สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 57

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ เฟิงเชียนเสวี่ยก็หลับตาลงมองชิปที่อยู่ในมือด้วยสีหน้างุนงง “ชิปอยู่ที่ฉันแท้ๆ ทำไมพวกเขา...หรือว่า...”

“สิ่งที่เจ้าคนชั่วนั่นโยนลงไปในทะเลก็คือไข่ของซื่อเป่าน้อย พวกเขากำลังงมหาไข่ของนกแก้วในทะเลกันอยู่!” แม่จูสรุปอย่างตื่นเต้น “คุณหนูคะ ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมคะ”

“ถูกต้อง” ในโทรทัศน์ เฟิงเชียนเสวี่ยเห็นตำรวจและคนของกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนระดมกำลังนักประดาน้ำและเรือดำน้ำมาที่ชายฝั่ง ต่างพยายามค้นหาชิปอย่างเต็มกำลัง เหงื่อที่เย็นเยียบไหลซึมออกมาจากหน้าผากของเธอ

หากพวกเขารู้ว่าชิปยังอยู่ที่บ้านของเธอ แล้วสิ่งที่พวกเขากำลังลงทุนลงแรงค้นหาเป็นเพียงไข่นกแก้ว พวกเขาจะไม่โกรธเธอตายเลยหรือเนี่ย

ภาพของเจ้าปีศาจเยี่ยที่กำลังระเบิดความโกรธแล่นเข้ามาในสมอง เฟิงเชียนเสวี่ยถึงกับสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

“คุณหนูคะ แล้วตอนนี้เราจะทำยังไงดีคะ ควรจะแจ้งตำรวจไหมคะ” แม่จูถามด้วยความร้อนใจ

“ขอฉันใช้ความคิดสักแป๊บนะคะ”

เฟิงเชียนเสวี่ยตบหน้าอกเบาๆ เพื่อให้หัวใจที่กำลังกระวนกระวายของเธอสงบลง เธอค่อยๆ จัดระเบียบความคิด

“อย่างแรกเลย ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ คนร้ายน่าจะรู้ว่าของที่เขาได้ไปไม่ใช่ชิป ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่พูดแบบนั้นออกมาหรอก”

“ประการต่อมา ในเมื่อกลุ่มบริษัทเซิ่งเทียนทุ่มเทขนาดนี้เพื่อมาหาชิปในทะเล แถมยังเรียกตำรวจด้วย นั่นแสดงว่าพวกเขามั่นใจว่าสิ่งที่ตกลงไปในทะเลก็คือชิป หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ พวกเขาไม่รู้เลยว่าชิปของจริงอยู่ที่บ้านเรา”

“แม้คนร้ายจะรู้ความจริง แต่เขาก็ถูกจับไปแล้ว และเพื่อแก้แค้นเซิ่งเทียน เขาจะไม่พูดมันออกมาแน่ๆ”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อารมณ์ว้าวุ่นก่อนหน้าของเฟิงเชียนเสวี่ยก็สงบลง คิ้วที่ขมวดเป็นปมบนใบหน้าก็คลายออกเช่นกัน เธอประกาศชัดกับแม่จู...

“ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่แจ้งความ!”

“หา? ทำไมล่ะคะ” แม่จูถามด้วยความไม่เข้าใจ

“เพราะตอนนี้ฉันทำงานที่เซิ่งเทียนน่ะสิ” เฟิงเชียนเสวี่ยอธิบายอย่างเรียบง่าย “ถ้าฉันแจ้งความ อาจจะถูกเข้าใจผิดแล้วโดนไล่ออก หรืออาจจะมีผลลัพธ์ที่ร้ายแรงกว่านั้นตามมา...”

“เข้าใจแล้วค่ะ” แม่จูพอจะเข้าใจแบบงูๆ ปลาๆ “คุณหนูคะ ไม่ว่าคุณหนูจะตัดสินใจยังไง ฉันก็จะสนับสนุนค่ะ”