สามหนูน้อยอัจฉริยะ:มาเฟียคลั่งรัก นิยาย บท 6

อากาศซบเซาและอุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว

ร่างกายสูงบางของชายคนนี้ตั้งตรงดูน่าเกรงขามเหมือนเทพเจ้า เขายืนอยู่ด้านหลังเธอและทำให้เธอรู้สึกตัวเล็กลง

เฟิงเชียนเสวี่ยกัดริมฝีปากล่างของตัวเองไว้ เธอไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ จากแสงที่สะท้อนกระจกของลิฟต์ทำให้เธอเห็นว่าเยี่ยเจิ้นถิงกำลังมองเธออยู่ ดวงตาคู่นั้นเย็นชาและแหลมคม ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา

เหมือนกับสิงโตที่กำลังจ้องมองเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าของมัน

เร็วหน่อย เร็วหน่อย เร็วขึ้นอีกหน่อย

เฟิงเชียนเสวี่ยตั้งตารอให้ลิฟต์ถึงที่หมายอย่างใจจดใจจ่อ เธอจะได้หนีออกจากสถานการณ์อันกดดันนี้เสียที

เลขลิฟต์กำลังเปลี่ยนอย่างช้าๆ 13 12 11 10...

จิตใจของเฟิงเชียนเริ่มกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ ตามการเปลี่ยนแปลงของเลขชั้น ที่ด้านหลังของเธอ เยี่ยเจิ้นถิงค่อยๆ เข้าใกล้เธอทีละนิด

“ติง!” ในที่สุดลิฟต์ก็ถึงแล้ว

พอประตูลิฟต์เปิดออก เฟิงเชียนเสวี่ยก็รีบวิ่งออกไปในทันที แต่เพราะว่าเธอวิ่งออกมาเร็วเกินไป เธอจึงสะดุดล้มลงที่หน้าประตูลิฟต์เสียงดัง “ปัง”

เธอนอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้นเหมือนกบ!

ที่นอกประตูเกิดความโกลาหลขึ้น กลุ่มคนที่ออกมาจากลิฟต์ธรรมดาเห็นเหตุการณ์นี้เข้าพอดี ทุกคนทำหน้าตกตะลึงและมีบางคนกำลังกลั้นขำ

เฟิงเสวี่ยนเสวี่ยเขินจนอยากซึมเข้าไปกับรอยแตกบนพื้น เธอรีบลุกขึ้นมาอย่างร้อนรน เธอใช้มือปิดหน้าและวิ่งออกไป

ที่ด้านหลังมีสายตาของชายคนนี้มองตามแผ่นหลังของเธอไป มุมปากของเขายกขึ้นราวกับปีศาจ

**

เฟิงเสวี่ยนเสวี่ยนึกว่างานต้อนรับพนักงานใหม่จะเป็นการไปทานข้าวที่ร้านอาหาร นึกไม่ถึงว่าจะต้องไปดื่มในตอนกลางคืน เรื่องที่พูดไม่ออกที่สุดคือ เฮ่อเหวินเจ๋อก็ไปด้วย!

งานเลี้ยงของแผนกบริหาร เกี่ยวอะไรกับแผนกทรัพยากรบุคคลด้วย

เฟิงเชียนเสวี่ยไม่ค่อยสบอารมณ์มากนัก แต่เพื่อนร่วมงานของเธอทุกคนต่างอยู่ที่นี่ เธอจึงไม่สามารถไล่เขาออกไปได้