายน่าจะรู้ว่าของที่เขาได้ไปไม่ใช่ชิป ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่พูดแบบนั้นออกมาหรอก”

“ประการต่อมา ในเมื่อกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนทุ่มเทขนาดนี้เพื่อมาหาชิปในทะเล แถมยังเรียกตำรวจด้วย นั่นแสดงว่าพวกเขามั่นใจว่าสิ่งที่ตกลงไปในทะเลก็คือชิป หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ พวกเขาไม่รู้เลยว่าชิปของจริงอยู่ที่บ้านเรา”

“แม้คนร้ายจะรู้ความจริง แต่เขาก็ถูกจับไปแล้ว และเพื่อแก้แค้นเซิ่งเทียน เขาจะไม่พูดมันออกมาแน่ๆ”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อารมณ์ว้าวุ่นก่อนหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยก็สงบลง คิ้วที่ขมวดเป็นปมบนใบหน้าก็คลายออกเช่นกัน เธอประกาศชัดกับแม่จู...

“ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่แจ้งความ!”

“หา? ทำไมล่ะคะ” แม่จูถามด้วยความไม่เข้าใจ

“เพราะตอนนี้ฉันทำงานที่เซิ่งเทียนน่ะสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายอย่างเรียบง่าย “ถ้าฉันแจ้งความ อาจจะถูกเข้าใจผิดแล้วโดนไล่ออก หรืออาจจะมีผลลัพธ์ที่ร้ายแรงกว่านั้นตามมา...”

“เข้าใจแล้วค่ะ” แม่จูพอจะเข้าใจแบบงูๆ ปลาๆ “คุณหนูคะ ไม่ว่าคุณหนูจะตัดสินใจยังไง ฉันก็จะสนับสนุนค่ะ”

“แม้จะไม่แจ้งความ แต่ชิปอันนี้ ยังไงก็ต้องเอาไปคืนอยู่ดี”

เฟิงเชียนเสวี่ยกำเจ้ากล่องเล็กๆ สีดำแน่น และตั้งใจอย่างแน่วแน่ “พรุ่งนี้ไปทำงาน ฉันจะแอบเอาชิปนี่ไปให้ท่านประธาน เท่านี้ เราก็สามารถแก้ปัญหาทั้งหมดได้แล้ว”

“เป็นวิธีที่ดีค่ะ คุณหนูฉลาดจริงๆ!”

“แม่จูคะ พรุ่งนี้ฉันจะไปที่บริษัทแต่เช้าค่ะ คุณช่วยบอกพวกเด็กๆ ว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกใครเด็ดขาด”

“ได้เลยค่ะ!”

……

เฟิงเชียนเสวี่ยเพิ่งจะได้นอนตอนตีสี่ เช้าวันรุ่งขึ้นก็รีบไปทำงานด้วยสภาพที่ขอบตาเป็นหมีแพนด้า

เธอคอยเอามือบังกระเป๋าด้วยความตื่นเต้นตลอดทาง เธอกลัวว่าตัวเองจะทำสิ่งของล้ำค่าในกล่องดำนั้นหายไป

มีคนร้ายมากมายพยายามจะขโมยชิปอันนี้ แล้วกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนก็ลงทุนกับทรัพยากรตั้งมากมายเพื่องมมันขึ้นมา ทั้งกำลังคนและทรัพย์สิน ชิปนี้ต้องมีมูลค่ามหาศาลอย่างแน่นอน

เมื่อมาถึงบริษัท เฟิงเชียนเสวี่ยตรงไปที่แผนกรักษาความปลอดภัยเพื่อเปลี่ยนเครื่องแบบ เธอเอาชิปใส่ลงไปในเสื้อ จากนั้นก็ไปปฏิบัติหน้าที่ที่ลานจอดรถกับต้าเว่ย

จะว่าไปก็แปลก จนถึงเที่ยงวันเวลาเปลี่ยนกะแล้ว ยังไม่เห็นรถโรลส์-รอยซ์ของเจ้าปีศาจเยี่ยเลย

เฟิงเชียนเสวี่ยจดจ้องไปที่ประตูทางเข้าตลอดเวลา ทั้งมองซ้ายแลขวาก็ยังไม่เห็นเขา เธอร้อนใจมาก หากเขาไม่มา เธอจะคืนชิปให้เขาได้อย่างไร?

“เสี่ยวเฟิง วันนี้เป็นอะไรไป ดูสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย” ต้าเว่ยรู้สึกว่าเธอดูแปลกๆ

“วันนี้ท่านประธานจะไม่เข้ามาหรือ?” เฟิงเชียนเสวี่ยถามด้วยความสงสัย “นี่ก็เที่ยงแล้ว ยังไม่เห็นรถมาถึงเลย”

“เขาเป็นประธานบริษัท เขาอยากมาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่มา คุณเป็นแค่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจะต้องไปวุ่นวายด้วยหรือว่าประธานจะมาทำงานหรือเปล่า?” ต้าเว่ยเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร

“ฉันจะกล้าไปวุ่นวายกับเขาที่ไหนกันล่ะ ฉันก็แค่ถามๆ ดู...”

เฟิงเชียนเสวี่ยยังไม่ทันพูดจบ รถโรลส์-รอยซ์ก็แล่นเข้ามา เธอรีบปรี่เข้าไปต้อนรับทันที...